Geprivatiseerde oorlog een gevaar of juist niet?
 

Naar aanleiding van het volgende artikel, vraag ik jullie je mening te geven of een geprivatiseerde oorlog een gevaar voor de wereld, gebieden of Nederland vormt en zoja, waarom en zonee, waarom niet.

«Kunnen we nee zeggen tegen de geprivatiseerde oorlog?»

Steeds meer oorlogen worden uitgevochten met behulp van private militaire firma’s. Zowel regeringen als rebellen maken er gebruik van. P.W. Singer onderzocht het verschijnsel. «De firma’s geven politici miljoenen dollars voor hun verkiezingscampagnes.»

door Tom Ronse

Amerika won de oorlog in Irak mede dankzij de hulp van private militaire firma’s (PMF’s). Ook in de oorlogen op de Balkan en in Afrika was de rol van PMF’s beslissend. «Ze zijn discreet en opereren in de schaduw. De pers had er geen aandacht voor, maar in het voorbije decennium kenden de PMF’s een explosieve groei. Private oorlogsvoering is nu een wereldwijde industrie met een jaaromzet van honderd miljard dollar», zegt onderzoeker P.W. Singer die een boek schreef over het fenomeen. De PMF’s doen alles wat gewone legers doen en soms iets meer. Ze vechten voor democratie. Ze vechten ook voor dictators en drugssmokkelaars. Ze vechten voor iedereen die ze kan betalen.
Singer, onderzoeker bij het Brookings Institute in Washington en coördinator van het Brookings Project on US Policy Towards the Middle East, werd in 1996 door de VN naar Bosnië gestuurd om de naoorlogse fase te helpen plannen. «Het werd me spoedig duidelijk dat het militaire evenwicht in de Balkan afhankelijk was geworden van een private militaire firma, MPRI», vertelt hij. MPRI organiseerde het Kroatische tegenoffensief dat in 1995 het oorlogstij keerde. De Bosnische moslims eisten hulp van MPRI als voorwaarde om het vredesakkoord van Dayton te ondertekenen. In diezelfde periode huurde de regering van Sierra Leone de PMF Executive Outcomes die in een mum van tijd het rebellenleger in dat land in de pan hakte. Singer raakte geïntrigeerd en besloot de PMF-sector in kaart te brengen. Onlangs het resultaat van zijn jarenlange research: Corporate Warriors.

