[VERHAAL] Het verborgen leven
 

Het is een begin van een verhaal, dat ik aan het schrijven ben, dus keuren maar;)

Zoals elke gewone maandag begon Eefje haar therapiedag. Zoveel behoefte had ze er niet naar vandaag, maar ze moest wel. Deze maandag was anders dan de andere maandagen. De school naast het centrum waar ze intern zat, begon vandaag weer en Eefje had er een enorme hekel aan, dat al die jongeren haar aan zaten te staren. Ze wist wel bijna zeker, dat ze met het centrum zaten te spotten. Dat zou ze zelf ook wel doen, al had ze er niet gezeten. Zo trots was ze er niet op, dat ze al een aantal maanden als gek aangezien werd. Ze was een paar maanden geleden weggelopen van huis, omdat haar vader haar voor de zoveelste keer in elkaar geslagen had. Ze wilde vanaf dat moment met niemand meer wat te maken hebben. Ze was bang voor iedereen en was enorm achterdochtig. Ze zag zelfs dingen die er niet waren. Haar ouders hadden de politie ingeschakeld en zo hadden ze haar uiteindelijk gevonden. Toen één van de agenten, die haar vond, haar vast pakte toen ze weigerde mee te komen, flipte ze door. Ze had hem geslagen en geschopt en werd uiteindelijk door twee agenten in de politiewagen gezet. Vreselijk vond ze het, doodeng was het. Ze kon geen kant op, ze had geschreeuwd en gehuild, dat ze haar met rust moesten laten. Het had alleen niet echt gewerkt. Eefje weet er verder niet meer zoveel vanaf, alleen nog dat ze met een rechter moest gaan praten. Weer iemand, die ze helemaal niet kende. Ze was met een politiewagen naar het Jeugd Psychiatrisch Centrum vervoerd en heeft daar anderhalve maand in de separeer gezeten. Leuk was anders…

Nu zat Eefje na vijf maanden op de gesloten afdeling al twee weken op de open afdeling. Ze moest oppassen, dat ze zich bleef beheersen, want anders zat ze zo weer op de gesloten afdeling. Daar had ze een contract voor gekregen, waarin ze toestemming had gegeven, dat ze haar terug mochten plaatsen binnen de proeftijd van een maand. Eefje baalde van al die afspraken. De rechter had besloten, dat ze pas over zes maanden met ontslag mocht, tot die tijd moest ze in dit centrum blijven.
Eefje stond op en nam een douche, dat hielp haar altijd wel tegen de spanningen. Ze kleedde zich aan en deed haar haar. “Damn, wat ben jij lelijk!” fluisterde ze tegen zichzelf in de spiegel. Ze keek of het hemdje wel goed uitkwam op haar rug, omdat ze de blauwe plekken, die haar vader dit weekend geslagen had, niet mochten zien. Dan krijgt ze dadelijk nog verlenging ook! Ze zag, dat er nog een stukje blauwe plek bovenuit stak, dus besloot een vestje er overheen aan te doen. “Eef? Kom je eten?” riep sociotherapeute Marijke vanachter de deur vandaan. “Ja, ik kom zo.” Mopperde Eefje en deed haar schoenen aan. “Nee, ik wil dat je nu komt, Eef, want het is niet vriendelijk om de rest op je te laten wachten.” Riep Marijke weer. “Nou, dan wachten jullie toch niet! Ik kom heus wel!” riep Eefje chagrijnig en deed nijdig de deur open. Die rotregels ook altijd, nu kon ze weer lekker gaan strafcorveën!
Eefje liet zich in de stoel ploffen en staarde maar gewoon wat naar het lege witte bord. Met haar vinger begon ze er maar wat in te schrijven. Het voordeel was, dat de socio’s het toch niet na konden lezen. ‘Let me alone’ schreef ze. “Eefje, neem je ook even een boterham?” vroeg Marijke en schoof het bord met brood haar richting op. “Ik lust geen wit brood.” Begon ze. “Dan neem je een bruine.”
“Daar zitten pitjes op en die lust ik niet.” Eefje bekende het nooit, maar onbewust vond ze het heerlijk om hier alles te doen, waar ze thuis een flink pak slaag voor zou krijgen. Het was haar manier van spanning af reageren. Met de mensen op de afdeling was ze ook nog niet echt bevriend. Er was alleen één jongen, Marnix, die drumde en daar had ze bewondering voor. Hij was ook nooit zo druk en liet zich makkelijk op de achtergrond drijven. Toch liet hij zijn interesse in de andere jongeren zien. Eefje hield wel van rustige verlegen typetjes. Dan had ze tenminste het gevoel, dat ze sterker was. Mensen met een grote mond of die zich groot maakten, daar was ze bang voor. Dat was niks voor haar.
Nadat Eefje de afwas had gedaan, verzamelde ze haar spullen. Ze pakte haar map, een pen en het belangrijkste; haar discman. Ze keek uit haar kamerraam en keek of Marnix op het terras zat. Marnix bleek daar inderdaad een sigaret te roken, dus besloot Eefje even bij hem te gaan zitten.
“Hoi…” zei ze toen ze de deuropening uit kwam lopen. Marnix knikte haar toe. Eefje ging tegenover hem zitten. Ze zag hoe hij met zijn handen en voeten in gedachte een stuk aan het drummen was. “Je vergeet je drumstel.” Grapte ze. “Ja, klopt.” Zei hij glimlachend.
Even bleef het stil, maar die stilte verbrak Eefje al snel, toen ze vroeg hoe laat het was. “Bijna half tien.” Antwoordde Marnix. “O, heej, dan ga ik je zien! Ik moet naar de groep, doeg doeg!” zei Eefje en liep via de aula naar de lokalen van de dagbehandeling.

