wegen de voordelen van een relatie wel op tegen de nadelen?
 

Al een tijdje zit ik me dit af te vragen, en al helemaal als ik hier die topics lees over liefdesverdriet van een verbroken relatie.
Zoiets brengt zo ongeloofelijk veel pijn met zich mee. In een langdurige serieuze relatie raak je aan elkaar gehecht, je kan je geen leven meer zonder de ander voorstellen, jullie levens raken als het ware in elkaar verweven. Hoe moeilijk moet het dan wel niet zijn als die ander ineens besluit dat hij/zij bij je weg wil?
Ik kan me er iets bij voorstellen, ik kan me voorstellen dat het even maanden niet meer hoeft. Dat ik maanden depri zou zijn, me ongeloofelijk kut zou voelen etc.
En dan een relatie; leuk wel hoor, gezellig met z'n tweetjes leuke dingen doen, lekkere sex hebben, fijn knuffelen. Dat dan zo'n jaar/paar jaar lang. Je raakt aan elkaar gehecht. En dan gaat het uit. Dat doet veel, heel veel pijn.
Nu vraag ik mij dus af, wegen de voordelen van een relatie wel op tegen de nadelen? Is het niet beter gewoon helemaal geen relaties aan te gaan zodat je de pijn bij het eindigen ervan tenminste ontloopt?
Wat vinden jullie?

relaties zijn zeker de moeite waard, en je wordt er vaak sterker van als het uit is gegaan, je leert er ook beter alleen door zijn denk ik, uiteindelijk

Een paar maanden liefdesverdriet tegenover meerdere jaren fijne dingen.. Ik vind dat het wel tegen elkaar opweegt.

Maar goed, als je niet gekwetst wil worden kan je beter helemaal niets meer doen. Geen vrienden, familie buitensluiten en vooral geen contact met anderen aangaan want ze kunnen je kwetsen.

Kom op, in relaties met andere mensen kan het verkeerd gaan doordat je uit elkaar groeit of ruzie krijgt. Dat betekent niet dat je helemaal geen relaties meer aan moet gaan.

De eventuele voordelen wegen ruimschoots niet op tegen de gegarandeerde nadelen.

Met andere woorden: je wilt nooit een vriendin. Correct me if I'm wrong.

Ik denk dat ze wel afwegen, waarom zou je het niet proberen? Zou een eenzaam leven worden in je eentje hoor..

Ik vind wel dat het tegen elkaar opweegt hoor.
Liever een tijdje liefdes verdriet en daarna weer leuk een relatie dan nooit een relatie.
Anders zou ik juist weer verdrietig zijn dat ik die intimiteit niet heb met een speciaal iemand. Het gevoel dat je elkaar echt kent. Echte liefde!
iets wat je echt niet uit one nights stands kan krijgen ofzow

Daar moet je gewoon niet bij nadenken. Ik ga geen relatie met iemand aan, terwijl ik in mijn achterhoofd al bezig ben met het proberen te verwerken voor als het uitgaat.
Je neemt niet zomaar een relatie met iemand. Je gelooft serieus dat dit iets kan worden.
Wordt het niet iets, dan moet je dat voor lief nemen. Zoals zo mooi zei:

Liever hoge pieken en diepe dalen, dan een gematigd leventje waarin altijd alles maar hetzelfde is, en je nooit eens échte emoties voelt.

Pijn kan je weg drinken, sex niet tevoorschijn drinken.

Primaire reden die pleit vóór seksrelaties (y)

"those who have never been hurt are either very lucky or very lonely"

Je kunt verliefd worden op een persoon niet tegenhouden, dat overkomt je, dat gebeurt je. Wanneer je niets doet met die liefde wordt je ook gekwetst en ken je ook pijn, waarom dan niet eerst die liefde delen en daarna pas de pijn.

Ja, een relatie hebben kan voor pijn en moeilijkheden zorgen, maar geen relatie hebben net zo goed. Aan al het goede en geweldige komt ooit een einde, maar door die downmomenten leer je de goede extra te waarderen.

Ja, je voelt je maanden kut, maar persoonlijk vind ik dat echt wel opwegen tegen het dubbele aan goed voelen.

