Maureen en haar domme acties.
 

Ik kan er niets anders dan dom van maken, op dit moment. Ik moet het kwijt.

De laatste maanden is mijn leven ontzettend druk geweest. Ik ben verhuisd naar het oosten, heb nieuwe vrienden gemaakt, heb nieuw werk en een nieuwe studie. Ik heb altijd een goede band met mijn ouders gehad en die zie ik nu alleen nog in het weekend.

Ik heb in die maanden veel nagedacht. Over mezelf en over de relaties die ik heb met de mensen om mij heen.

Dit alles kwam tot een lichtelijk hoogtepunt, afgelopen week. Ik hield en hou heel veel van mijn vriend, maar ik kon door alle twijfels over mezelf en het leven dat ik leid, niet meer datgeen geven aan hem dan ik zou willen. Als ik liefheb, wil ik dat volledig en helemaal oprecht doen. Dat verdient hij.

En omdat ik niets anders meer wist heb ik er gisteren besloten een punt achter te zetten. Dit was voor het eerst dat ik een relatie op zo'n eerlijke manier, face-to-face, durf stop te zetten. Dat zegt natuurlijk ook heel veel over de relatie.

Ik heb de hele nacht gehuild. Ik heb er met wat vrienden over gepraat. Ik ben helemaal brak. Ik weet het gewoon niet meer.

Ik mis hem, zijn persoonlijkheid, alles. En ik hoop maar dat ik het juiste heb gedaan.

Iemand tips of ervaringen? Meer dan welkom. Al is het alleen maar om mijn hart te kunnen luchten.

Dit zegt toch genoeg?

En natuurlijk mis je hem vreselijk, je houdt nog van hem. Maar als jij vindt dat je hem tekort deed, heb je het juiste gedaan. Imho.

Ja. Ja. Dankjewel, Linds.

Ik heb er eerlijk gezegd een beetje me twijfels over...heb je ook stilgestaan bij het idee dat hij dat ' verdienen' misschien wel heel anders ziet en ook wellicht sneller tevreden is met wat hij krijgt dan jij denkt dat hij zou zijn als hij het krijgt...en dat de lat bij hem veel lager kan liggen bij hem dan bij jou en dat hij er dus veel slechter van afkomt dan jij doet voorkomen...
Of is het duidelijk geworden dat hij meer verwachtte dan jij kon geven? Want dan zou ik t me je beslissing wel kunnen voorstellen...
Anders vind ik t een beetje vreemde manier om een einde aan de relatie te maken door middel van jezelf het idee te geven dat je niet genoeg investeert in iets wat misschien helemaal niet zoveel investeringen verwacht...

Ik snap wel wat je bedoelt. Maar ik vond het niet eerlijk dat ik redelijk vaak (lees: wekelijks) kwaad werd op hem omdat het me teveel werd. Hij werd daar ook erg onzeker van. Het leek net alsof ik hem iedere keer niet goed genoeg vond. Dat was helemaal niet waar, maar ik reageerde heel vaak overspannen.

En we hebben het er ook vaak over gehad. Hij hield nog steeds heel veel van mij. (Net als ik van hem.) Dus het was niet zo dat ik niet genoeg gaf. Maar als een van de twee gewoon niet de partner voor de ander kan zijn zoals hij of zij dat wel wilt, dan zorgt dat voor heel veel wrijvingen.

En ik wist gewoon niet meer hoe we dat konden oplossen. Zonder de relatie en de gevoelens geweld aan te doen.

Maar is het dan helemaal niet mogelijk om die innerlijke lat van je lager te leggen?

It's easier to love somebody, it's easier than to be loved...

Ik vind t eerlijk gezegd zonde...

Ik ga dat wel proberen. Maar daar heb ik de tijd voor nodig. Ik kan hem niet aan het lijntje houden. Zo van; 'Tom, ik ga proberen te veranderen, maar als het niet lukt heb jij daar wel de shit van.'

Dat was natuurlijk niet de enige reden om dit besluit te nemen. Ik wist ook niet goed of ik mezelf in (elke, of dat nu met Tom is of met Jantje of Pietje) een relatie optimaal kan ontwikkelen. En ik persoonlijk vond ook dat Tom meer ruimte moest hebben om zijn dingen te doen. Niet dat we elkaar opsloten, maar in een relatie leg je toch automatisch druk op elkaar.

Ik begon (weer) een hekel aan mezelf te krijgen. Hoe ik op hem reageerde soms. Dat is niet de bedoeling. Misschien dat hij het nog begreep, maar ikzelf had er geen vrede mee.

Ik hoop dat de tijd me leert hoe ik beter met die zwakke punten moet omgaan.