Vanwaar de razendsnelle groei van de private militaire firma’s?
P.W. Singer: «Met het einde van de Koude Oorlog werden over de hele wereld zo’n zes miljoen militairen gedemobiliseerd. Hierdoor groeide het aanbod. Tegelijkertijd groeide door de conflicten die uitbraken de vraag. In veel van die oorlogen wilden de grootmachten niet ingrijpen. De privé- sector vulde het gat in de markt.
Verder was er een verandering in de oorlogsvoering zelf. Particuliere firma’s begonnen zich te specialiseren in militaire technologie. Bovendien geloofde plotseling iedereen in privatisering. Steeds meer regeringen vonden dat je alles wat de privé-sector kan doen, aan haar moet overdragen. Zelfs militaire taken.
Omtrent Irak spreekt het weekblad The Economist over de eerste geprivatiseerde oorlog. PMF’s doen het meeste logistieke werk. Zij bouwen de militaire bases, zorgen voor de huisvesting en het voeden van de soldaten, de postbestelling et cetera. Ze onderhouden sommige van de meest geavanceerde wapens, zoals de B2 Stealth-bommenwerper en de F-117. Ze onderhouden en bemannen de luchtafweer van de zeemacht. Een reporter op een destroyer zei me hoe verbaasd hij was dat de computersystemen werden gerund door personeel van PMF’s. Ze besturen de Global Hawk, een onbemand verkenningsvliegtuig. Tijdens de eerste Golfoorlog was er één PMF-personeelslid voor elke honderd Amerikaanse soldaten. Tijdens deze oorlog was de verhouding één op tien. De Amerikaanse strijdkrachten kunnen niet meer functioneren zonder. Het Pentagon gaf hun de laatste jaren meer dan drieduizend contracten, voor een waarde van ruim driehonderd miljard dollar.
De bezetting van Irak maakt hun rol nog groter. De nieuwe Iraakse politie en het nieuwe leger worden getraind door PMF’s. De PMF’s trainen en adviseren ook de legers van Saoedi-Arabië, Koeweit en de meeste andere Golfstaten.
Ze opereren ook veel in Afrika. Meer dan tachtig PMF’s waren betrokken bij de oorlog in Angola, zowel aan de kant van de regering als die van de Unita-rebellen. In Congo werden ze gehuurd door Mobutu en Kabila. Verder waren ze actief in Rwanda, Oeganda en Zimbabwe. Hun tussenkomst was beslissend in West-Afrikaanse oorlogen zoals in Sierra Leone en Ivoorkust. Ze trainen regeringstroepen in vele Afrikaanse landen. Maar ze doen meer dan trainen. Ze leiden vaak de oorlog. Hun privé-legers beschermen installaties en ondernemen offensieven. Ethiopië won de oorlog tegen Eritrea dankzij de Russische firma Sukhoi die een complete luchtmacht leverde, piloten inbegrepen.
Hun werkgevers zijn regeringen, maar ook rebellen en bedrijven. Zelfs het World Wildlife Fund overweegt een PMF te huren om wildparken te beschermen.
Londen is een centrum van de PMF-industrie. Er zijn ook heel wat Franse PMF’s, zoals International Defense and Security (Idas), een firma met hoofdkwartier in Brussel en een filiaal, Idas Resources NV, in Curaçao. Deze firma verdedigde de diamantmijnen in Angola en blokkeerde de militaire bevoorradingsroute van de Unita-rebellen. Ze werd beloond met diamant concessies in een gebied zo groot als Zwitserland.
In Congo trainde Idas in 1997 het rebellenleger van Kabila. Haar rol in Angola was beslissend. Ze is slechts een van de tientallen Europese PMF’s, zeker als je de Russische en Oekraïense meetelt. Ze zijn actief in heel de wereld. In Europa zelf werken ze enkel voor regeringen. In de Britse defensie spelen ze een steeds belangrijker rol. Ze trainen ook legers in Oost-Europa. Op de Balkan domineren de Amerikaanse PMF’s. Dat is ook het geval in Latijns-Amerika. Washington gebruikt verschillende PMF’s in de oorlog tegen drugs in Colombia en Peru, maar ze zijn ook actief in de strijd tegen de guerrilla. De Israëlische firma Spearhead Ltd gaf militaire training aan doodseskaders en drugshandelaren in Colombia. In heel Latijns-Amerika gebruiken grote bedrijven en grootgrondbezitters privé-legers. In Azië zijn onder meer de Filippijnen, Taiwan en Indonesië belangrijke klanten. Dat laatste land gebruikte Executive Outcomes voor commando-operaties. De firma Sandline onderdrukte in 1997 een opstand in Papoea-Nieuw-Guinea. In Centraal-Azië opereren zowel Russische als Amerikaanse PMF’s. Ze vechten ook voor Moskou in Tsjetsjenië.»

Zijn die private militaire firma’s eigenlijk niet gewoon huurlingen?
Singer: «Zowel PMF’s als klassieke huurlingen als Bob Denard en Jacques Schramme voeren oorlog uit winstbejag, maar er zijn verschillen. Huurlingen zijn individuen die gehuurd worden voor een specifiek conflict. Ze doen maar één ding, vechten. PMF’s hebben een permanente structuur, zijn actief in verschillende conflicten tegelijk en leveren alle mogelijke militaire diensten. Huurlingen zijn avonturiers die vaak buiten de wet werken. PMF’s zijn legale bedrijven, soms filialen van gerespecteerde multinationals wier aandelen verhandeld worden op de beurs.»