Gekwetst wordt je toch wel, op welke manier dan ook.

mooi verwoord (y)

Hoge pieken en diepe dalen zijn absoluut niet per se afhankelijk van het hebben van een relatie, net zoals een gematigd leven dat niet is van het niet-hebben van een relatie.

Maar goed, dit is aan ieder om dat voor zichzelf uit te zoeken. Voor mij persoonlijk wegen zoals ik er nu over denk de voordelen niet op tegen de nadelen, maar voor hetzelfde geldt kom ik morgen een geweldige meid tegen die het ultieme gemis in mijn leven bleek..

jep, en die heerlijke tijd pakken ze nooit meer van je af, wat er ook gebeurd

Nee, maar een relatie is wel iets dat kan zorgen voor hoge pieken en diepe dalen.. en als de nadelen van een relatie niet opwegen tegen de voordelen is dat eigenlijk bij elke vorm van een relatie wel zo, behalve met dieren misschien.

Maar wat, maar geen huisdier nemen want die zal eerder doodgaan dan jij?
Maar niet van je ouders houden want ook zij zullen eerder sterven?

Gekwetst wordt je hoe dan ook, met of zonder relatie. Verder is een relatie hebben gewoon leuk, waarom dus niet?

Dat ook nog.
Je hebt een herinnering aan iets moois, hoe dan ook.

Bovendien lijkt het me maar saai zonder. Het leven hoort toch juist kut, moeilijk en ingewikkeld te zijn..

Dat is een puur persoonlijke kwestie natuurlijk, de ene persoon is een einzelganger, de ander kan niet zonder constant iemand om hem heen. Ik zie een vaste relatie absoluut niet als iets waar je aan je stand verplicht bent aan deel te nemen.

Zo zie ik het ook niet.
Je moet het natuurlijk wel goed regelen voor jezelf, wanneer je een einzelganger bent moet je niet iets beginnen met iemand die alleen zijn niet kan verdragen en 24/7 aan je kont wil plakken, en andersom.

Maar je ziet een relatie wel als iets waar je vroeg of laat aan moet beginnen?

Nee hoor, dat zeg ik toch nergens? Correct me if I'm wrong..
Ik zie een relatie als iets wat je niet expres moet gaan vermijden.. als je verliefd bent op iemand en diegene op jou, zou je er niets mee kunnen doen omdat je in de toekomst vast en zeker wel eens gekwetst gaat worden door het hebben van die relatie. Ik vind het dat dus wel waard..

Wanneer het echter even niet in je leven past of iets dergelijks, nee, dan zou ik er zeker niet aan beginnen.

Dat beeld leek geschetst in je eerste post. Maar goed, je tweede paragraafje hier is dus concreet ook mijn punt.
Alhoewel ik wel vind dat het de moeite van het uitproberen waard is. Maar het lijkt steeds meer of de mensen om je heen verwachten dat je een vaste relatie aangaat. En dat vind ik een negatieve ontwikkeling. :)

Dit is alles wat ik ook wilde zeggen (y)

Ja, dat is ook zo..

Je hebt een herinnering aan iets moois, hoe dan ook.


Wel, ik vind dat er niets melancholischer is dan een fijne herinnering aan iets moois dat nooit meer terug zal komen.
Dat is nu iets waar ik in en in triest van kan worden.
Trouwens, zo geweldig veel positieve gevoelens heb ik niet in de relatie die ik nu heb, omdat ik bij alle positieve gevoelens die ik heb meteen denk; dit kan zo over zijn, sterker nog, dit gaat ooit over.
Er zijn namelijk bijna geen mensen van 19 (we waren 19 toen we iets kregen) die de partner voor de rest van hun leven ontmoeten.

Beroepspessimist, das mijn tweede naam. Soms dan.

Maar goed, ik hou het erop dat ik gelukkiger zou zijn zonder relatie, zonder dat er iemand in mijn leven is waaraan ik me gehecht voel. Ik voel me pas gelukkig als ik lekker op reis ben, de wereld aan het ontdekken ben en een gevoel van vrijheid heb, en dat ik genoeg heb aan mezelf.
Het gevoel dat ik had vlak voordat ik mijn vriend ontmoet had. Wat was ik toen gelukkig... :) Dat is een mooie herinnering, en gelukkig eentje die in de toekomst weer terug kan komen! Dat is het fijne aan vrijheid. Een ex komt (meestal dan) niet meer terug, daarbij zijn andere mensen in het spel, en die vallen nu eenmaal niet te besturen.
Ben verliefd op vrijheid, denk ik. Maar die is niet op mij...Nog niet, maar dat zal wel komen... :p

exact, kinderen voor kinderen-fans aan de top :)

hmm zo'n slecht idee is dat niet :cool:

mensen zijn toch eingangers IMO.