NOu tot nu toe niet echt spectaculair, schrijf nog es een stukje, misschien dat het dan leuker wordt.

I know, tis een inleiding zeg maar, nog lang niet HET verhaal

Ik vind hem 'leuk' hoor... (leuk tussen aanhalingstekens omdat ik er niet mee eens ben dat dat 'het' woord is...maja..)
Kus...

'Toen één van de agenten, die haar vond, haar vast pakte toen ze weigerde mee te komen, flipte ze door.' ->2x 'toen' in een kort stukje tekst, bovendien is die zin niet mooi

Elementen van een dialoog beginnen altijd op een nieuw regel ! Kijk ook eens wat de regels voor het gebruik van dialoog zijn, waar je komma's moet zetten, waar punten en wat je met een hoofdletter begint ;)

Dit is wat mij opviel. Ik beken dat ik alleen de eerste alinea heb gelezen, maar het trekt gewoon niet echt mijn aandacht, alhoewel ik zulke onderwerpen meestal wel interessant vind. Ik denk dat je er een leuk verhaal bij kunt maken, maar een inleiding lijkt mij een beetje overbodig. Maar wie weet.

Schrijf in ieder geval verder (y)

Herkenbaar, leest lekker weg, is sowieso wel iets
waarin ik redelijk geïnteresseerd ben. :)

Autobiografisch?

Voor de zoveelste keer (;)): spring in bij dialogen!!!!!!

Ook vind ik het wat snel gaan, nog maar 10 zinnen ver, en je onthult al dat Eefje 'in elkaar werd geslagen door haar vader',...
ik weet niet...

Verder:

Die zin is...niet goed (genoeg), verbeter hem zelf maar :D


Die komma staat verkeerd, misschien zelfs overbodig.


Die zin klopt niet.
Daarbij: vastpakken in één woord! En: doorflippen is volgens mij niet echt een correct woord.

Die komma moet er niet staan.

enz....zo zijn er nog een hele boel, denk ik.

Het verhaal op zich doet me ook niet echt iets (maar dat is persoonlijk, ik heb het wel zowat gehad met tieners die naar psychiaters moeten, enz...maar nogmaals: da's persoonlijk).

greetz
clubje

Als ik het zo terug lees, heb je nogal de neiging om voor het woord 'dat' een komma te zetten.....niet altijd nodig!

sorry, kben nou eenmaal een ongeschoold iemand. Kwas altijd heel goed in Nederlands, majah, das alweer twee jaar geleden. Stom vak:p

Keb m een beetje verandert en wat raad van jullie opgevolgd:)
Ben nu bezig met het tweede hoofdstuk:)