Ik vind het ook zonde.

Maar ondertussen zijn jullie allebei wel doodongelukkig, denk ik...
Dus wat ben je er nu eigenlijk mee opgeschoten, dan wanneer je dat iets ' minder ongelukkig' gedaan had terwijl jullie nog iets hadden...
Hoe dan ook heb ik wel veel bewondering voor je keuze, want nu heb je gekozen om zijn belang voor het jouwe te stellen en dat is naar mijn mening pas echte liefde.
Of hij uiteindelijk beter af is, blijft echter wel de vraag...

Ik hoop dat je mijn verhaaltje begrijpt, het lukte me namelijk niet om mijn gevoel helemaal duidelijk uit te drukken. :)

Ik denk dat je je zelf nu te kort doet. Je maakt het uit, ook al houden jullie nog van elkaar en ging het goed, maar niet goed genoeg volgens jouw normen.

Wat zou je meer aan hem willen geven dan je nu doet? Meer tijd? Meer liefde, meer...?

Hoe dit op mij allemaal over komt is dat je streeft naar perfectie en perfectie bestaat niet. Ik weet niet of je dit al doet oid, maar ik zou bezig gaan met mijn perfectionisme ipv van het uit te maken. (Op die manier verander je de basis, namelijk je perfectionisme en niet de gevolgen daarvan).
Je maakt je zelf nu ongelukkig. Stel je voor: je krijgt een nieuw vriendje en dat loopt ook niet helemaal perfect en je maakt het uit. Wwanneer zou het voor jou wel goed genoeg zijn? Misschien wel nooit? Toch?

Daarnaast denk ik dat al die nieuwe indrukken er ook misschien voor hebben gezorgd dat jij je niet helemaal optimaal voelt.

Mijn advies is: praat met hem over jouw gevoel(wat je vast ook wel hebt gedaan), ga bezig met leerdoelen en het allerbelangrijkste: gun jezelf wat tijd ivm al die nieuwe indrukken.

Het is niet zo (en hoe cliché dit ook klinkt, ik geloof er echt in) dat we elkaar nooit meer spreken. Als het goed is komt hij vanmiddag nog langs, bij mij. We kennen elkaar 2.5 jaar en dat gooi je niet zo maar even weg.

Het is ook een enorme gevoelskwestie, zo'n beslissing. Het is eigenlijk niet mogelijk om een goede keuze te maken.

Je zou moeten weten hoe klote ik me voel, alleen om wat ik hem hiermee aandoe. Ik geloof er dan weer wel in, dat hij hier uiteindelijk beter van wordt. Hij komt er wel, hij is sterk. Hij heeft mij daarvoor niet nodig.

Dat begrijp ik ook wel, maar t zal toch anders zijn dan toen jullie nog hadden, op de een of andere manier ervaar je het meer als iets vreemds iets wat niet helemaal klopt en er toch een zekere spanning is die er eerst niet was...tenminste dat vermoeden heb ik...

Ik denk dat ik daar wel een idee van heb ja...

Ja maar... Als jij denkt dat je hem tekort komt. Is het dan jouw taak om het uit te maken? Ik denk dat hij degene is die dat moet beslissen. Ik denk dat je de keus dus ook deels (voor een erg groot deel) aan hem moet laten omdat hij het 'slachtoffer' is van je 'gedrag'.

Dankjewel voor je advies, Froukje.

Ik snap dat het zo over komt. Maar ik ben niet op zoek naar perfectie. Ik ben op zoek naar rust, veel rust.

Ik weet niet zeker of het ermee te maken heeft, maar ik heb vanaf mijn veertiende tot nu drie vrij zware en serieuze relaties achter de rug. Ik heb nooit de tijd gehad voor mezelf. Ik weet niet eens wat ik eigenlijk echt wil en zoek in mijn leven.

En die onvrede zorgt voor onrust en weer voor gejaag. Daarom kan ik me bij niemand, nogmaals; dit ligt niet aan Tom, op mijn gemak voelen en mij oprecht openstellen.

Ik weet niet eens wat ik zelf wil.

Je hebt gelijk dat die indrukken mijn zicht helemaal troebel hebben gemaakt. Het was een eye-opener.

En echt, als ik wist dat ik het zou kunnen zou ik het zo weer proberen met Tom. Maar ik denk dat het nu echt eens tijd is om met mezelf in het reine te komen. Want als er iets is dat Tom mij heeft geleerd is dat je dan pas kunt gaan geven.

Ja, zeker. Ik hoop dat we vrienden kunnen blijven. Hij is nog steeds bijzondere en fijne Tom voor mij.

Ik hoop dat dat ons lukt.