Ik zie geen voordelen in het constant alleen zijn. Niet voor mezelf en niet voor de maatschappij als een geheel.

Waarop baseer je dat?

De mens is juist uiterst sociaal. We leven zo goed als altijd in groepen en het is aangetoond dat mensen die in een sociaal isolement verkeren zowel meer lichamelijke als psychische problemen hebben.

Einzelgänger. :)

********, alleen zijn hoeft niet per se een sociaal isolement te betekenen. Ik zou mezelf ook wel een einzelgänger willen noemen, ik heb echt geen behoefte aan een relatie, die bemoeizucht van de ander, de verantwoordelijkheid, het inleveren van onafhankelijkheid etcetera. Toch zou ik niet willen zeggen dat ik in een sociaal isolement leef. Ik heb leuke vrienden en vriendinnen, doe een leuke studie en ga regelmatig uit.

Ik vind het juist fantastisch om bij elk avondje uit en elk feestje opnieuw met een schone lei te kunnen beginnen 'benieuwd wat er vanavond langskomt/wat er vanavond gebeurt'. Je hebt onbegrensde beslissingsruimte, terwijl als je een relatie hebt, je hoe dan ook weet dat je niks mag doen en aan het eind van de avond weer bij dezelfde persoon thuiskomt. Niks voor mij.

Toch heb ik bij een einzelgänger het beeld van iemand die nogal op zichzelf leeft, maar dat komt misschien omdat ze loners vaak als einzelgängers bestempelen, terwijl het woord op zich alleen slaat op individualisme.

Het is helemaal verkeerd te denken dat je meer vrijheid hebt als je vrijgezel bent. Ik dacht net hetzelfde, ik had tegenslag in relaties met jongens, steeds opnieuw. En ik dacht, nu heb ik genoeg, ik wil doen wat ik wil zonder afhankelijk te zijn van een persoon om me heen die me belemmert in mijn denken en doen.

Ik ging vaak uit met vriendinnen, we praatten over jongens, we praatten over welke jongens we beter wilden leren kennen en soms kwam ik 's avonds thuis met iemand die ik amper goed kende. Soms walgde ik van mezelf, ik was triest omdat ik 's morgens alleen lag in mijn bed, verlaten door de zogezegd trouwe prins.

Ik had mijn vrijheid, ik kon doen wat ik wilde. Ik ging minder uit, het werd me teveel allemaal. Ik dacht gelukkig te zijn als ik alleen was.
En dan vind je zo iemand die denkt zoals jij denkt. Je durft je niet te hechten aan diegene omdat je opnieuw bang bent alleen achter te blijven.
Maar die jongen liet me geen moment alleen, hij dacht zoals ik dacht, hij voelde net wat ik voelde.
Ik voel dat ik meer vrijheid heb nu dan toen ik vrijgezel was. We gaan samen op reis en we geven elkaar de vrijheid, net wat ik wil. Alles weten we van elkaar en het is niet zo oppervlakkig meer als toen ik 'op jacht' was met mijn vriendinnen.

Je komt thuis elke avond met dezelfde persoon en DAT is wat liefde zo uniek maakt. Je voelt een band en als je voelt dat die band goed is dan vul je elkaar aan, en dat op élk vlak. Je wil het niet meer anders, het zit diep, alles gebeurt spontaan en het kan je geen reet schelen wat de anderen over je denken.

Een vrijgezel die zegt dat hij beter af is alleen, dat kan ik moeilijk geloven. Ofwel heeft hij slechte ervaringen achter de rug, ofwel moet hij nog de juiste persoon vinden en is hij kieskeurig of gewoon moeilijk. Een persoon, jaren alleen zonder partner die geraakt gefrustreerd na jaren, elk mens heeft standvastigheid nodig.

ah, dank je :) ik vond het al raar klinken idd ;)

en daarbij sluit ik me aan op je verhaal. Correct uitgelegd waar ik zo op probeerde te doelen :)