Nemen de PMF’s huurlingen in dienst?
«Sommige PMF’s hebben hun eigen legers. Andere hebben een database van mensen die ze kunnen mobiliseren als ze ze nodig hebben. Daar zitten nogal wat louche figuren tussen, niet alleen ex-huurlingen maar ook ex-KGB’ers die zich niet bekommeren om mensenrechten. Maar de PMF’s proberen hen wel in toom te houden omdat ze een respectabel imago nastreven. Dat is goed voor de winst. In Colombia bijvoorbeeld gebruikt Washington PMF’s voor activiteiten die niet geautoriseerd zijn door het Congres, dat heeft bepaald dat er niet meer dan vier honderd Amerikaanse militairen in dat land mogen zijn en dat ze zich moeten beperken tot drugsbestrijding. De PMF’s zijn volop betrokken in de burgeroorlog. Het Congres besliste vervolgens om het aantal Amerikaanse personeelsleden van PMF’s in dienst van Washington in Colombia te beperken tot zeshonderd. De firma’s speelden daarop in door Amerikaans personeel te vervangen door niet-Amerikanen of door hun werk gever te veranderen. PMF’s die voor Washington werkten, gingen in dienst bij het Colombiaanse leger, met geld dat voor dat doel werd geschonken door Washington. Anderen worden voor hun werk voor het Colombiaanse leger betaald door Amerikaanse multinationals als Occidental Oil. Het resultaat blijft hetzelfde: Washington gebruikt PMF’s om de oorlog tegen de rebellen te winnen, zonder toestemming van het Congres.»

In sommige oorlogen, bijvoorbeeld in Congo, vechten PMF’s aan twee kanten. Wat zegt dat over de politiek van Washington?
«Dat dit conflict Washington niet veel kan schelen. Tot vorig jaar deed de oorlog in Congo Europa ook niet veel. PMF’s hebben de meeste bewegingsvrijheid in conflicten waarin de grootmachten het minst zijn geïnteresseerd.»

De private militaire firma KBR, een dochteronderneming van Halliburton, het bedrijf waar de Amerikaanse vice-president Cheney directeur van was en waar hij nog steeds 180.000 dollar per jaar van krijgt, kreeg van Washington een monstercontract in Irak zonder dat andere firma’s konden meedingen. KBR werd al eerder betrapt op fraude. Hoe nauw is de relatie tussen de PMF’s en de regering in Washington?
«De PMF’s geven politici miljoenen dollars voor hun verkiezingscampagnes. Verder zit er een draaideur tussen de PMF’s en het Pentagon. De PMF’s nemen generaals die met pensioen gaan in dienst. Die gaan dan op bezoek bij hun vroegere ondergeschikten, om hun raad te geven en tegelijk contracten binnen te halen. Dat lukt ze goed. De sector heeft nu ook zijn eigen lobby in Washington, die de eufemistische naam International Peace Operation Association meekreeg.»

Heeft de regering-Bush wetten of regels ingevoerd ten gunste van de sector?
«Er zijn geen regels. Er is geen toezicht. Dat is het best mogelijke klimaat voor de PMF’s. Er is geen wereldwijde reglementering, behalve wat antihuurlingenwetten die hopeloos achterhaald zijn. Er is een grapje in de sector: als je ooit wordt veroordeeld, verdien je het niet alleen om te worden gefusilleerd, maar je advocaat verdient het om naast je te staan. Sommige landen hebben geen regels, andere hebben die wel, maar die gelden enkel voor de PMF’s die daar gevestigd zijn. Als die gestoord worden, verhuizen ze. Toen Zuid-Afrika Executive Outcomes wilde dwingen toestemming te vragen voor haar interventies, ontbond de firma zichzelf om in andere landen onder andere namen opnieuw op te duiken. In de VS moeten PMF’s in principe de zegen van het State Department vragen. Maar het goedkeuringsproces is ondoorzichtig; gewoonlijk lobbyen de firma’s zich er wel doorheen. Het Congres besteedt er geen aandacht aan, de PMF’s krijgen wat ze willen.
Dat leidt tot problemen. Executive Outcomes zou vluchtelingenkampen hebben gebombardeerd in Angola. Er zijn veel andere voorbeelden die vragen doen rijzen, maar er is geen enkel toezicht, geen enkele sanctie. Deze week was er nog een schandaal over PMF-personeel dat tijdens de oorlog in Irak niet kwam opdagen omdat ze het te gevaarlijk vonden. Personeel van de PMF Dyncorp was betrokken bij vrouwenhandel in Bosnië en Kosovo. Ze gebruikten ook vrouwen als hun eigen seksslavinnen en een kaderlid filmde zichzelf terwijl hij twee meisjes verkrachtte. Verder hielden ze zich onledig met illegale wapenhandel. Twee personeels leden van de firma — een in Bosnië en een in Kosovo; ze kenden elkaar niet — onthulden wat er gebeurde. Ze werden prompt ont slagen. De daders werden gerepatrieerd en kregen geen enkele sanctie. Datzelfde Dyncorp, dat ook een reputatie heeft van arrogantie en brutaliteit in Colombia, kreeg het contract om de politie van het nieuwe Irak te trainen.»