Het verborgen leven

Hoofdstuk 1.
Zoals elke gewone maandag begon Eefje haar therapiedag. Zoveel behoefte had ze er niet naar vandaag, maar ze moest wel. Deze maandag was anders dan de andere maandagen. De school naast het centrum waar ze intern zat, begon vandaag weer en Eefje had er een enorme hekel aan. Al die jongeren haar aan zaten te staren. Ze wist wel bijna zeker, dat ze met het centrum zaten te spotten.Ze zou het zelf ook wel hebben gedaan, al had ze er niet zelf gezeten. Zo trots was ze er nou ook weer niet op, dat ze al een aantal maanden als gek aangezien werd. Ze was een paar maanden geleden weggelopen van huis. Haar ouders hadden de politie ingeschakeld en zo hadden ze haar uiteindelijk gevonden. Toen één van de agenten, die haar vond, haar vast pakte toen ze weigerde mee te komen, draaide ze door. Ze had hem geslagen en geschopt en werd uiteindelijk door twee agenten in de politiewagen gezet. Vreselijk vond ze het, doodeng was het. Ze kon geen kant op, ze had geschreeuwd en gehuild, dat ze haar met rust moesten laten. Het had alleen geen effect gehad. Eefje weet er verder niet meer zoveel vanaf, alleen nog dat ze met een rechter moest gaan praten. Weer iemand die ze helemaal niet kende. Ze was met een politiewagen naar het Jeugd Psychiatrisch Centrum vervoerd en heeft daar anderhalve maand in de separeer gezeten. Leuk was anders…

Nu zat Eefje, na vijf maanden op de gesloten afdeling, al twee weken op de open afdeling. Ze moest oppassen dat ze zich bleef beheersen, want anders zat ze zo weer op de gesloten afdeling. Daar had ze een contract voor gekregen, waarin ze toestemming had gegeven, dat ze haar terug mochten plaatsen binnen de proeftijd van een maand. Eefje baalde van al die afspraken. De rechter had besloten dat ze pas over zes maanden met ontslag mocht, tot die tijd moest ze in dit centrum blijven.

Eefje stond op en nam een douche, dat hielp haar altijd wel tegen de spanningen. Ze kleedde zich aan en deed haar haar. “Damn, wat ben jij lelijk!” fluisterde ze tegen zichzelf in de spiegel. Ze keek of het hemdje wel goed uitkwam op haar rug, omdat ze de blauwe plekken, niet mochten zien. Dan krijgt ze dadelijk nog verlenging ook! Ze zag, dat er nog een stukje blauwe plek bovenuit stak. Na een tijdje twijfelen besloot ze er een vestje overheen te trekken.

“Eef? Kom je eten?” riep sociotherapeute Marijke vanachter de deur vandaan. “Ja, ik kom zo.” Mopperde Eefje en deed haar schoenen aan. “Nee, ik wil dat je nu komt, Eef, want het is niet vriendelijk om de rest op je te laten wachten.” Riep Marijke weer. “Nou, dan wachten jullie toch niet! Ik kom heus wel!” riep Eefje chagrijnig en deed nijdig de deur open. Die rotregels ook altijd, nu kon ze weer lekker gaan strafcorveën!

Eefje liet zich in de stoel ploffen en staarde maar gewoon wat naar het lege witte bord. Met haar vinger begon ze er maar wat in te schrijven. Het voordeel was, dat de socio’s het toch niet na konden lezen. ‘Let me alone’ schreef ze. “Eefje, neem je ook even een boterham?” vroeg Marijke en schoof het bord met brood haar richting op. “Ik lust geen wit brood.” Begon ze. “Dan neem je een bruine.”
“Daar zitten pitjes op en die lust ik niet.” Eefje bekende het nooit, maar onbewust vond ze het heerlijk om hier alles te doen wat ze thuis niet mocht. Het was haar manier van spanning af te reageren.

Met de mensen op de afdeling was ze ook nog niet echt bevriend. Er was alleen één jongen, Marnix, die drumde en daar had ze bewondering voor. Hij was ook nooit zo druk en liet zich makkelijk op de achtergrond drijven. Toch liet hij zijn interesse in de andere jongeren zien. Eefje hield wel van rustige verlegen typetjes. Dan had ze tenminste het gevoel, dat ze sterker was. Mensen met een grote mond of die zich groot maakten, daar was ze bang voor. Dat was niks voor haar.

Nadat Eefje de afwas had gedaan, verzamelde ze haar spullen. Ze pakte haar map, een pen en het belangrijkste; haar discman. Ze keek uit haar kamerraam en keek of Marnix op het terras zat. Marnix bleek daar inderdaad een sigaret te roken, dus besloot Eefje even bij hem te gaan zitten.
“Hoi…” zei ze toen ze de deuropening uit kwam lopen. Marnix knikte haar toe. Eefje ging tegenover hem zitten. Ze zag hoe hij met zijn handen en voeten in gedachte een stuk aan het drummen was. “Je vergeet je drumstel.” Grapte ze. “Ja, klopt.” Zei hij glimlachend.
Even bleef het stil, maar die stilte verbrak Eefje al snel, toen ze vroeg hoe laat het was. “Bijna half tien.” Antwoordde Marnix. “O, heej, dan ga ik je zien! Ik moet naar de groep, doeg doeg!” zei Eefje en liep via de aula naar de lokalen van de dagbehandeling.

