De dood
 

Ik voel me eigenlijk een beetje vreemd. Altijd al ben ik bang geweest voor de dood, maar de laatste tijd is het echt extreem. Ik kreeg er hele erge last van toen een meisje van mijn school (we hadden allebei net ons eindexamen gehaald) verongelukte.
Ik vind het verschrikkelijk eng. Alles is zo onzeker over de dood. Is er een hemel, is er helemaal niets, kom je in een zwart gat terecht? Hoe ga je dood? Door een slepende ziekte, door een ongeluk, of toch een vreedzame dood als bejaarde in je bed (waar ik heel erg op hoop)? Wanneer ga je dood? Ben je nog jong, of niet?
Al die onzekerheden! Niemand kan er iets over zeggen. Ik vind het leven zo ontzettend geweldig, wil alles nog ontdekken, maar de dood ligt je hele leven lang zo dichtbij, omdat je niet weet wanneer die komt. En daarmee werd ik hard geconfronteerd toen dat meisje bij mij op school verongelukte.
Het idee ook om in die kist te liggen. Als ik daar aan denk, word ik al helemaal angstig... Bah...
Vooral als ik in bed lig, komen al die enge gedachtes bij me op. Overdag heb ik er minder last van, omdat ik dan bezig ben en ik die gedachtes dan beter kan verdringen. 's Nachts kan ik ze niet verdringen, ik kan niet aan iets leuks denken, de dood heeft de overhand in mijn hoofd.
Ik durf er eigenlijk met niemand over te praten. Ik had het er laatst met mijn vriend over. Hij was echt verbaasd dat ik over zulke dingen nadenk. Hij had daar absoluut geen last van. Hij begreep me daarom geloof ik ook niet echt.
Ben ik nu de enige die daar last van heeft, of zijn er nog meer mensen die (alleen maar) zulke donkere en onzekere gedachtes hebben?

Ik herken wel wat in je verhaal. Ik denk ook vaak na over de dood. Vooral de laatste tijd, nadat er iemand voor mn ogen voor de trein sprong, mn oma overleed, m'n moeder kanker kreeg en mnklasgenootje zelfmoord pleegde. Ik ben erg bang om 1 van mn ouders te verliezen, en vooral mn vader. Das eigenlijk krom, want mn moeder is ziek en mn vader niet maar goed, tis nu eenmaal een gevoel. Ik droom ook best vaak over de dood. Ik denk dat het ook komt dat mensen daar veel over nadenken door al die dingen die er oiver de dood gaan, zoals dat mensen met doden kunnen praten, geesten, m'n opa die een grote glimlach op zn gezicht had toen hij overleed, door de verhalen over de hemel. Er zijn zoveel vragen over waar je het antwoord misschien nooit op weet en misschien als je dood bent. Ik vind de dood ook eng,maar soms ook niet, dan lijkt het me juist mooi. Alleen in dromen komt de dood bijna altijd negatief naar voren. En inderdaad, in zo'n kist liggen, helemaal opgesloten lijkt me ook niks, heb al vaak lijken in een kist gezien en krijg er altijd een vreemd gevoel bij. Helemaal als ze onder de grond liggen, getver...

Gelukkig ben ik niet de enige...
Ik denk eigenlijk nooit positief over de dood. Soms krijg ik een rare gedachte, zoals: kan ik een heel leven wachten (want ik hoop echt wel lang en gelukkig en gezond te leven...) op het mysterie van de dood? Zal ik er zelf eerder een eind aan maken, zodat ik het weet?
Natuurlijk meen ik dat niet serieus, maar ik vind het al eng dat ik zo iets denk! Dat is toch niet normaal? Het lijkt wel een obsessie!

ik heb het met vlagen dat ik gewoon de kriebels krijg als ik eraan denk dat ik ook ooit een keer dood ga,ik vraag me dan vooral af wat je daarna ziet ik geloof niet in god maar het lijkt me zo raar dat je dan niet meer kan denken zien of wat dan ook dat je er gewoon niet meer bent dat je eigen persoonlijkheid die de in het leven had gewoon weg is maarja echt bang voor de dood ben ik niet maar denk (net als jij) er vaker en dieper overna als er onlangs iemand is doodgegaan die ik ken dat wel.maar het is niet raar dat je er over nadenk want dat is juist gezond

vr.gr wizzard of os

Ik heb dat ook gehad, dat ik heel erg veel over
de dood nadacht, er gewoon ontzettend mee bezig was.