Tot nu toe gebruikten de VS en andere ontwikkelde landen private militaire firma’s voor logistieke steun, training en de bediening van wapens op afstand. Denkt u dat ze in de toekomst ook PMF-personeel zullen inzetten op het slagveld?
Singer: «Dat zou best kunnen, want de Amerikaanse strijdkrachten zijn steeds dunner gespreid. Er ontstaan steeds meer conflicten, en de grootmachten willen die indijken zonder er een politieke prijs voor te hoeven betalen, zoals nu in Liberia. PMF’s zijn dan de oplossing. Ik stel me voor dat ze in toenemende mate zullen worden gebruikt in de rol die nu door VN-vredesmachten wordt gespeeld. Toen het bloedbad in Rwanda begon, bood Executive Outcomes aan om met een leger van vijftienhonderd commando’s de orde te herstellen. Niemand wilde ze betalen dus gebeurde het niet. Wat als er opnieuw een dergelijk bloedbad dreigt, in pakweg Burundi of Zimbabwe, en een PMF biedt aan om het te voorkomen? Kunnen we ondanks de voor de hand liggende nadelen nee zeggen, met de ervaring van Rwanda in het achterhoofd? Het is een fascinerend dilemma. Private militaire firma’s maken het mogelijk in te grijpen in conflicten waar de grootmachten zich niet in willen mengen. Dat kan veel bloedvergieten voorkomen. Maar anderzijds doen ze ook dingen die niet door de beugel kunnen. Er is dringend behoefte aan internationale reglementering en toezicht.»

In uw boek beschrijft u perioden zoals de late Middeleeuwen waarin oorlogen vooral met privé-legers werden uitgevochten. Gaan we daarnaar terug?
«Moeilijk te voorspellen. Maar de factoren die tien jaar geleden de boom van de PMF’s in gang zetten, spelen in toenemende mate een rol. Het militaire belang van technolo gische knowhow blijft stijgen. Er zullen nog meer conflicten uitbreken in staten die economisch wegglijden. De rol van de PMF’s zal toenemen. Deze firma’s komen naar de tafel met een grotere militaire capaciteit dan de meeste landen. De beste legers — het Amerikaanse en het Britse — worden er steeds afhankelijker van. We moeten ons bewust worden van deze nieuwe realiteit en van de problemen die ze meebrengt.»

P.W. Singer
Corporate Warriors: The Rise of the Privatized Military Industry
Uitg. Cornell University Press, 368 blz., $ 29.-

Bron: De Groene Amsterdammer, 23 augustus 2003

Bij de Nederlandse marine gebeurt hetzelfde.
Mensen van Thales (Holland Signaal) ontwikkelen, testen, installeren, en bemannen de radarsystemen van onze nieuwe schepen. Thales/Holland Signaal is een beursgenoteerd bedrijf (geloof ik).

Ik vind het buitengewoon FOUT.

Oorlog is en blijft een staatszaak, staatstaak.
Die door militairen in dienst van een land zal worden uitgevochten, en niet door bedrijven.

Ook hitler wist de efficitentie van zulke organisaties op te bouwen... maar dan zette hij zelf alle zaakjes op, maar ze concureerden wel. Niet dat dit er totaal iets mee te maken heeft.


