Hoe de wereld een eitje werd. (samenwerkings verband tussen katja en olaf)
 

Jakarta, 4 Februari 2002.

Beste vrienden,

Zoals het een goede traditie betaamt, zijn we ook dit jaar aan de late kant met onze nieuwsbrief.
Niettemin een goede gewoonte, die we er graag inhouden. Daar gaatie dan.

Terwijl de regen al dagen met bakken uit de hemel valt en het water tot aan onze kinnen komt, hebben wij gelukkig nog steeds droge voeten en hopen dat ook zo te houden. Het zet ons wel aan het denken of we hier nog lang willen blijven. Inmiddels hebben we alle soorten (natuur)rampen wel meegemaakt, van aardbeving tot typhoon, 4 presidenten in 5 jaar, buitenaardse invasies en een bezoek van het Pocahontas. En nu dus de nodige wateroverlast gepaard met extreme droogte.

Ezra schrok op door plotseling gepiep aan de andere kant van de kamer. "Verdomde computer, laat me nou eens met rust!" zong hij ziedend.
Hij stond op en liep naar de keuken om een kop koffie te halen.
'Wow, ze hebben toch wel een spannend leven daar in Jakarta. Hier gebeurt nooit iets.'

Weer dat irritante gepiep. Kalmpjes stormde hij op de computer af om deze eens fijntjes uit te leggen hoe een computer zich moest gedragen.
Totdat hij het zag. Niet het, maar Het.

Offtopic: Katja, gaat u verder :o

Vol verwondering zette hij een stap dichterbij het ding. Zweet begon zich te vormen en liet natte plekken achter op zijn groezelige T-shirt. Ezra stak een vinger uit. Hij wees ermee naar het steeds van vorm en kleur veranderende beestje dat zich stevig aan het beeldscherm van de piepende computer had vastgeklampt. Voorzichtig begon hij zachtjes te stamelen, om het wezentje niet bang te maken.
'Psst, w-w-ie bent u? Bent u misschien diegene die mij gaat vermoorden?'
Geen reactie.

Ezra drukte op het aan/uit-knopje van de computer, waarna het ding, logischerwijs, uit ging. Meteen na het afscheidsdeuntje keek hij naar het wezen, die ineens oplichtte, naar de tv vloog en zich aan het beeld vastklampte. Het verbaasde Ezra niet eens meer dat de tv bij aanraking van Het aanging.

'Jeetje,' zette Ezra zijn eenzijdige dialoog met het beestje voort, 'U bent wel onbeleefd, hoor. Mij is geleerd altijd netjes antwoord te geven als er tegen mij gepraat wordt.'
Het volume van de tv werd ineens harder en het wezentje draaide zijn hoofd honderdtachtig graden om. Ezra moest hiervan glimlachen en besloot nog een slok koffie te nemen. In plaats dat de koffie keurig en netjes naar zijn mond ging, zweefde het richting het tv. Dertig centimeter voor de tv, twintig voor het beest, bleek het hangen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, draaide het wezen zijn of haar hoofd weer om en klampte het rustig verder.
Ezra keek.


Offtopic: Olaf, je bent geniaal :D

'Oh, pardon', zei Ezra. 'Wil je misschien wat suiker of melk erbij?'
Hij liep naar de keuken, pakte verse koffie melk en blokjes suiker en ging terug.
Hij liet de melk uit het pakje stromen, en zag met een glimlach toe hoe de melk niet omlaag, maar opzij viel, richting Het. De suikerblokes vielen echter wel op de grond.
'Net een tekening van Escher, hoe wonderbaarlijk', bedacht Ezra vrolijk.

Ezra besloot Het een naam te geven.
'Zolang jij niet verteld wie je bent zal ik je een eigen naam toedienen. Vanaf nu zal je door het leven gaan als Sipke.
En nu, Sipke, moeten wij eens goed praten. Jij zit namelijk op mijn televisie waardoor ik niet naar mijn favoriete programma, Aan het beeld gekluisterd, kan kijken, hoewel ik ook best naar jou kan kijken dan.'

Plotsklaps ging de tv zachtjes uit. Sipke schoot naar keuken, en nestelde zich op het schermpje van de microgolf-oven.
'Wel potverdikkie hier en ginter nog aan toe zeg! Je kan me vanalles maken, maar je blijft met je vlerken van mijn microgolf-oven af!' Ezra was ziedend.
Hij pakte een vlijmscherpe schaar uit de la, stormde naar buiten, knipte een takje af, en stormde weer naar binnen.
Met het takje begon hij in Het Sipke te porren.