Hoofdstuk 2.
De therapiedag begon zoals gewoonlijk weer met de Dagopening. Eefje had geen zin om te vertellen wat ze die dag daarvoor had gedaan, dus besloot ze maar te zeggen dat ze het niet wist. Waarom zou ze het eigenlijk ook zeggen, ze had toch niemand die om haar wilde geven. Eefje dacht terug aan een paar dagen geleden. Ze had toen met Marnix ’s avonds laat nog gezellig naar de sterren zitten staren. Ze vertelden elkaar allemaal dromen waarvan ze hoopten dat ze ooit uitkwamen. Het liefst had ze iedereen van haar dromen verteld, maar dat durfde ze niet. Ze kon zichzelf niet blootgeven aan een stelletje vreemden. Wat moest ze eigenlijk tussen die gekken hier, zo erg was haar situatie toch niet?
Eefje zonk steeds verder in haar gedachtes, zodat ze haar groepsbegeleidster Mirjam niet eens meer hoorde. Eefje kreeg het pas door toen iedereen haar geïrriteerd aan begon te staren.
“Wat is er?” vroeg ze rustig. Ondanks de geïrriteerde blikken van Eefje’s groepsgenoten, bleef Mirjam heel kalm. “Ik vroeg je net wat, maar volgens mij zat jij zo ver in gedachtes, dat je me niet hoorde.” Glimlachte ze. Eefje knikte en staarde naar de tafel. “Sorry…” mompelde ze voorzichtig. Eefje vroeg zich af wat haar bezielde. Heel de ochtend was ze zo kwaad als wat geweest en nu opeens zakte ze helemaal in. Het voelde alsof ze tijden had gevochten en nu opeens niet genoeg kracht meer had.

Mirjam had ook heel goed in de gaten, dat er iets knapte in Eefje’s hoofd. Dat had ze wel al vaker zien gebeuren bij Eefje, alleen al die keren was ze juist heel kwaad geworden. Mirjam bekeek het in elkaar gedoken meisje eens grondig. “Eefje?” vroeg ze rustig. Even wachtte ze, maar toen Eefje geen antwoord gaf, ging ze verder met haar vraag. “Zou je ons kunnen vertellen waar je aan zat te denken?” Mirjam wist het niet zeker, maar ze had een vermoedde, dat dit een belangrijk punt in Eefje’s behandeling was geweest.
Samen met dokter van der Veld, Eefje’s behandelaar, had ze al eens besproken wat er met dit meisje gebeurd had kunnen zijn. Ze hadden een vermoeden, dat er iets aan mishandeling gebeurd was, maar ook dat was nog niet echt duidelijk. Eefje was een meisje, dat nooit meer dan woede en angst had laten zien. Het was een meisje met een grote ontkenning aan zichzelf, ergens wilde ze wel, maar ergens ook helemaal niet, bang om klappen van de toekomst te gaan ontvangen. Het enigste, dat dokter van der Veld en Mirjam hadden ontdekt was, dat ze met dit meisje extra rustig moesten doen. Desnoods moest ze naar een andere groep toe, waar ze nog niet veel aan praattherapie deden, maar juist met allerlei handelingen problemen konden ontdekken.

Eefje twijfelde. Ze was bang om zichzelf bloot te geven en voor al die blikken, die op haar gericht stonden. “Oké…” zei ze zachtjes. “Ik dacht aan…” Weer bleef het even stil. Eefje’s gevoel keerde van angst plotseling weer terug naar de woede, die ze altijd al gevoeld had. “Dat gaat jullie helemaal niks aan!” schreeuwde ze plotseling. “Helemaal niks!”
Kwaad liep ze weg en sloeg met een klap de deur dicht.

Mirjam wist, dat ze met die vraag iets te ver bij haar had kunnen gaan, maar merkte wel, dat Eefje vooruit was gegaan. Ze had Eefje graag willen zeggen, dat het goed was geweest dat ze een begin had gemaakt. Het was nog geen hele zin, maar wel een begin!
In plaats van dat ze trots op het meisje kon zijn, moest ze nu alarm trekken en zorgen dat ze haar samen met haar collega’s weer mee terug kon nemen naar de afdeling, waar ze dan even tot rust kon komen.