Interresant artiekel. Die PMF bedrijven zijn gevaarlijk. Oorlog=Winst voor die bedrijven, en hoe groter hoe meer macht en invloed op de komst van oorlog. (n)

naar mijn mening is het woord 'privatisering' altijd negatief

Zulke oorlogen vormen een gevaar. Het word economisch voordelig om oorlogen te voeren, en dat kan niet goed zijn. Verder zou iedereen zulke mensen kunnen inhuren voor zijn of haar doel. Osama Bin Laden heeft geld genoeg, en zou dus makkelijk zulke mensen kunnen huren. Iedereen die genoeg geld heeft kan dus een priveleger opzetten, en dat is fout en gevaarlijk.
Een oorlog is een gevecht tussen een staat en een andere staat, en die moet niet door prive bedrijven worden uitgevochten, maar door een door de regering gecontroleerd leger.
Prive ondernemingen hebben dan opeens ook een enorm belang erbij om zelf een oorlog te ontketenen en in stand te houden, en dat is zeer onaangenaam.
Er is ook absoluut geen controle over zulke prive oorlogen.

Nee, een staat mag zich in mijn ogen niet beroepen op een prive leger. Soldiers of Fortune is best, maar niet als de staten in deze wereld er ook mee beginnen, dan word het te massaal, te economisch aantrekkelijk, en daarmee ook te gevaarlijk :mad:

Op zich heb ik er zelf geen probleem mee, mits de huurlingsoldaten duidelijk gecontroleerd worden (en dus geen misdadigers zijn die het niet erg vinden om een beetje te gaan moorden en verkrachten) en mits er een goede algemene controle is vanuit een internationale organisatie; zoals de VN, maar dan niet de VN, want anders lijkt het alsof oorlogen in hun naam gevochten worden.

Het lijkt me ok in gevallen van humanitaire acties waarin een bepaald land beter niet betrokken kan worden, maar wiens militaire mogelijkheden wel goed ontwikkeld zijn. Ik denk hierbij aan landen als Liberia, bijvoorbeeld. Vanwege een coloniaal verleden en inmening van GB zouden zij niet kunnen ageren in het land. Maar via een bedrijf zouden echter wel Britse soldaten aan de slag kunnen, eventueel. Een soort Frans vreemdelingenlegioen, maar dan onder internationale controle, wordt t dan.
Maar zoals t er nu naar uit ziet, vind ik t een gevaarlijke ontwikkeling. Er moet toch echt controle op komen en bedrijven die hun soldaten laten misdragen moeten opgedoekt worden oid.

(btw, de Europese vredesmacht bleek een succes in Congo; nu wordt ie afgehandeld door een VN macht, las ik op TT)

Duidelijk een uitspraak van iemand die geen donder snapt van economie, maar goed, je kunt dat vinden :)

Privatisering van oorlog is gevaarlijk op dezelfde manier als privatisering van (in Amerika) bijvoorbeeld het gevangeniswezen is. Bepaalde aangelegenheden, zoals het berechten en straffen van leden van een samenleving en het voeren van een oorlog tussen staten onderling, zijn aangelegenheden die uitsluitend tot het terrein van een (democratisch gelegitimeerde) overheid behoren, omdat ze de gehele natie aangaan. Het uit handen geven daarvan van de overheid aan private ondernemingen en belangen is dus gevaarlijk omdat die niet democratisch gelegitimeerd zijn.

Verder is het systeem van checks and balances in een systeem waarin private instellingen 'overheidsbeleid' uitvoeren, minder goed toepasbaar en is het risico van belangenverstrengeling groot. In de VS worden bijvoorbeeld gevangenissen en gevangenispersoneel gefinancierd door private ondernemers. Die ondernemers hebben er dus belang bij dat er zoveel mogelijk mensen tot gevangenisstraf veroordeeld worden, opdat zij zoveel mogelijk opdrachten krijgen om gevangenissen te bouwen. Dat zal dus leiden tot zeer grote lobbybewegingen van ondernemers en vastgoedmagnaten en in combinatie met de politieke kleur van rechters, die in de VS sterk naar voren komt, is dat een zeer gevaarlijke ontwikkeling.

Hetzelfde verhaal geldt voor privatisering van oorlogvoeren. Natuurlijk ligt het uiteindelijke besluit de natie in oorlog te verklaren bij de president, maar er zullen invloedrijke lobbys van wapenfabrikanten zijn die er baat bij hebben oorlog te voeren. Daarmee wordt de beslissing van een democratisch gelegitimeerd orgaan oneigenlijk beïnvloed en dat is een slechte ontwikkeling.

