Gevoel van eenzaamheid terwijl je eigenlijk niet eenzaam bent
 

Herkent iemand het gevoel van eenzaamheid wat aanhoudt, ook al ben je niet alleen? Ik heb dat altijd al gehad, maar de laatste tijd wordt het steeds erger. Ik heb veel sociale contacten, maar ik heb het gevoel dat niemand mij echt kent en begrijpt. Zelfs bij mijn beste vriendin voel ik me op een bepaalde manier eenzaam. Ik vraag me af hoe dit komt. Natuurlijk kun je je in een groep vreemden heel erg eenzaam voelen, maar dit zouden mijn vrienden moeten zijn. Het is opvallend dat ik ook weinig zin heb om met mensen af te spreken de laatste tijd. En als ik het doe moet ik mezelf echt forceren om te doen alsof ik me vermaak.
'Vroeger', tot op een half jaar geleden ongeveer, had ik hier geen last van.

Ik heb dit ook thuis. Op de één of andere manier voel ik me afgezonderd van de rest.

Ik heb vaak het gevoel dat ik me aanstel. Ik ben immers niet eenzaam, ik heb genoeg mensen om mee om te gaan. Zou het aan mij liggen? Ben ik sociaal gestoord?

Ik heb precies hetzelfde als jou. In de vakantie voelde ik me geweldig, ik sprak met iedereen af en alles, ik was nooit eenzaam. Maar nu, ik voel me ook eenzaam.
En dat ligt alleen aan mij, mijn vrienden bellen me vaak genoeg of ik meega iets doen oid. Verder groeien mijn beste vriendin en ik wel uitelkaar, maar ik heb echt hele goede andere vrienden. Het lijkt alleen wel alsof ik gewoon geen zin heb ofzo, ik kan het niet zo goed beschrijven.
Persoonlijk denk ik dat het gewoon een periode is, en dat het na een tijdje wel weer over is ofzo.

Thuis heb ik het niet zo erg, ook daar gaat het wel wat minder, maar dat loopt allemaal nog wel. Maar met mijn vrienden is het anders. Ik doe me wel altijd vrolijk voor enzo, en ik weet ook echt wel dat mijn vrienden om me geven, maar op de één of andere manier blijf ik me eenzaam voelen. Terwijl zij me echt wel zouden willen helpen als ik het toestond.
Ik denk dat het missen van gewoon één hartsvriendin misschien een oorzaak is, bij mij dan. De meeste van mijn vrienden zijn namelijk mannelijk.

Waarschijnelijk hebben we meer mensen hier last van.

maargoed: Misschien zijn er weinig mensen die jouw echt begrijpen, en is contact enkel oppervlakkig. Zoek nieuwe vrienden, ofoz.

Dat is niet zo makkelijk als jij het stelt

Dat is onzin.. zij denken enkel dat je geen zin hebt.. om wat voor reden dan ook.. als je ze niks uitlegt is er voor hun ook niks om te begrijpen.. en misschien snappen ze wel niet precies wat je voelt... maar dan kunnen ze er iig rekening mee houden :)

Ik heb dat zelf ook.. een half jaar geleden was het heel erg.. nu wat minder.. Ik had het gevoel dat mensen me gewoon niet begrepen en dat ik in me eentje tegen de wereld moest.. het contact met mijn beste vrienden verslechterde en ik zat voor mijn gevoel in een soort sleur.. op een gegeven moment vertelde mijn beste vriendin dat ze het er zo moeilijk mee had dat ik me zo afzonderde (wat ik dus deed en waar ik me bewust van was..maar waar ik voor mijn gevoel niks aan kon doen).. we hebben een goed gesprek gehad (that's what friends are for :)) en ze begreep me.. tenminste.. ze was blij dat ze nu wist hoe ik me voelde.. dat luchtte echt een heel stuk op en ik raad je zeker aan dit te doen..

ik weet echter wel waarom ik dit allemaal voelde en waarom ik me afzonderde.. er zat namelijk een stemmetje (ja figuurlijk dan) in mijn hoofd die me vertelde dat iedereen mij maar saai vond (ik kon/kan met weinig leuke dingen mee gaan.. om een reden die ik liever niet vertel :)) en dat ik alleen was en dat niemand echt om mij gaf enzo..

Ik weet niet wat jouw 'stemmetje' zegt maar geloof me: het zijn leugens.. je vrienden zijn je vrienden omdat ze om je geven en omdat ze willen weten hoe het met je gaat... of dat nou goed is of slecht.. :)

Liefs (en je mag me gerust een pm sturen ofzo :))

Welcom to the club of the lost generation weirdos :(

Ik vind het heel herkenbaar, maar wat is ertegen te doen?

Bij mij verslechterd het contact met mijn vrienden hier ook door, het gevoel van vroeger is er voor mij niet meer, de gezelligheid en de band lijkt weg te zijn. Ik neem aan dat zij ook merken dat er iets aan de hand is, maar ik heb het er nooit over gehad. Ik vind het moeilijk om te praten over mezelf en problemen.

Ik vind wat jij hebt geschreven erg herkenbaar, over het gevoel dat mensen je maar saai vinden. Ik heb ook het gevoel dat ik mijn vrienden soms tot last ben. Ik ben het laatste jaar niet altijd even vrolijk geweest en fysiek ging het ook niet goed en daar wil ik anderen niet mee lastigvallen.

Ik denk dat het er ook mee te maken heeft dat er veel is veranderd in mijn leven de laatste tijd. Ik ben onzekerder geworden door verschillende dingen die de laatste maanden zijn gebeurd, en ik denk dat ik veranderd ben. Ik wil niet al te persoonlijke dingen gaan bespreken hier, maar ik ben niet meer de vrolijke onbezorgde persoon, en mijn vriendinnen wel.
Misschien heb ik daarom het gevoel dat ik er niet meer bij pas.

Misschien is het verstandig dat ik er eens over probeer te praten met mijn beste vriendin. Maar ik vind het heel erg moeilijk er over te praten als het niet zo goed gaat met mij, ik heb het liefst dat zij er over begint...

Dat is zeker geen gezellig clubje? ;)

Ik heb geen idee wat er tegen te doen is, als ik dat eens wist

Nee, maar de moed word niet opgegeven dat het ooit nog eens gezellig word ;)

identiek hier, ik vind het ferm ambetant, ik heb altijd nood an menselijk contact, maar alleen sommigen, bij sommige vrienden zou ik nu geen woord willen zeggen
geeft je echt wel een slecht gevoel