Oorzaak gevraagt, desnoods fictief (voor gemoedsrust)
 

Hoewel dit onderwerp al is geweest ga ik er toch, compleet tegen alle principes van me zelf in, wat persoonlijker maken.
En maak daarbij mijn volgende reply`s op onderwerpen ongeloofwaardiger (de pro van anoniemiteit, waar dit verhaal toch wel afbreuk aan doet).

Zoals vele pubers met mij heb ik een heerlijke hekel aan mensen, niet enkel de kwade autoriteiten, ouders en school, maar de mensheid in zijn geheel en elk mens als individu. Dit vind ik persoonlijk geen reden om een topic te openen, daar waar ik zelf de oorzaak, de pubertijd, kan zien.
Het gene wat mij zo verbaast is dat het, naarmate ik ouder word en ik minder last heb van de grillen van de pubertijd, juist erger wordt. Mensen worden ongeloofwaardiger, mensen worden irritanter en vooral: mensen worden saaier. Soms ervaar ik misselijkheid in de tigste discussie over bewustzijn of, zoals gisteren, over de evolutie van ideeen. Ik sluit arrogantie, megalomanie, uit. Aangezien dit sporadisch bedreven discussierders zijn waar ik alle respect voor heb, dit ook voor hun kennis en intelligentie.

Misschien dat enkele psychologen in spe me dit kunnen uitleggen, want voor deze ene keer ben ik ten einde raad.

Jouw belevings/gedachten/gevoels-wereld sluit niet aan op die van anderen en andersom??

Daar waar ik die van andere niet beleef, noch persoonlijk veel van aantrek, kan ik daar geen uitspraak over doen. :)

Kan je misschien preciezer omschrijven waar je je aan irriteert?

Zeer hoogbegaafd misschien?

Soms lijkt het zonder reden, wat het des te moeilijker maakt om een semi-psychologische analyse te maken. Maar ik kan me heel goed herinneren dat ik me mateloos irriteer aan herhaling, vooral in argumenten -ook al worden deze in een nieuw pakje gegoten-. Snelheid, of meer het ontbreken hiervan, van spreken is ook frustrerend, gezien ik van huis uit met een wat hoger tempo praat als de meeste leeftijdsgenoten. Ik ben overigens niet hyperactief, gelukkig word ik als een kalm persoon ervaren.

Sithan, dat lijkt mij echt erg sterk.

Een oorzaak zou ik niet weten, misschien gewoon dat je andere interesses hebt, anders bent opgevoed/opgegroeit, niet de 'goede' mensen om je heen hebt, enz. enz. enz. Ik heb het ook, maar met bepaalde mensen soms niet.

Het kan toch ook aan je karakter liggen? Je ergert je gewoon snel aan mensen..... dat kan. De één is sneller geïrriteerd om iets dan de ander.

saaiheid: hoe ouder je wordt, hoe meer je al hebt gezien, hoe saaier het dus is.

Zeker als je op een forum komt, dan worden vooral discussies saai. Neem bijvoorbeeld de doodstraf. IEdereen die daar nog aan meedoet zou zo'n straf moeten krijgen.

Mensen worden ongeloofwaardiger zeg je... Blijf je leeftijdsgenoeten beoordelen? Misschien dat een bepaalde leeftijdscategorie idd ongeloofwaardiger is.

En in het algemeen: Misschien heb je wel gelijk, door de wijsheid die je in je leven hebt opgedaan, in je denkbeelden.

en nog misschien iets: je hebt nu meer tijd en ervaring opgedaan in je leven, dus heb je misschien een sterker eigen perspectief opgebouwd, waardoor je andere perspectieven tesnel afschrijft.

Het zijn maar ideeen :)

Als je de mensen om je heen ongeloofwaardig vindt, waarom ga je dan niet uit proberen in een andere omgeving of je het daar ook zo beleefd:)
Misschien is het punt, dat je je leeftijdsgenoten saai vindt wel juist, omdat je een wat levendiger persoon bent?
Ik heb zelf een heel speels karakter. Met een balletje kun je me blijmaken;) Daarom vind ik mijn leeftijdsgenoten wat aan de saaie kant. Ik vind lol maken gewoon leuker, dan saai eindeloze discussies houden over wat het weer over een week wordt.

Ik weet van mezelf, dat ik geestelijk juist weer veel verder ben dan de meeste leeftijdsgenoten van me, gewoon omdat ik veel meegemaakt heb. Veel mensen denken dus ook gewoon, dat ik niet echt serieus kan zijn als ze me net leren kennen, maar dat kan ik juist heel goed, maar het is maar net aan welke mensen ik die kant laat zien en hoeveel interesse mensen in mij tonen.

Misschien ligt het aan mij, maar volgens mij is wat jij hebt, meer een karakter eigenschap, dan een psychisch probleem.

Liefs

Eendje

Owja, nog iets, het kan ook zijn dat je perfectionisme enorm hoog ligt. Dan stel je dus eigenlijk te veel en te hoge eisen aan de mensen om je heen en dan wordt het idd een saaie boel.

Hellaas, persoonlijk ken ik niemand met zo`n variatie in zijn vrienden kring, noch iemand die zo vaak gewisseld is van vrienden kring -ik dacht dat het daar ook aan lag-. Op dit moment is de jongste in mijn vrienden kring 15, de oudste 29. Het gros is toch tussen 18 en 24.