Oorlog voeren voor geld, is niet nieuw, en enigzins begrijpelijk. Maar zieke geesten zijn het, die in dergelijke organisaties meevechten. :(

Ik vind het niet fout mits die organisaties wel aan strenge controles worden onderworpen.

Een internationale organisatie die controleerd :rolleyes:
Sorry hoor, maar dan gaat het net zo als in de VN dat bepaalde landen de macht naar zich toetrekken en de organistaie te sterk beinvloeden, en die dan voor hun doelen inspannen. Verder, hoe wil je controleren in een oorlogsgebied, dat is onbegonnen zaak.

Ja wat spelregels. Moet wel een eerlijk spel blijven natuurlijk :rolleyes:

Maar de vraag rest dan wel hoe die controles hun uitwerking zullen krijgen en of ze zullen functioneren.

De VN is een vereniging van landen; ik heb t over een organisatie waarin alle landen een rol spelen, maar niet _per land_. Dus niet zodanig dat een land als land invloed kan uitoefenen.

Zie het als een aparte macht.
De vier gescheiden machten. Uitvoerend, wetgevend, rechtelijke EN controlerende macht ;)

:cool: kunnen we dadelijk reallife Syndicate spelen :)

*Desje pakt vast zijn Gauss gun*

Ja, maar dan heb je weer een grote organisatie die de wereld in handen heeft. Komt er een leger macht in handen van een groepring. Het kan gewoon niet.

Ik vind een oorlog sowieso niets. Of hij nou wel of niet geprivatiseerd is zal me worst wezen.

Bedrijven die leven van oorlogsmateriaal zijn wel een goed fonds om je portefeuillerisico effectief te spreiden, maar dat geheel terzijde

Waarom is het een probleem als 1 organisatie de wereld in handen heeft? Vooralsnog zijn er geen aliens waartegen gevochten kan worden ;)

Nu even serieus...ik had het over 4 machten. En die 4e macht (controlerende macht) ligt dan bij die organisatie. De overige 3 machten liggen in handen van landen en/of andere organisaties. Het is dus helemaal niet zo dat er 1 organisatie is die de wereld dan zal heersen.
Het zal dan dus ook niet zo zijn dat deze organisatie gaat bepalen waar er gevochten mag worden (uitvoerende macht), wat legaal is (wetgevende macht) en acties mag veroordelen (rechtelijke macht), maar slechts mag controleren en rapporteren. Aan de hand daarvan kunnen dan andere landen en/of organisaties ageren.

Datmaakt het weer land gebonden :D
Trouwens is het dan alweer te laat, raporteren kan alleen nadat het gebeurd is, dan zijn de oorlogsmisdaden al gepleegt.

Trouwens, als de VN al niet in staat is zn taak te vervullen en zn leden te controleren, dan zal dit ook wel niets kunnen worden.

Ik krijg inderdaad net een idee voor een nieuw computerspel.. of een soort nieuwe, massale vorm van The A-Team.

Het is via de rechtelijke (internationaal recht) niet de bedoeling dat machten misbruikt worden in dit (momenteel) fictief systeem.



Dat kan zo zijn, ja. Maar daarnaast is het wel een middel, een manier, om de schrik aan te jagen. Men kan immers door een dergelijke controle wel veroordeeld (via de rechtelijke macht) worden voor wangedrag en misdaden. En dan zou een mogelijkheid dus zijn om bedrijven ervan te weerhouden soldaten te leveren aan niet-koshere zaken en/of soldaten te leveren die zelf niet helemaal kosher in hun hoofd zijn.

Dat men nu steeds over het feit dat de VN faalt spreekt en dat men nu steeds roept om een alternatief, dan wel een hervorming, kan juist leiden tot een veel beter georganiseerde organisatie of vereniging en een veel beter systeem dan hoe deze nu is.
Momenteel is het gewoon 1 grote chaos, imo.