Nog steeds heb ik weleens van die momenten dat
ik bang ben om dood te gaan, wil weten waar en hoe
en wat ik heen ga enz.

Denk dat iedereen weleens van die periodes heeft,
de een wat minder dan de ander misschien,
maar iedereen denkt er wel over.

Als je bang bent dat het uit de hand loopt oid,
praat er dan met iemand over, al is het maar
om je hart te luchten. En misschien helpt de kijk
van een ander een beetje, vaak kijken anderen
heel anders naar dingen dan jij..

Bij mij is het geen obsessie, al heb ik me ook wel eens afgevraag dof ik er oit zelf een eind aan zou maken. Mijn vragen zijn niet zo groot en niet zo belangrijk voor me dat ik dat ook daadwerkelijk zou doen, al lijkt de dood soms wel mooi. Vervelend dat het bij jou nooit positief of verlossend is, want misschien is de dood wel heel mooi, who knows????

Haha, en dat is het frustrerende... who knows? Kon iemand het maar vertellen, dan hoefde ik ook niet zo bang te zijn.

Ik ben erg blij met jullie reacties :)
Het doet me goed te lezen hoe jullie er over denken.
Het is toch vaak een stuk minder eng als je weet dat anderen er ook zo over denken en in diezelfde onzekerheid zitten als jij.
Niet dat ik nu ineens niet meer bang ben... maar het doet me wel goed...

praat er met een goede vriend / vriendin over, misschien dat dat helpt.


ik denk er ook regelmatig over na.
Het meest klote vind ik dat ik nu echt geweldige vrienden en vriendinnen om me heen heb, en als ik dood zou zijn, dat die er dan niet meer zouden zijn. Zegmaar dat je die niet meer tegenkomt.

En wat er gebeurt als je doodgaat, daar zit ik vaak over na te denken, idd is er een zwart gat? zijn er dezelfde mensen om je heen? is alles hetzelfde? etc. etc.

niemand kan hier antwoord op geven.

en daarom probeer ik elke dag van mijn leven te genieten.
En ben ik blij dat ik jong en fit ben om allerlei leuke dingen te kunnen doen.

Wat misschien wel fijn is op te lezen, ik heb wel wat positieve dingen over de dood, eigen ervaringen.

-Toen mn opa werd begraven, regende het heel hard, de lucht was grijs en helemaal bewolkt. Op het moment dat zijn kist de grond in ging, trokken de wolken een stukje weg, en scheen de zon daardoorheen naar beneden, toen kwam er dus ook een regenboog omdat het regende en de zon scheen. VLak na zijn begrafenis, trok alles weer dicht en was het weer strak bewolkt. Bij de begrafenis van m'n oma (zijn vrouw) was dit precies zo gegaan, al was ik zelf niet op deze begrafenis omdat ik nog niet was geboren.

-Toen mijn opa overleed stonden wij aan zn bed en op het moment datie weg zakte zeg maar kwam er een hele brede glimlach op zn gezicht te staan en lag hij dus dood in bed met een glimlach op zn gezicht, was echt heel mooi

Dat zijn dus echt wel goede ervaringen!!!

Het helpt niet om bang te zijn. Kennelijk wil jij gewoon nog heel veel doen in je leven.
Maar stel dat je dood gaat, dan ben je je er waarschijnlijk niet van bewust dat je iets mist, want je bent dood.
Ik geloof echt niet dat je je daar dan kl*te ligt te voelen in die kist.

Ik heb het eigenlijk heel anders, ik denk best wel vaak over sterven maar dan met het idee hoe ik dat het liefst zou willen...ik heb het hier dus niet over zelfmoordgedachtes of zo, maar ik bedoel dat ik er vaak over nadenk hoe ik waardig zou kunnen sterven en wie er dan op mn begravenis zouden komen en wat ze dan zouden zeggen...mijn angst is meer dat mijn dood niets zal betekenen, dat het een dood als alle anderen zal zijn en niet dat mensen je bewonderen door de manier waarop je aan je einde bent gekomen...
Maar angst voor de dood zelf heb ik niet...ik beschouw het als een slaap waarin je niet droomt, je bent je er niet van bewust...

ph333r, jij bent het zoveelste geval dat slachtoffer is geworden van filosofie.

ok ok even kijken wat de feiten zijn...
1) je gaat ooit dood
2) eraan denken heeft vrijwel n ooit zin voor de duur van het leven.
3) je maakt je ongerust over zaken waar je vrijwel geen controle over hebt.
4) je wordt er gek van, waarom ga je door? Je krijgt er toch geen antwoord op.