Offtopic: 'k Had een opvliegering. :o

Offtopic: GENIAAL! :D :D

Onder het genot van porren in Sipke, werd Erza zich bewust van een ongekend, vreemd geluid. Hij controleerde de radio, maar die stond uit. Hij keek in de kamer van zijn ouders, maar zij waren er niet. Zoals gewoonlijk waren die op hun werk. Ezra wilde wel meer dingen controleren, maar dan zou hij op moeten houden met porren, dus nam hij het geluid voor lief. Met elke por, werd het geluid harder.
'Vreemd,' dacht Ezra al porrend.

Na vijf minuten non-stop het spel martel de magnetron-knuffelaar gespeeld te hebben, schoot een gedachte in Ezra's hoofd.
'Au,' stootte hij uit, 'dat doet pijn, ja?!?'
Nóg een gedachte schoot door zijn hoofd, en nog een! Ezra begreep het ineens. Sipke maakte dat rare geluid. Ongetwijfeld om hem te laten merken dat het gepro in dank afgenomen werd.
'Dat geluid dat jij maakt, Sipke-lief, dat is natuurlijk Sipkes voor jottem, jottem, lol lol!' zei Ezra tegen Sipke.

Het leven ging rustig zijn gangetje. Ezra, de tak, Sipke en het geluid leefden verder, met Ezra die de tak gebruikte om Sipke te porren, die vervolgens het geluid maakte. Ja, het was een fijn gezinnetje. De magnetron was nog steeds bezet en er waren slechts twee uur verstreken sinds Sipke naar de keuken was geschoten.

[SIZE=0.1]euhm, vervolg? 'tis leuk![/SIZE]

Niet zeuren. :o
Ik ben even niet zo in de stemming. :)

Offtopic: Misschien ben je niet helemaal op de hoogte. M'n opa is overleden net.

*aait*

bonjour. Schrijf je nog? :)

Offtopic: shit, ik dacht dat ik die op onzin gepost had :o:D

Kweet niet wanneer, strakjes misschien. :o
Gisteravond had ik maar geen inspiratie. :/ (niet dat ik die anders wel heb :p)

Offtopic: Opvlieger, Katja, opvlieging. :o


Hij wist dat er twee uren verstreken waren, want dat gaf de klok van de magnetron aan, die nog net zichbaar was onder het fuzzelige beestje Sipke.
Hij prikte rustig verder. Deed z'n ogen even dicht, kraakte zijn nek, en deed zijn ogen weer open.
'Zooo! Alweer een half uur verstreken!' riep hij uit. 'De tijd vliegt als je het naar je zin hebt!'
Sipke ook, zag hij. Kennelijk had het beestje het wel weer gezien, en verliet de magnetron. De plaats waar hij had gezeten had de vorm aangenomen van een ei.
Met z'n ogen volgde Ezra het vliegende hoopje onbekend wezen naar de kookwekker. De ging spontaan af. Sipke schrook zich dood, en viel neer.
'Arme drommel, ik zal je begraven' kermde Ezra uit.
Hij pakte een grote vierkante doos, propte Het Sipke er in, gooide er wat papier bij en liep naar de tuin. Hij floot de hond van de buren en beval die een kuil te graven. Het ijverige dier ging onmiddelijk aan het werk en na enkele uren graven was er een klein kuiltje. 'Dat past nooit, gekke hond! Dan maar zonder doos!'
Hij hield de doos op de kop boven de kuil en Sipke flikkerde er uit en kwam met een flinke smak neer. Ezra gooide met een hoop grond de kuil dicht. Hij gaf de kuil nog wat water en boog, een laatste groet.
Toen liep hij weer naar binnen, en het leventje weer verder.

De volgende dag herinnerde hij zich dat hij nog een brief had en las verder:

Al sinds het begin van het jaar hebben we dus kunnen genieten van weken onder water op de duizenden eiland rondom Jakarta en in Jakarta zelf. En het beste was nog wel da....

Ezra schrok op van een hoop lawaai van buiten. De deurbel ging, en meteen weer een hoop lawaai. Woedend liep hij naar de deur om die kinders eens een lesje te leren. Ze zouden goddomme niet bij hem belletje lellen! Hij kon daar zo ontzettend boos van worden, het liep gewoon de spuigaten uit!
Nog een stap en hij was bij de deur.
De bel ging weer.