Men moet ook niet vergeten dat men niet zo in landen moet blijven denken. Dankzij de huidige technologieen zijn grenzen bijna weg te denken. Daar zou men op voort moeten bouwen. Isolationisme is te moeilijk in een tijdperk als deze.
Het zou imo gezond zijn om daarom een andere benadering van de wereldpolitiek in te nemen: die van de globalisering.
Aj. Nee. Niet hoe deze NU aan de gang is. Maar een ander soort globalisering. Met z'n allen samenwerken, zonder elkaar uit te buiten (momenteel is globalisering gebaseerd op landenpolitiek en is hiermee imo totaal niet globaliserend).

Kop op zeg..... Willem van Oranje gebruikte ook huursoldaten om de Spanjaarden te verdrijven.....

Doe nou niet alsof dit iets nieuws is....

Ik vrees dat dit niet zal lukken, ik vind de VN al een zeer ultieme poging, en die mislukt ookal op grote vlakken omdat bepaalde leden teveel macht hebben. In niet landen gebonden organisaties zullen ook altijd groepen blijven en mensen die meer invloed hebben dan anderen en de organisatie naar hun hand gaan richten.

Mag ik je erop wijzen dat dit momenteel in legers ookal gebeurd, en dat meestal weinig succesvol. Een kameraad word niet verraden.

Mondiaal niet te realiseren, binnen europa misschien nog wel, maar met landen als de VS erbij zal het niet lukken. Mondiale samenwerking zou een dergelijke organisatie trouwens ook overbodig maken in mijn ogen. Als iedereen het eens is, waarom nog zo n organisatie in leven roepen.

.

geef eerdere voorbeelden van voor +- 1990 uit de vorige eeuw.

lijkt me een duidelijke zin. Tampert vind het blijkbaar een nieuws omdat Nederland landmacht grotendeels uit zwitserse huursoldaten bestond. Dit verschijnsel is echter in de laatste eeuwen niet meer voorgekomen (behalve na 1990 dan). Aangezien tampert anders beweert, daag k hem uit het tegendeel te bewijzen van wat ik hier gezegd heb.

Ik mag een boon zijn als ik deze zin begrijp :)

Ik ben geen boon :)

Zou het tijdstip waarop ons aller Joostje zijn bericht typte iets verklaren?

Als ik zijn bericht lees, denk ik dat hij ervan uitgaat dat Willem van Oranje rond 1990 de snode Spanjolen uit de polders verdreef. http://www.smilies.nl/sad/confused3.gif


Hij bedoelt waarschijnlijk dat je recentere voorbeelden moet geven. Moet niet al te moeilijk zijn, ik heb er alleen geen zin in.

Ik snap die zin, ben ik nu slim :confused:

Er zijn wel voorbeelden van te vinden in afrika, rebellen die de regering steunen.

ja

Waarom?.... Het enige wat ik duidelijk probeer te maken emt mijn reactie is dat het uitbesteden van oorlogen in welke vorm dan ook al door de eeuwen heen is gebeurd...

Kan je dat soort bedrijven niet pakken op oneerlijke concurrentie of door te zeggen dat de werkomgeving niet aan de veiligheidsnormen voldoet?
Huurlingen kan ik begrijpen, maar die redelijk legale oorlogsbedrijven vindt ik niet passen in een verlichte democratie.

Maar toen waren dus alleen de lagere eenheden (de soldaten) geprivatiseerd.

De oorlogen hadden toen ook een wat ander formaat, en alleen leger onderdelen waren geprivatiseerd.

Dat bedrijven militaire taken zoals machines reparen, communicatiesystemen onderhouden etc doen, dat vind ik niet erg, maar legers van huurlingsoldaten, nee, liever niet. (n)

Legers van toen zijn totaal niet te vergelijken met de legers van nu op vrijwel alle tereinen.... Daar ligt de kern ook helemaal niet...

De kern in dit topic is dat oorlog een ludieke business is waar veel geld in om gaat waar bedrijven van willen profiteren. Dat is nu, dat was 10 jaar geleden en dat was al eeuwen geleden.....

Het gaat mijn inziens meer om het gevaar van de macht van bedrijven op de wereldpolitiek op zo'n manier dat het nooit geweest was.

Dat is het groote gevaar