de oma van mijn vriend heeft een beroerte gehad, wat nu?
 

De oma van mijn vriend heeft een beroerte gehad en ligt in coma. We weten nog niets meer. Nu;
enerzijds is dat goed, want als er wat was gebeurd dan
hadden zijn ouders toch zeker wel gebeld. Maar ja ...
Hij wilde eerst niet hebben dat ik afkwam gisteren.
Hij heeft tijd nodig voor zichzelf zegt hij (daar kan
ik inkomen) en hij moet dit alleen verwerken (daar kan
ik al minder inkomen ...). Nu, ik zei dat ik dit
begreep maar anderzijds dat ik geen rustig ogenblik
meer zou hebben als ik thuis zou blijven. Dat
begreep hij dan ook wel weer (hoewel hij wel 10x
gezegd heeft dat ik me geen zorgen moest maken). Ik
vroeg wat hij zou doen als we nu samenwoonden (dan kon
hij me toch ook moeilijk buiten zetten?); hij zei "me
terugtrekken in de 2de kamer ofwel gaan werken" ... toen zei ik, dat we toch moeten leren water
bij de wijn doen en dat het beste misschien was als ik
afkwam, maar er dan niks van zou zeggen als hij alleen
in een kamer ging zitten. Op die manier zou hij tijd
en ruimte alleen hebben en kon ik toch fysiek dichter
bij hem zijn als hij iets nodig had. Dat hebben we dus
maar zo gedaan (hij had geen zin meer om erover te
discussiëren), maar in de praktijk is er van dat
terugtrekken niets gekomen ... hij beweert omdat de
2de kamer nog niet ingericht is, maar dat is maar
flauw (OK het is niet je dat maar er staat wel een bed
dat nog te doen is) ... Hij heeft gewoon de hele tijd
tegen mij aan gelegen! En wel weinig gezegd maar dat
vond ik niet erg, ik vond het al prima dat ik er
tenminste kon zijn. Net voor we gingen slapen, zei hij
dan nog dat hij toch wel blij was dat ik er was en
niet alleen voor het eh, fysieke (dat was er wel zo'n
beetje van gekomen, hoewel ik dacht dat hij niet in de
stemming ging zijn). Vanmorgen zei hij dan toch weer
dat hij tijd voor zichzelf nodig had, en dat hij
altijd al het alleen heeft moeten doen en dat je dat
niet zomaar verandert, maar dat hij wel weet dat ik er
ben en dat hem dat ook wel een goed gevoel geeft.
Misschien gaat hij vanavond naar zijn ouders (hij woont alleen), misschien
ook niet. Enerzijds zou hij gaan om bij zijn oma
te zijn maar anderzijds kan hij daar niks gaan doen en
kan hij beter zijn gedachten verzetten door te werken
of zoals gewoonlijk op woensdag te gaan muurklimmen.
Ik heb hem wel gevraagd om te laten weten wat hij gaat
doen. Hij beweert dat dat toch geen verschil maakt, of
hij nu in bij zijn ouders is of thuis, maar voor mij
maakt dat wel uit. Als hij niet ginder is en geen
gezelschap heeft, dan ga ik naar hem toe, ook al zegt
hij dat hij tijd alleen wil en ik niet af moet komen.
Ik wil gewoon niet dat hij alleen is als ... er
misschien slecht nieuws komt. Dat is ook de
voornaamste reden dat ik gisteren echt daar wilde
zijn.
Hij wilde dus niet dat ik afkwam, maar als puntje bij
paaltje komt dan vond hij het toch wel fijn en was hij
enorm knuffelig en aanhankelijk. Volgens mij is hij
het niet gewend dat hij er niet meer alleen voor
staat. Maar dat komt wel, denk je niet? (Zeg het
gerust als ik me vergis!)
Nu laat ik hem maar eventjes. Ik zal hem wel nog horen
of lezen. We zijn het er eigenlijk wel allebei over
eens ... als het puur voor hem is, zou ik natuurlijk
liever willen dat zijn marraine erdoor komt ... maar
eigenlijk denken we allebei dat het voor haar beter is
als ze niet meer uit de coma komt.
Ik maak me er alleen ernstige zorgen over of hij het
wel gaat aankunnen als zijn marraine wegvalt ... nu
een mens is sterker dan je denkt ... hij heeft wel een
keer gezegd dat hij dat niet aan zou kunnen ... maar
ik weet uit eigen ervaring dat je uiteindelijk heel
veel aankan ook al is het moeilijk.
Sorry ik moest het gewoon even kwijt. Reacties altijd welkom ...

hem gewoon laten weten dat je er voor hem bent , en als hij zegt dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft dan ook wegblijven totdat hij wel weer behoefte aan je heeft (dat klinkt cru zo bedoel ik het niet)

Heb ik ook gedacht ... ik bedoel ik sms wel of ik mail wel af en toe en hoe dan ook zal ik hem nog wel horen want zaterdag hadden we een trouwfeest, maar ik weet niet of hij nu nog gaat.
Het is gewoon dat ik merk als ik dan wel bij hem ben, dat het hem toch deugd doet. Ik heb dat ook soms, als ik met iets zit en ik heb een afspraak of zo, dat ik dan denk "ik heb geen zin", maar me uiteindelijk nog wel redelijk goed vermaak als ik toch ga.

Wat een onnodig lang verhaal zeg :p

Maargoed, ik denk dat je er een beetje tussen in moet gaan zitten. Niet elke dag naar hem toe maar bijvoorbeeld om de dag. Dan heeft hij de ene dag om tot zichzelf te komen en kan hij de volgende dag weer lekker tegen jou aankruipen.
Ik denk trouwens dat als hij slecht ieuws krijgt hij het jou echt wel zal laten weten zodat je dan altijd nog naar hem toe kan gaan. Spreek anders gewoon met hem af dat hij je belt/smst als hij slecht nieuws krijgt.

Nou, gelukkig ... hij sms'te net, zijn oma is wakker en heeft op het eerste gezicht geen restletsels! Nu gaat hij (natuurlijk) naar zijn ouders toe en dat is maar normaal ook (ik zou het heel raar vinden als het ander was!).
Ik ben echt heel blij dat oma wakker is, nu maak ik me ook geen zorgen meer om hem en ik zal hem wel horen of lezen ofzo ... wie weet komt hij morgen al terug (uiteindelijk moet hij eigenlijk wel werken).
Ik ben nu eigenlijk nog wel eens zo blij dat ik gisteren bij hem was en hem toch wat heb kunnen steunen!