[klein verhaaltje]
 

Het is af en toe misschien wat knullig geschreven maar dat komt doordat ik het direct na het tramritje heb geschreven in een rijdende bus, niet echt lettend op de zinsbouw maar zo snel mogelijk alles op papier zettend.

Het is 15:00 en bij de 1e van Swindestraat stap ik op tram 9 richting Amsterdam CS, ik stempel 2 zones en loop naar voren. Ik ga zitten op het enige vrije eenpersoonsstoeltje, waarna mijn aandacht al direct getrokken wordt door de man in het stoeltje voor mij. Hij heeft een vlekkerig, paars met wit adidasjasje aan en op zijn hoofd een grote, blauw met wit gehaakte muts met daaromheen een smoezelig, geel sjaaltje waarmee hij de muts om zijn dreads heeft gebonden. Door het gewicht van de dreads in de muts, die naar rechts hangt, houdt hij zijn hoofd voortdurend scheef en zijn rechterschouder opgetrokken. Rechts op zijn rug zit een grote bobbel onder zijn jas. Een bochel? Een tasje? Hij draagt een te korte kaki broek waar twee knokige, dunne enkels uit steken die verdwijnen in vieze, grijze nikes van minstens maat 42. Rondom hem hangt een lichte stank die echter niet stoort doordat hij volledig past bij de muffe verschijning van de man.

De man praat met een mooie, jonge vrouw, niet ouder dan 25, in het bankje voor hem. Ik zet mijn muziek uit om te kunnen verstaan wat ze zeggen, maar vang alleen nog "en je vader is marrokaans" op. De man reageert nog wel maar praat zo onduidelijk en binnensmonds dat ik hem niet kan verstaan, maar slechts een onduidelijk, brommerig geluid hoor. De vrouw gaat recht zitten en uit het raam kijken en de man begint aan het sjaaltje om zijn muts te frunnikken. Zijn handen zijn wonderbaarlijk groot, krachtig, mooi en jong. Het zijn bijna de mooiste handen die ik ooit heb gezien en gefascineerd kijk ik hoe deze handen het sjaaltje telkens weer los -en vastknopen. Even later draait hij zich heel even om waardoor ik zijn gezicht kan zien. Zijn wangen en zijn ingevallen en zijn jukbeenderen steken ver uit. Zijn ogen liggen diep in hun kassen en zijn gitzwart en zijn uitstraling is heel zacht en onschuldig.

Plotseling staat hij op waarna de jonge vrouw zegt; "Je gaat toch niet weg zonder mij?" De man antwoord dat het ook wel erg druk is op de Dam en de vrouw zegt "Nou! Moet je kijken wat een mensen!". De man gaat weer zitten en frunnikt wederom aan het sjaaltje. De tram rijdt verder en aangekomen bij het centraal station sprint de man met een opverwachtse snelheid naar de uitgang, waar hij ongeduldig blijft wachten tot de deuren open gaan. De vrouw roept naar hem dat ze eraan komt, maar hij reageert amper. Wanneer de deuren opengaan loopt hij naar buiten richting het centraal station, na 10 meter staat hij abrupt stil alsof hij zich plotseling de vrouw herinnert en in een glimp zie ik dat hij geen tanden maar slechts stompjes in zijn mond heeft. De vrouw loopt naar hem toe en wijst richting Dam, samen lopen ze weg. Zij elegant en soepel, hij mank en stroef. Ik kijk ze na tot ze verdwijnen in de verte..

Mooi beschreven.
Ik zie helemaal voor me wat je schrijft :)

Verder niet echt spannend ofzo, beetje doelloos, maar toch mooi...

'Het is 15:00 en bij de 1e van Swindestraat stap ik op tram 9 richting Amsterdam CS, ik stempel 2 zones en loop naar voren. Ik ga zitten op het enige vrije eenpersoonsstoeltje, waarna mijn aandacht al direct getrokken wordt door de man in het stoeltje voor mij.' -> Een beetje krom ? 'Ik' en 'stempel' omdraaien, '... en loop ik naar ...', of een punt achter 'Amsterdam CS' zetten, denk ik

'... te korte khaki broek ...'