Ik -dit topic is juist daarom tegen mijn principe, ik vind onderwerpen waar het woordje "ik" te vaak in voor komen redeijk nutteloos: voor dit geval maak ik, gezien mijn complete onwetendheid over een oorzaak, een uitzondering- heb mijn gehele leven mensen al erg snel erg saai gevonden (je moet eens opletten hoe vaak mensen hetzelfde zeggen). En veel discussies had ik al IN mijn pubertijd gehad: nu ik ouder word, en dus veel meer weet, zouden de discussies eigenlijk intressanter moeten worden.
Aan mijn karkakter kan het in principe wel liggen, maar dat kan even goed een psychologisch probleem zien -daar waar ik er hinder in mijn dagelijks leven ondervind-.

Zoek mensen die 'verder' zijn in hun ontwikkeling, die ook diepgaandere discussie willen voeren en misschien wel discussies over onderwerpen waar jij nog nooit aan gedacht hebt. Ga bij een politieke partij ofzo, d'r is vast wel iets te vinden waar voor jou wel interessante mensen rond lopen.

Bedankt voor je advies, maar ook dat heb ik al geprobeerd: Vorig jaar zelfs nog, toen mijn intresses voornamelijk bij politiek lagen. Ik kwam dan ook langs verschillende politieke organisaties wanneer deze bijeenkomsten, meetings, hielden: dit hield vaak in dat je discusieerden met gelijkgezinden.
En inderdaad liepen er toen, zoals eigenlijk altijd, mensen rond die echt heel erg intressant waren om mee te praten, tot een maand later toen ze de vorige maand exact herhaalde. Natuurlijk hielden ze wel nieuwe discussies: maar deze waren weer enkel over politiek, niets nieuws aan hun standpunt of argumentatie: enkel de vraag werd veranderd.
Dat is de regel, tot nu toe heb ik geen uitzondering, mensen, gevonden die daar ver van afwijken: een citaat van één van deze personen die ik tegen kwam in een meeting onthou ik nu nog, hij gaf hem enigsinds schaamtevol
"wanneer je jong en idealistisch -in de gebruikelijke betekenis van het woord nam ik aan, niet de filosofische- bent, wil je van alles een hééél klein beetje weten: dat doel is haalbaar. Naarmate je ouder word besef je dat je je doe zo goed als bereikt hebt en je zult of een klein beetje meer over een klein beetje minder willen weten, enkel om het doel haalbaar te houden. Dit verband zet zich voort: tot je later vergrijst in je stoel zit: en je beseft je eindelijk dat je nu eindelijk absoluut alles weet, over absoluut niets."
In elk grapje zit een kern van waarheid, zo ook in deze. Ik, zoals elke puber met mij, wil een beetje over van alles en nog wat weten: maar (en nu verplaats ik mijn vraag naar een algemene discussie) het is helaas onvermijddelijk dat je jezelf op den duur gaat specialiceren in bepaalde onderwerpen, en andere laat verzakken, zoals ik met taal heb gedaan.

Enfin, is deze kennis zelf niet frustrerend genoeg om dol van te worden? Maar wordt dit niet extra cru wanneer je ondekt dat de jongeren in je vriendenkring deze keuze nog niet hoeven te maken en jou compleet in dubio achter laten: enerzijds prijs je je zelf gelukkig dat je aanwezig mag zijn bij deze vorming, anderzijds ben je stikjaloers op het feit dat hun hersenen alle informatie niet alleen als een spons opnemen, maar dat deze spons ook nog droog genoeg is om werkelijkwaar van alles wat op te nemen.
In mijn ogen wordt dit gevoel ook nog eens versterkt door de ouderen in je omgeving: deze hebben het soms niet alleen opgegeven en zich gaan specialiceren in één punt, maar hebben in een enkel geval de strijd compleet opgegeven en het kunnen opbrengen om de queste naar kennis compleet te vergeten.

Edit: na advies van Leonoor tekst aangepast :)

En nu volg ik je niet helemaal meer... Misschien ligt het aan mij (en mijn dyslexie), maar als je wilt dat ik je volledig begrijp, zou je dan misschien ietsje simpeler Nederlands willen gebruiken? Iig wat kortere zinnen ed?

Gedaan.. najah: geprobeert. (zie edit :))

Hmmz, kweet niet of dit al eens gezegd is hoor, maar heb jij uitdagingen in je leven? Dingen die je graag doet? Dingen die je leven net iets leuker kunnen maken, al is het maar een moment opname? Misschien zou je die dingen eens wat vaker moeten doen. Of juist op een sport gaan of een bepaalde club, als je dat nog niet doet:)

Mag ik vragen wat voor kenmerken jij hebt, waardoor je denkt, dat je écht een psychologisch probleem hebt? Dus bepaalde karakter eigenschappen van jezelf?

Misschien is het idd eens goed om een keer met een psycholoog te praten, of een maatschappelijkwerkster. Al is het alleen je eigen karakter maar, je karakter kan je flink in de weg zitten. Ik bedoel, ik ben erg koppig uit mezelf, en serieus, dat maakt een hele blokkering voor me. Als ik eenmaal bepaald heb om iets niet te doen, dan mag ik het niet eens meer van mezelf. Dan blijf ik mezelf net zo lang de grond in praten, totdat ik echt een reden heb om het maar niet te hoeven doen. Zo irritant is dat! Gelukkig ben ik tegenover andere mensen niet zo enorm koppig, dat scheelt een hele hoop:)