Tom zou dat nooit doen. :)
Nou ja. We kennen elkaar dus dik 2.5 jaar, waarvan we bijna acht maanden een relatie hebben gehad. En in die jaren is hij maar één keer kwaad op me geweest. Zijn grenzen, in liefde, liggen ontzettend verborgen. Niet dat ik dat heb uitgetest, maar ik weet dat hij ontzettend veel van me tolereert. Soms op een ongezonde manier, omdat hij zichzelf daar onrecht mee aandeed.

En ik weet wel dat hij het misschien had moeten aangeven, dat hij het niet meer trok. Maar ik kon mijn eigen gevoel ook niet negeren. Ik bedoel, ik voelde me door die drukte in mijn hoofd soms gewoon erg rot. Snap je, dat werkte ook weer door in mijn reacties t.o.v hem. Daar had hij dan nog begrip voor, maar ik werd misselijk van mezelf.

Oke ik vind het eerlijk gezegt altijd een flauwekulreden om een relatie te beeindigen met "je verdient beter" of "ik kan je niet genoeg bieden". Dat bepaalt de persoon in kwestie zelf wel, als híj vond dat hij te weinig liefde kreeg was het aan hem de taak dat aan te geven, toch? En niet aan jou om dit voor hem te beslissen... Of ben ik nou helemaal gek? :o

Ik snap best dat de situatie wel anders was dan de meeste situaties waarin dit als reden gebruikt wordt. Jullie hadden (erg?)vaak ruzie, dat vond jij ook niet een situatie waar je mee verder wou, denk ik. Heb je het niet uitgemaakt omdat je daar vanaf wou (eerlijk over nadenken!)?

Wanneer dat niet het geval is en je het dus puur voor zijn bescherming uitgemaakt hebt.. Misschien was een relatie-pauze of tijdelijk wat minder contact toch verstandiger?

Maar natuurlijk kan je je eigen situatie het beste inschatten :)

Wacht maar eens tot je in hetzelfde schuitje zit. :) Zoals ik net al uitlegde, gaan mensen op verschillende manieren om met grenzen. Het is nog altijd het innerlijke stemmetje waar je vrede mee moet hebben.

Met periodes was ik kwaad. Dat waren dan geen ruzies, want ik was de enige die stuurs deed. Soms kwam het wat vaker voor, met name tijdens stress-periodes. Het is nooit een reden geweest om het uit te maken, en al helemaal geen hoofdreden.

Ik heb het ook niet puur om zijn bescherming uitgemaakt, ik weet niet of je al mijn reacties hebt teruggelezen.

Afgelopen donderdag hebben we ook afgesproken minder contact te hebben, en een pauze in te lasten. Misschien dat we dat nog wat langer hadden moeten volhouden. Ik vond het alleen erg moeilijk. Het is zo raar om de jongen van wie je zoveel houdt niet te kunnen PMen als je daar zin in hebt, omdat er pauze is.

Het paste niet echt bij ons, denk ik.

Ik bleef er ook maar over nadenken. Dat maakt je doodmoe.

We blijven elkaar nu af en toe zien. Daar hebben we allebei nog behoefte aan. We praten dan over ons gevoel en over niks. Het is fijn, gewoon alleen al bij elkaar in een kamer te zijn. Je kunt niet zomaar niet meer van elkaar houden. Zeker niet als je van te voren ook al vrienden was.

ik had inderdaad je reacties niet allemaal gelezen :o

En ja, jij zal zelf het beste in kunnen schatten waar je mee bezig bent. Ik hoop dat alles goedkomt :)

maar toch begrijp ik het zelf niet zo :o

Ik ook niet.
Iedere keer denk ik: 'Het was het beste.'
En dan probeer ik door te gaan, en dan klap ik gewoon dubbel.

Je hebt overduidelijk niet het juiste gedaan.

Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan. Misschien niet door t uit te maken, maar je had/hebt wel tijd voor jezelf nodig.
Misschien heb je wel alleen maar een time-out nodig.
Ik wil je in ieder geval veel succes wensen om met jezelf in t reine te komen zoals je t noemt.

Dat heeft ze natuurlijk wel. Degenen van wie je houdt gun je het allerbeste, en als je dat niet kunt geven moet je dat ook niet veinzen.

Je kunt nooit altijd maar het allerbeste geven. je leeft voor jezelf, niet voor een ander.

Zucht... diegene bepaald zelf wel wat het beste voor hem is hoor...

Er staat toch dat het niet alleen maar uit is gegaan omdat ze vond dat ze hem tekort deed?

Wees een beetje voorzichtig met dit soort uitspraken. Ik heb hier veel over nagedacht. En het blijft ontieglijk verdrietig, het beindigen van een relatie. En zeker deze.