'... en bij het centraal station aangekomen, sprint de ...'
'... volledig bij de muffe verschijning van de man past.' -> Woordvolgorde

'... niet kan verstaan, en slechts een onduidelijk ...' -> Anders heb je 2x maar en dat ziet er niet mooi uit, bovendien past het er logisch beter in

'... handen die ik ooit heb gezien, en gefascineerd kijk ...' -> Denk ik

'... hun kassen en zijn gitzwart en zijn uitstraling ...'
'Even later draait hij zich heel even om waardoor' -> Niet mooi

Ja, de grootste inspiratie en zin in schrijven krijg je juist op de onhandigste plaatsen, he :). Ik schrijf ook vaak in de metro, of moet ergens onderweg stoppen om pen en papier te pakken.

Verder ... wat ik niet mooi vind, is dat je echt heel lang en uitgebreid de man zijn uiterlijk beschrijft, en dat gaat al snel vervelen, men gaat al snel denken waar je eigenlijk heen wilt. Te episch. Anders een standaard verhaal, nix bijzonders ... idee er achter standaard, uitwerking niet bepaald briljant, eigenlijk geen gebeuren. Als je het een beetje bewerkt, er wat wending aan toevoegt en een onverwachte/vebazende/originele einde (=zin) aanmaakt, kan het best een leuk verhaal worden.

Ja, veel kromme dingen en niet mooie manieren van schrijven.. Ik heb het zooo ontzettend snel opgeschreven en bijna letterlijk overgenomen van het papier, veel dingen nog over het hoofd gezien. Ik zal ze eens verbeteren.

Het was trouwens niet echt bedoelt als een verhaaltje, het is letterlijk zo gebeurd dus het is meer een beschrijving van wat ik zag in de tram en wat mijn aandacht trok. Ik zou er natuurlijk verder mee kunnen schrijven en er een verhaal bij verzinnen, omdat het aspect van de zwerver-like man en de gezonde jonge vrouw duizenden vragen oproept die ik zelf in zou kunnen gaan vullen.

De beschrijving van het uiterlijk van de man is ook precies zo opgeschreven als ik hem in mij opnam, omdat het geheel zo onlogisch was. Zulke dunne enkels maar zulke mooie handen, zulke smoezelige kleding maar zulk prachtig gezelschap.

Mja, heb weinig tijd er verder iets mee te doen, maar misschien dat het later lukt er nog naar te kijken en het misschien uit te werken tot een verhaal en niet zozeer een beschrijving.

Ja, inderdaad best doelloos.

Het was vooral de bedoeling de absurdheid van de combinatie weer te geven en mijn eigen verbazing en fascinatie over te brengen. Hoe iemand waar veel mensen op neer kijken toch heel fascinerend kan zijn voor een ander.

Nja, ik weet niet, het is niet geweldig, ik weet het.

Dat is imo goed gelukt hoor (y)
Dus niet zo negatief over je verhaal ;)
Ik heb t helemaal gelezen, ik ben erg ongeduldig dus vaak doe ik dat niet, dus het boeide me op de een of andere manier toch. :)

Dat is ook wel gelukt hoor, daar niet van, maar om iets leesbaars te maken moet het IMHO wat meer dan een beschrijving zijn ... ik kan kleurrijk en op 5 kantjes de poezie van een zonnige dag beschrijven, maar dan nog is het geen 'kunstwerk' (en nu geen opmerkingen over mijn talent en vermogen tot schrijven, graag :p).

het is kaki

Serieus ???

Shit wat is jullie taal vreemd ;)

dat heb je met belgen :confused:

Geweldig.

Ik woon 2 haltes verder, aan de middenweg.

Naa, ik doelde niet op Belgen, ik doelde op het Nederlands, en dat omdat het niet mijn moedertaal is.

(y)

oh serieus?
hihi, ik kom daar heel vaak..

@Shezbaernon

Ja, het is waar dat alleen beschrijven niet echt een verhaal is, maar dat hoeft ook niet als dat je doel niet is. Ik wou geen verhaal vertellen, ik wou een gebeurtenis beschrijven. Ieder mag voor zich invullen wat die man en die vrouw met elkaar te maken hadden, want dat vind ik juist de interessante vraag, die vraag kan ik stellen door het moment te beschrijven, waardoor de bizarheid van hen twee samen over komt.