[Kort iets] Zomaar een stukje
 

Deze schreef ik pas geleden. Het zou een hoofdstuk uit een boek kunnen zijn, het kan ook een gedeelte over mijzelf zijn.. Wie weet?

Wie zegt mij wat hij/zij er van vind?

-------

“Waarom…”, bedenk ik, “Waarom zeg ik niet wat”.
Ik doe alsof ik het bordje met informatie over het oude kanon lees. Ik doe mijn mond open, ik sluit hem weer. Ik wil van alles zeggen, vertellen, maar ik weet dat het er belabberd uit zal komen. Ik bedenk een mooie zin, iets over de twee vrouwen die in lange hippie gewaden langs wapperen, maar kom niet verder dan het openen van mijn mond. Ik lach maar en wijs op de twee vrouwen, hopend dat zij ook lacht en dat doet ze! God zij dank, ze lacht. Even kijk ik naar haar, ze kijkt terug. Snel kijk ik weer naar het kanon en glimlach. Ik probeer me te schamen, omdat ik zo weinig durf, maar het lukt niet, ik glimlach en ik hoop dat zij dat ook doet.
Ik denk wel eens dat ik de enige ben die nog zo vreemd is in de liefde, ik voel me dan net het stereotype, pukkelige, gefrustreerde tiener die je in films ziet, hoewel ik weet dat het niet zo is. Ik zou met haar willen praten over leven en dood, over bepaalde typetjes die ik zie lopen, de boeken die ik heb gelezen, over de manier waarop een moeder zojuist met haar kind omging. Ik haal adem, en begin, begin met mijn eigen standaardprocedure, eerst wat getril met mijn stem, zacht, niet goed te verstaan. Ze vraagt me wat ik zei, zoals iedereen altijd doet, en ik hoor mijzelf, net zoals altijd opnieuw beginnend, maar nu met het eerste onbenullige zinnetje dat ik kan bedenken; ik vraag haar of ze nog een pepermuntje wil. Ik hou de rol voor en ze pakt er één, licht raakt ze mijn vinger aan en stopt het pepermuntje in haar mond. “Dank je wel”, zegt ze. Zingt ze in mijn oren.
Zal ze raar opkijken als ik haar vertel over de manier waarop een moeder haar kind op een vogeltje wijst dat voor een raam zit, terwijl er een prehistorisch mammoetbot in een vitrinekast achter haar ligt? Zal ze me snappen als ik vertel over het onbegrijpelijke van een stuk doek, beschilderd door iemand uit de middeleeuwen, hoe raar het is dat wij dat nu zien en bekijken, hoe zou ze reageren als ik vertel dat er misschien over duizend jaar ook tentoonstellingen zijn over ons leven?
Ze is alweer bij de volgende vitrinekast, met daarin een boek, geschreven door een middeleeuwse monnik. Ik zucht en kijk naar waar haar vingers mij een seconde geleden raakten, voor haar iets onbenulligs, voor mij iets van waarde waar ik later nog aan zal denken.
“Ze moest eens weten”, mijmer ik en loop naar de rest van mijn groep. Ik sta naast haar als ze naar onze gids luistert die over de pest in de middeleeuwen vertelt. Ze schrikt van een schilderij met een berg doden, doet een stap achteruit en pakt mijn arm. Ik voel haar zachte handen om mijn onderarm. Even zie ik mijzelf staan, met haar aan mijn arm. Haar lach brengt me weer terug. Ze heeft me al niet meer vast, praat luid over hoe echt het schilderij leek.
De rest van de route langs oude voorwerpen maak ik niet echt mee, ik kon me er later niets meer van herinneren, ik voelde me dom, ik voel aan mijn arm en herhaal het moment nog een keer.

DIALOGEN ! Voor de 100x (n)

Ik lees het niet, tot je leert in te springen :p

Enkel zo zullen ze het leren! :D

En toch heb ik het gelezen :D

Eh...het is een goed stukje! Heel herkenbaar.

Alleen:

"Ze moest eens weten," mijmer ik.

Ik kan fout zijn, maar wil mijmeren niet zeggen: denken in jezelf? Of wil mijmeren inderdaad zeggen dat je iets fluistert? Ik twijfel!

N*A*Shezbaernon : Ok, speciaal voor jou heb ik dan maar even 2X op enter gedrukt.. er zaten ook maar twee "dialogen" in. Wil je het nu wel lezen? ;)

clubje : Ik twijfel ook! Ik bedoelde dat 'ik' in mijzelf dacht.. Kan best mijmeren zijn.. of niet?

Dan is mijmeren het juiste woord, maar dan moet je hetgeen je denkt, niet tussen aanhalingstekens zetten!

