In een relatie stappen als je overspannen of depressief bent?
 

Vind jij dat je het kunt maken om in een relatie te stappen, terwijl je weet dat je niet op je best bent? Vind je een waarschuwing van te voren (lieverd, hou er rekening mee dat ik vaak moe en/of somber ben) genoeg, of vind je dat jij de verantwoordelijkheid moet nemen en je partner moet beschermen tegen jou? Want laten we eerlijk zijn, er zijn leukere partners denkbaar dan overspannen partners.

Ik kom er niet uit. :\

Ik vind dat je voordat je aan een relatie begint wel eerlijk moet zijn, en eerlijk zeggen, waarschuwen dus dat het niet altijd even goed met je gaat maar meer niet.

Als hij terwijl hij van jouw situatie afweet toch voor jou kiest zou ik er gewoon voor gaan.

Je moet in elk geval niet denken van hij kan beter krijgen, want dan denk je fout.. Hij kiest voor jou, en niet voor de 'betere'.

Sorry voor beetje vaag antwoord.

Vòòrdat het echt een relatie is, ken je elkaar al redelijk
neem ik aan, dus denk ik dat hij er wel van weet,
of iig wel iets gemerkt heeft..

Zou het iig wel zo eerlijk vinden om te zorgen dat hij het weet,
zodat hij iig rekening ed met je kan houden,
en zich een beetje kan 'voorbereiden' evt.

Voor mij is eerlijkheid heel erg belangrijk in een relatie,
en depressiviteit/overspannen zijn best zware dingen
om verborgen te houden. Sowieso zou dat voor mij
al fout voelen, plus dat het een hoop dingen moeilijker
kan maken, terwijl dat eigenlijk niet hoeft..

En ik denk, dat als jullie zover zijn dat er sprake is van
een relatie, hij daar echt niet over zal struikelen.
Het zal misschien een beetje moeilijk zijn ed,
maar hij kiest voor jou, en daarmee dus ook
voor dingen die niet altijd even makkelijk zijn.. :)

Nuh, vind ik niet echt. Als hij op je verliefd is geworden terwijl je depressief was, dan is hij daar echt wel achtergekomen. Hij vindt het dus blijkbaar niet storend. En misschien kan hij je tijdens jullie relatie juist uit je depressie helpen, wie weet?

ik vind dat hij de keuze moet hebben om om te gaan met jou (en alles wat daarbij hoort, en dus ook een (tijdelijke) depressiviteit) en niet dat jij voor hem moet kiezen :)

Dat laatste lijkt me geen goed idee. Hij is niet mijn therapeut, hij is mijn vriend. Imho moet dat niet teveel in elkaar overlopen.

@Fade of light: Ik vraag me soms wel eens af of hij het wel overziet. Zoals ik me nu voel, zie ik ook geen probleem, maar als ik me voel zoals ik me tot voor een uur voelde, heb ik gewoon het idee dat het te veel is. Als ik mezelf al in de weg zit, hoe moet ik dan wel voor hem zijn?

euhm, moeilijk...
ik vind dat ie t iig moet weten en dan zelf de keuze moet maken.

Voor alle duidelijkheid: hij weet het wel, ik vraag me alleen af of hij het overziet.

je kunt het hem eens vragen. Maaaaarrr dat jij jezelf in de weg zit, wil echt niet zeggen dat je voor hem in de weg zit o.i.d. Daarom moet je eens met hem praten.

En dan hoop ik dat ie anders is, dan ik, want persoonlijk zou ik zoiets niet (meer) willen... Maargoed dat ben ik, en ik ben hem niet (geloof ik hehe)

oops: edit:

Mja, wat is het grootste risico als je het gewoon probeert en afwacht wat er gebeurt?

Dat ik met hem moet praten weet ik ook wel. Hij heeft alleen nu geen tijd voor me (werk) en ik vroeg me af of mijn standpunt heel erg afwijkt of niet.

Het grootste risico is dat ik hem pijn doe. En dat wil ik in geen geval. :)

Nou, ik bedoelde eigenlijk meer dat jij je beter gaat voelen doordát je een relatie met hem hebt, iemand van wie je kan houden. Niet omdat hij zich gaat gedragen als psycholoog of zoiets.

Nog ongezonder. :o Dan zou ik mijn levensgeluk aan hem ophangen en weer instorten als hij het uit zou maken. Zo diep ben ik gelukkig nog niet gezonken.

Ik vind het geen goed idee.
Je legt ontzettend beslag op een ander persoon als je depressief/ overspannen bent. Misschien ga je je vastklampen aan hem omdat hij je vriend is en je toch al niet lekker in je vel zit. Als je depressief bent ben je alles behalve stabiel of leuk om mee om te gaan. Los eerst je eigen problemen op voordat je iemand anders in je leven toelaat.

Hier ben ik het niet helemaal mee eens, want hierdoor lijkt het net alsof er maar 1 persoon in het spel is. Het is wel zo dat het verstandiger is om eerst zelf goed in je vel te zitten, maar niet noodzakelijk, zolang je je heel bewust blijft van je gedrag.

Para! lijkt me dat redelijk te zijn, zoals ze al zegt, hij is niet haar therapeut, hij is haar vriend. Verder werkt ze aan haar problemen, zelf, in haar eentje, en verwacht niet van hem dat hij haar daarbij helpt als ik het goed begrijp.

Hij heeft daarbij ook eigen verantwoordelijkheid. Als hij is geïnformeerd over de hele situatie kun je verder weinig doen, het is aan hem te beslissen of hij het aankan of niet.

Maar moeilijker is het hoe dan ook

Ligt er aan: als hij nergens iets van af weet, dan vind ik het lullig. Maar als hij alles weet ed en hij kiest er zelf ook voor, dan vind ik het ook zijn eigen keus en dan kan het best.

Iemand kan je best uit een depressie helpen zonder therapeut te zijn. Er zijn ook dingen in een vriendschap/relatie die daar voor kunnen zorgen. Soms zal in het begin dan idd daar je levensgeluk liggen (maar goed, voor wie ligt dat niet in een relatie als de relatie goed is?), maar je krijgt dan wel de kans om jezelf weer 'op te bouwen' en uit het vicueze cirkeltje stappen.

Praat er met hem over; iedereen denkt er anders over en het gaat hier toch om hem en jou en niet om ons.

ja, precies, daar doelde ik dus ook op :) maar goed.

Als je verliefd bent, ben je verliefd.
Er zijn altijd redenen om niks met elkaar te beginnen.
Daar leer je niks van en je wordt er ook niet sterker van.
Het enige wat jij kunt doen is eerlijk zijn. Helemaal. Waarschijnlijk laat hij zich er (en helemaal nu niet meer) door afschrikken.
:)
En het kan altijd misgaan. Je hebt hem dan natuurlijk geen pijn willen doen.
Ik vind het geen reden om niet aan een relatie te beginnen, mits je niet helemaal labiel bent. Ik bedoel, dan kun je de ander heel vaak niet de liefde geven die diegene wel verdiend. Zolang je dus maar weet wat je bent en wat je zoekt tot op zekere hoogte moet je er voor gaan.

(En persoonlijk, Linds: give it a try. Je krijgt er anders spijt van.)