Dit maal besloot hij, om rekening te houden met de onverwachte factor, zich juist heel vriendelijk op te stellen. Ezra rende naar zijn kamer, spoot zich onder met zijn nieuwe Axe-deodorant, kamde zijn haren netjes in model en trok een maatpak aan, donkerblauw met krijtstreep. Dit leek hem behoorlijk onverwacht.

'Hoe kan ik U deze morgen assisteren in uw queeste des levens en hoe, vraag ik u, hoe wilt u de koffie,' zong hij uit volle borst toen hij de deur open trok.
Enigzins verbouwereerd staarde de dame van de dierenbescherming hem aan. Pas toen Ezra haar bemoedigend toeknikte, duwde zij een donzig iets in zijn handen.
'Meneer, u bent een schande voor de dierenwereld. U hebt dit... dit iets zomaar begraven, terwijl het een winterslaap houdt!'
Ezra staarde de dame op zijn beurt verbaasd aan.
'Mevrouw, het is volop zomer. Mijn hooikoorts speelt niet voor niets op,' vertelde hij haar. De dame gaf een luide snif en legde een brief op de deurmat. Hierna keerde zij om en vervolgde haar queeste.

Ezra zag dat op de brief een tekst in grote, roze letters stond geschreven. Zulke teksten horen bij de koffie te worden gelezen, meende hij. Zo gezegd, zo gedaan. Op het moment dat het knopje van het koffiezetapparaat werd omgezet, begon Sipke te pruttelen.

Meteen daarna schoten alle andere elektrische apparaten aan. De computer startte op, uit de radio schalde ineens Whatever you want, whatever you like met een hoop gitaargerammel, de TV schakelde over naar Man bijt Hond, de magnetron begon te piepen, de telefoon ging over, het fototoestel begon te piepen, de lichten flitsten, de deurbel ging en in de slaapkamer van z'n ouders begon iets te trillen.

'Potverdikkie!' stammelde Ezra boos! Hij liep naar de TV en zette een ander kanaal op. 'Ik kan dat programma kortweg niet uitstaan!' rammelden zijn stembanden uit zijn keel, aangestuurd door de synopsische vonken van zijn geëvolueerd brein.

Hij keerde zich terug naar het rare wezentje in de volksmond van Ezra Sipke genoemd en besloot het beestje koffie te geven. Het ging immers weer werken toen de eerste koffieklanken het huis verkenden en het oor van het bolletje dier bereikten.

'Zo, en nu leg je mij eens mooi uit waarom je me zo voor de gek hebt gehouden. Nu heb ik helemaal voor niets staan graven. Ik voel me oerdom.'
Hij pakte een paaseitje uit de kast en vrat het op.
'Maar nu een momentje hoor, ik moet even mijn donkerblauwe maatpak met streep uittrekken en wat toepasselijkers aantrekken.'
Hij spurte naar zijn kamer, trok met veel gerommel wat anders aan, en kwam weer de keuken in.
Daar trof hij aan, wat hij als het meeste gekke ter wereld bestempelde.

Sipke had zijn gestreepte pak in kleine, symmetrische reepjes gescheurd en had en een roze vloeistof over verspreid. Verbazing trof Ezra alsof het een slak was die uit zijn neus kwam kruipen.
'Gossie,' begon Ezra, 'heb jij op mijn in symmetrisch gescheurde pak gezeken?'
Sipke reageerde niet. De jongen bleef het beest aanstaren. Gedurende tien minuten veranderde dit niet. Daarna, ineens, liet Sipke een ongelófelijk harde scheet. Ezra's ogen werden groter...

Snif, snif. Snifferdesnif!
Ezra begon als een razende gek te sniffen, ruiken en zijn neus in de hoogte te steken, terwijl Sipke hem op zijn beurt serieus gefascineerd aanstaarde. Zelfs toen Ezra zichzelf op handen en voeten liet vallen, bleef zijn gezicht in een constante verbaasde grimas. Na een tijdje, toen de walm weg was getrokken, kwam de knul tot bedaren. Hij rende richting Sipke, gaf hem een dikke, warme knuffel en ging samen met het beestje voor de kachel zitten.

'Zo,' sprak de jongen, 'nu zijn we voor altijd samen.'
Sipke lichtte op en zoemde wat.

Na vijf minuten non-stop het spel martel de magnetron-knuffelaar gespeeld te hebben [...]

Geweldig ;)