Nash wilt aaaltijd het beste voor ieeedereen :p

Wat een nobel streven! ;)

Voor 'jou' ? Voor 'jou' ? Voor 'jou' ? Tsss ... Voor JOU bedoelde je, nietwaar ?! ;)

Zo ... en denk je dat je van het 2x op enter drukken nog bijkomt ? :p

'Ik doe alsof ik het bordje met informatie over het oude kanon lees en doe mijn mond open, ik sluit hem weer.' -> Dit vind ik vreemd, ik zou er 2 zinnen van maken (Ik doe alsof ... oude kanon lees. Ik doe mijn mond open, en ik sluit hem weer.)

'Ik lach maar en wijs op de twee vrouwen, hopend dat zij ook lacht en dat doet ze, god zij dank, ze lacht.' -> HA, nu heb ik je ! Dat was jij met die lange slopende zinnen he ... hier weer. Voeg er wat spanning en drama aan (en niet zoals de Dood in Pratchett zegt : 'OH. DRAMA.', ja :p) toe !
'Ik lach maar ... zij ook lacht ... en dat doet ze ! God zij dank, ze lacht.'

'Even kijk ik naar haar, ze kijkt terug, snel kijk ik weer naar het kanon en glimlach.' -> Die zin is een beetje ... hm ... onhandig ?

'"Dank je wel", zegt ze, zingt ze in mijn oren.' -> Dit klopt niet. Misschien een punt achter 'zegt ze', en dan 'Zingt ze, in mijn oren.' ? Ik weet niet, maar dit is in ieder geval niet mooi, niet goed

'Zal ze raar opkijken als ik haar vertel over de manier waarop een moeder haar kind op een vogeltje wijst dat voor een raam zit, terwijl er een prehistorisch mammoetbot in een vitrinekast achter haar ligt.' -> Hier ben ik niet zeker van naar wie de laatste zin verwijst : ligt er een mamoetbot achter 'haar' (in dat geval moet er een vraagteken achterkomen), of achter de moeder die op een vogeltje blablabla ?

'Zal ze me snappen als ik vertel over het onbegrijpelijke van een stuk doek, beschilderd door iemand uit de middeleeuwen, hoe raar het is dat wij dat nu zien en bekijken, hoe zou ze reageren als ik vertel dat er misschien over duizend jaar ook tentoonstellingen zijn over ons leven?' -> Ah. Lange zinnen zijn niet altijd literair

'"Waarom?," bedenk ik, "waarom zeg ik niet wat."
Ik doe alsof ik ...'
'"Ze moest eens weten," mijmer ik ...'

'... mijmer ik en loop ik naar ...'
'... luistert die over de pest in de middeleeuwen vertelt' -> Woordvolgore

'Ik sta naast haar als ze naar onze gids luistert die verteld over de pest in de middeleeuwen, ze schrikt van een schilderij met een berg doden, ze doet een stap achteruit en pakt mijn arm, ik voel haar zachte handen om mijn onderarm.' -> Leestekens ! Maak er meer en logischere zinnen van

'Het lijkt wel of de tijd even stil staat, even zie ik mijzelf staan, met ...' -> Niet mooi. 'Even' 2x is wel goed, maar dat werkwoord komt amateurisch over

Aaaha, je speelt het deze keer op herkenning ... oke. Het is ... uh ... herkenbaar ;) ? Je hebt het wel sfeervol en goed beschreven, vind ik, maar weer mijn bijna-standaardopmerking : het is niet origineel, en je kunt er veel meer uit krijgen. In jouw geval denk ik dat de fouten en 'problemen' met leestekens ernstiger zijn dan het tekort aan nieuwe onderwerpen en eventueel een uitwerking waar je meer uit kunt halen, probeer daar gewoon wat meer op te letten, of lees de tekst nog eens door voor je hem ergens publiceert. Die fouten leiden namelijk verschrikkelijk van het eigenlijk verhaal af en die lange, slopende zinnen door komma's gescheiden zorgen voor een niet 'leesbare' en onaatrekkelijke schrijfstijl.

Howg :)

:p maakt dat nu ook al uit?

Maar wel bedankt voor je (heerlijke) herinnering aan mijn akelige gebruik van komma's en ander gedoe ;) Ik heb het aangepast, veel was eigenlijk wel logisch.. Op de een of andere manier kijk ik er overheen.. of ik kijk gewoon niet goed. kan ook, wie zal het weten..

'Anyway', met deze tips in het achterhoofd ga ik vanavond fijn aan iets nieuws beginnen :)

Trouwens, nu bedenk ik dat we hier ook een aparte term voor hebben, voor die dialogen-niet dialogen : 'rechtstreekse spraak'. Hoe noemen jullie het in het Nederlands ?

Ik ben een sadist ;)
Ja kommaar, en kijk hoe ik het weer afzeik :p ;)

:) Spelfouten vind ik niet afzeikerig hoor ;) Eerder fijn en handig..

'rechtstreekse spraak'. -> Ik zou het niet weten.. 'rechtstreekse spraak'. klinkt ook wel leuk :p

Het Tsjechisch = taal der talen ;)