Dankjewel. Dat is lief. :)

In tegenstelling tot velen hier denk ik dat je wel de juiste beslissing hebt genomen. Waarom? Door een msn-gesprek van lang geleden, door alle dingen die je schrijft over jullie en over jezelf..

Er was ooit een Kim en een Lody, wel 20 maanden lang. In die 20 maanden lang groeide Kim op van een 16-jarig, naar een bijna 18-jarig meisje en ontwikkelde zich. Ze groeide en groeide, maar Lody en de relatie groeiden niet vanzelf mee. Pas laat had ze dit door, door een gevoel wat maar aan haar bleef knagen. Ze werd ongelukkig van dit gevoel en dwong zichzelf een beslissing te nemen, ze maakte het uit. Hierna huilde ze en huilde ze en de volgende dag belde ze hem op, dat ze zo ongelukkig was nou, dat ze het nog wou proberen.

Een maand lang, maar met maar 1 keer seks en vooral vriendschappelijke liefde. Het was er niet meer, kwam ze achter. Ze stortte wederom in en maakte het definitief uit. Hierna lag ze anderhalve week te huilen en kon ze amper nog eten.

Het uitmaken met iemand waarmee je zoveel hebt gedeeld, die ook zoveel goeds voor je heeft betekent, maar die niet meer bij je past is gewoon ontzettend moeilijk. Maar nu weet ik beter dan ooit dat het de beste beslissing uit mijn leven was.

Soms moet je stappen nemen om je verder te kunnen ontwikkelen en soms zit je persoonlijkheid dat in de weg als je een relatie hebt. Mensen kunnen roepen wat ze willen, dat hij wel bepaald wat hij verdient, maar als jij zo in elkaar zit dat je hem voortdurend wil geven wat hij verdient belemmer je jezelf, en het is moeilijk om ermee te stoppen.

Ik heb 10 maanden voor mijzelf gehad na het uitwas en in die 10 maanden ben ik eindelijk gelukkig geworden en ben ik ontzettend gegroeid. Over allerlei oude angsten groeide ik heen en ik leerde mijzelf echt kennen.

Als je jong bent, is dat nodig soms. Als je het gevoel hebt jezelf kwijt te raken dan is het nodig jezelf weer terug te vinden.

Ik heb nu weer een relatie maar dat is wel verdomde moeilijk voor mij. Volledig rustig kan ik er niet voor zijn omdat ik voortdurend op mijn hoede ben om te zorgen dat ik mijzelf niet kwijtraak en dat ik mezelf blijf. Door veel praten met hem lukt dat me en ik ben ervan overtuigd dat rust vanzelf in mijn lichaam terug zal keren, maar bij jou was dat denk ik niet meer zo.

Je begint aan nieuwe dingen, daarmee leer je nieuwe dingen kennen van jezelf, je kunt en moet die nieuwe dingen niet zomaar opgeven, omdat het zo druk is. Je hebt niet genoeg energie meer over om zoveel in je relatie te steken omdat jij zelf al je energie nodig hebt, dat is triest maar soms moet het.

Ja, jij hebt de goede beslissing genomen en nu weet je het alleen nog, maar dat zul je over een tijdje ook gaan voelen. En ik denk dat wat jij zegt ook waar is, dat het voor hem uiteindelijk ook het beste is. (want mijn Lody werd nooit boos, het was Kim die stuurs deed, mijn Lody had zn bandje en zn studie en zn vrienden maar het leek allemaal toch om Kim te draaien) Het zal alleen een stuk langer duren voordat hij dat zelf ook doorheeft.

Sorry dat het zolang is :)

Dapper.

Maar in een relatie is wel evenwicht nodig. Evenwicht in geven en nemen. Je zal voortdurend lopen balanceren om dat evenwicht te behouden, maar wanneer dat niet meer lukt is dat niet zo makkelijk terug te draaien.

Wanneer je voelt dat een ander jou zoveel geeft, zoveel liefde, zoveel energie en zoveel tijd, maar jij kunt dat diegene niet teruggeven en je weet dat je dat voorlopig ook niet zult kunnen is dat heel erg moeilijk. Een ander zal dit namelijk toch ook merken en er pijn door voelen, en zelf voel je je er ook niet prettig bij en kun je er zelfs echt ongelukkig van worden.

Het is niet prettig iemands middelpunt te zijn als de ander dat voor jou niet is.

Of jij de ander voldoende geeft in een relatie is nog altijd aan die ander om te beslissen en niet aan jou zelf.

wel als je er zelf last van hebt

volledig mee-eens
je voelt zelf wel of wat je gedaan had goed was of niet