Jah, maar het probleem is dus dat ik er niks aan kan doen dat ik die gedachtes heb. Het liefst wil er ook niet over nadenken, want het heeft in feite geen zin, maar ze zijn er en gaan niet weg. Ik kan deze gedachtes niet verdringen...

Ik denk niet dat jij mij helemaal begrijpt. Ik ben er niet bang voor dat ik me klote lig te voelen straks in mijn kist, want ik geloof niet dat je zo iets voelt als je dood bent. Ik vind het gewoon onwijs eng dat niets zeker is over het onderwerp de dood. Niet hoe het voelt om dood te gaan, niet wat er na de dood is enz...

Jah, inderdaad, zo had ik het nog nooit gekeken. En bij toeval kwam ik gisteravond in een programma terecht dat Wonderen Bestaan heet. Daar vertelde een meisje en haar vader (apart van elkaar) precies hetzelfde verhaal over wat er vroeger gebeurd is. Het was dus geen verbeelding van dat meisje, dus ik geloofde het wel: zij lag als klein meisje van 5 in bed en ineens zag je een weerspiegeling van een meisje even oud als zij in het raam. Ze riep haar vader en vroeg wie dat meisje was. Hij zag geen meisje, maar dacht meteen aan het overleden dochtertje van zijn zus. Zij bleek het te zijn toen het meisje een paar maanden later een foto aanwees van dat overleden meisje en vroeg wie dat was, want dat was het meisje wat zij in het raam had gezien. Ze wist niets van het bestaan van het overleden meisje af. Maar nu ze wist dat dit het dochtertje was van haar tante, kon ze hen geruststellen. Het ging goed met hun dochtertje, ze had geen pijn meer en leefde op een plek waar ze gelukkig was...
Ik geloof best in zulke dingen, omdat ik het zo vreemd vind dat er niets na de dood zou zijn. Dat maakte me op dat moment een stuk minder bang.

okay....I agree....sorry

Ik heb hier toen ik zelf 12 was heel veel moeite mee gehad, ik dacht er constand aan en was echt heel bang. Toen ik het hier met mijn ouders over had (op je 12e is dat nog wat makkelijker) hebben we een soort van regeling getroffen. Iedere nacht zat er iemand aan mijn bed of iig in de gang om over mij te "waken" en voor ik ging slapen kwam mijn zus me nog even instoppen, en gingen we alle leuke dingen van de dag op noemen, en de leuke dingen van de volgende dag.
Mijn moeder kwam vaak ook nog even langs, en een keer vertelde ze me het verhaaltje dat me nog steeds bij is gebleven, misschien wat kinderachtig voor jullie allemaal maar het heeft mij toen geholpen.

Er was eens een volwassen man die zijn vrouw had verloren in een ongeluk, vanaf dat moment werd hij bewust van het feit dat hij dood kon gaan. Geschrokken probeerde hij alle risico's af te weren; Hij ging de straat niet meer op, liet al zijn eten bezorgen, werkte thuis, en waagde het zeker niet om met de auto te rijden. 10 jaar heeft hij zo in angst geleefd, en na precies tien jaar stortte er een helicopter neer..... precies op zijn huis.

Mjah de moraal; je zal eens sterven, waarschijnlijk wanneer je ook grootendeels uitgeleefd bent. Wanneer je oud bent en gelukkig hebt geleefd, misschien niet... Misschien zal je vroeg sterven, maar lijkt het je niet fijner om te sterven met het idee dat je hebt gélééfd. Genoten van de momenten die je had. Niet in angst verscholen...
Misschien is het heel arrogant om zo te roepen, maar ik bedoel het niet slecht. Ikzelf heb besloten dat de dood de enige zekerheid van het leven is en deze accepteer ik dan maar. Toch vernield de dood ook een stuk van mijn leven; ik heb de angst dat andere zullen sterven, mensen om mij heen zullen weggaan, verlaten weet ik het. maar na mamma heb ik gewoon een hekel gekregen aan afscheid... mensen horen terug te komen als ze weggaan....

Hmm... ik heb weer iets nieuws gehoord, wat ik in ieder geval nog niet wist. Ze hebben uitgerekend hoe oud de aarde is en wanneer de aarde zal verdwijnen. We zitten nu precies op de helft. Nog 4,4 miljard jaar voordat een andere BIG BANG ervoor zorgt dat de aarde net zo verdwijnt als dat hij ontstaan is.

Stel je nou eens voor dat er een geestenrijk of zo iets zou bestaan, zou die dan voort blijven bestaan? Of zou dat ook tegelijk met de aarde verdwijnen? Wat denken jullie?

Dat is precies waarom ik dus niet in geesten geloof...er komt nooit ter sprake waarom ze niet naar de maan kunnen, voor t zelfde geld zitten ze daar of dat god in een ander sterrenstelsel zit...je leest er nooit over, je leest alleen over de mens die denkt dat alles om hem heen gecentreerd en ontstaan is...

Hmm... das wel een goede redenering...

Niet alles geloven wat je hoort of leest of ziet.

En ontopic, een mensch kan maar beter leren leven met de dood.

Je bent volgens mij in de war met iets anders, namelijk het feit dat onze zon over ongeveer 5 miljard jaar zal opzwellen tot een rode reus. Daarbij zal in ieder geval onze aarde verschroeien. Ten slotte zal onze zon eindigen als een witte dwerg. Onze zon is nu 5 miljard jaar oud en bevindt zich op de helft van haar levenscyclus.

Dat was nog voor Galileo Galilei (of whatever), het geocentrisme, toen dacht men dat alles om de aarde draait (letterlijk en figuurlijk) nu niet meer.. want nu is bewezen dat de zon het midden is van ons sterren stelsel (en die weer van een bla bla.. niet interessant) en dat het heelal (voor zover wij nu weten) oneindig is.. dus wat jij zegt is allang niet meer relevant..

Voor dromen over dood: http://www.geocities.com/droominfo/dood.html heb een klein stukje gelezen.. ik dacht nl ook altijd dat dromen over de dood een nieuw begin betekend.. maar daar is volgens deze man weinig van waar..

tot zover off topic :)

ik heb ook wel eens van die momenten waarop ik bang ben voor de dood, of waarop ik er mee confronteerd wordt.. dan ga ik nadenken en vraag me af of mijn ziel echt zal voortleven en dat ik in dit leven genoeg boete heb gedaan om in een volgend leven wel goed te kunnen leven.. (ja reincarnatie/karma :)) en dan denk ik dat ik daar maar in moet geloven.. het brengt me tot rust.. ik wil niet denken dat als ik dood ga dat 'ik' dan weg ben.. dat mijn ziel vervliegt.. en nog erger.. dat niemand zal rouwen om mijn dood en dat het toch niet uit maakt als ik er niet meer ben.. maar dan denk ik altijd maar.. als er niks is 'daar' en ik zou mezelf iets aan doen (of doodgaan voordat het mijn tijd is) dan heb ik niks aan dit leven gehad en daarom maak ik er maar wat van.. voor zover mogelijk dan..
ik weet dat het niet goed is om je te verbergen achter de beweringen van godsdiensten over het leven na de dood.. maar ik denk toch dat ik er een stuk rustiger door zal leven

trouwens k heb ook zo'n mooi voorbeeld van iets moois op een begrafenis.. toen mijn oma dood ging was het de hele dag al regenachtig maar toen we naar de begraafplaats liepen werd het stralend.. er vlogen heel veel vogels.. en mijn oma had altijd gezegd: 'als ik terug kom, wil ik terug komen als een vogel' dat vond ik zo mooi :)

sorry voor deze uber lang post :o ik was effe lekker bezig :)

Mijn moeder is overleden aan borstkanker (heeft ze 2 keer gehad, de 2e keer was het mis :(), maar toch ben ik niet bang voor de dood; Niet dat ik niet m'n twijfels heb over hoe het dan zal zijn (Ik ben christen en geloof in een hemel, maar die staat ook nergens duidelijk beschreven), maar de dood is voor mij een verlossing uit dit leven. Dit zou een gevolg kunnen zijn van het missen van mijn moeder, hoewel ik het daarvoor ook al had, zei het minder sterk.
Wat ik herken is het hebben van vrienden die je niet kwijt wil, hetzelfde heb ik met m'n familie, omdat ik vind dat ik het niet kan maken om zelfmoord te plegen en hen alleen met alles op te zadelen. Iets wat mij ook tegenhoud is het hebben beloofd aan goede vrienden geen zelfmoord toe te passen.