Huilen
 

De laatste tijd ben ik best wel emotioneel. Er gebeuren veel dingen om mij heen. Mijn vader is 19 maart 2003 overleden en na die tijd zijn er ook dingen gebeurd die ik niet nader wil vertellen in dit openbare topic, maar als iemand dit wilt weten moet ie maar een pm sturen...
Ik huil echt heel erg veel. Ben veel stiller dan normaal en dat alles bevalt mij absoluut niet!
Ik ben altijd een zeer vrolijk meisje, en ik wou dat ik dat weer was. Tuurlijk ben ik nog wel vrolijk etc, maar ik huil steeds vaker en voel me steeds vaker kut. Ik kan ook huilen om de stomste dingen.

De financiele situatie thuis is niet al te best, maar ik kan gelukkig nog wel paardrijden, wat ik dus echt nooit zou willen missen.
Nu was mijn zusje door het bed gezakt en had ze dus geen bed meer. Nu heeft zij mijn bed omdat ik nu al 8 maanden een relatie heb en mijn vriend elk weekend komt logeren. Eerst sliepen we in het tweepersoonsbed van mijn moeder, maarja, ik wil mijn moeder ook niet telkens uit dr bed jagen en ze wilt nu ook niet meer bij haar vriend slapen door verschillende dingen die gebeurd zijn. Nu slapen mijn vriend en ik op twee matrassen (naja, een matje en een matras), maar dat is niet echt heel erg te doen. Toen zijn we naar de Ikea geweest om voor een slaapbank te kijken, en dat vind ik best, alleen die slaapbank is dus 1 meter 4 bij 2 meter. En 1 meter 4 vind ik dus heel erg krap. Dan kan je nauwelijks allebei op je rug liggen (n) En toen zag ik dus een bed wat ik heel erg gaaf vond. Echt zo'n bed waar ik altijd over gedroomd had enzo, maarja, dat is dan weer te duur. En nu wil mijn moeder toch die slaapbank kopen omdat dat goedkoper is. Want voor een ander bed is geen geld. Nu kwam ik na het weekend thuis (was bij mijn vriend in Amsterdam geweest) en toen bleek dat mijn zusje allemaal nieuwe kleren had gekocht enzo, en ze heeft i.v.m. mij al meer kleren en dan moet ze er ook nog bij kopen ook! En dan dus van mijn moeders geld. Ik snap dat niet. Als we geen geld hebben voor een nieuw tweepersoonsbed dan koop je toch ook geen kleren? Om dat soort dingen kan ik huilen dus.

Misschien ben ik wel heel erg egoistisch bezig, maar ik bedoel: ik ben eigenlijk de enige constante factor in ons huis. Degene die bijna altijd thuis is terwijl iedereen weg is, ik zorg voor verschillende dingen en als ik dan eens weg ga dan krijg ik soms op mn flikker omdat ik 3 minuten te laat ben, terwijl mijn zusje altijd een half uur te laat komt..
Zo zit mijn moeder psychisch een beetje in de knoop evenals mijn zusje, maar ik zelf ook een beetje, maar ik kan dat niet boven laten komen, want ik moet er voor hen zijn. En als ik dan bij mn vriend ben, dan kan ik om de stomste dingen huilen. Ik schaam me dan ook dat ik om van die flutdingen huil.

Naja, ik weet niet wat ik hiermee wou, maar moest t ffies van me afschrijven.
Praten met iemand is geen optie. Dat werkt niet bij mij. Ik ben al een keer naar een maatschappelijk werkster gegaan en daar ging ik altijd over heel onbelangrijke dingen praten waar ik niet mee zat. Zoals een ruzie met een vriendin ofzo..

Tsja, aan wat ik nu ga zeggen heb je ook niet veel :o

Maar het is beter om te huilen en het naar buiten te laten dan niet te huilen en het opkroppen.

Sterkte iig enzo..

k vind het geen flut dingen om over te huilen.. :confused:

Je kan het beter kwijt zijn dan rijk wat betreft huilen. Denk k.

vind t ook niet zo erg om te huilen (niet meer.. vroeger heeeel erg, maar heb geleerd en een schat van een vriend bij wie ik gewoon mezelf kan zijn en KAN huilen), maar elke keer.. dat word ik moe. ik wil dat gewoon niet. weet alleen niet hoe ik t stop kan zetten.. :S

Damn, wat ben jij sterk zeg...
Het lijkt er wel op alsof jij alles op je eigen schouders draagt, alle verantwoordelijkheden die je moeder en je zusje niet kunnen dragen. Ik zit zelf ook vaak thuis en rij ook paard, die overeenkomsten zie ik dus tussen ons, maar jij moet ook nog eens rekening houden met vanalles. Logisch dat je zo emotioneel wordt! geen enkele 17-jarige zou zoiets horen te doen. Een 17-jarige hoort te kunnen genieten van het stappen met vrienden ed en dat kan jij helemaal niet.

Ik vind het knap van wat je doet, maar doe je niet te veel? Je mag best es kwaad worden op je zusje hoor, dat zij al het geld uit geeft aan nieuwe kleren.

Laat niet te veel over je heen lopen he! Als je iemand nodig hebt: caafiej2002@hotmail.com

Liefs

Eendje

weet niet echt iets nuttigs te zeggen
herken wel een hoop dingen
en vind het super rot voor je...
huilen is goed maar snap dat je niet altijd wilt huilen als je bij je vriend bent....
nouja igg heel veel sterkte
*hug* smilegirl

Dank je wel voor je lieve reactie.
Ik heb in de loop der jaren geleerd om veel te dragen. Draag dan ook veel met mij mee. Er is al heel wat gebeurd in mijn leventje en dat maakt je sterk, maar ik geniet ook intens van de heerlijke dingen zoals gewoon bij mn vriend zijn en in zn armen liggen en ze onverdeelde aandacht krijgen. Ik groei, maar soms wordt t me te veel. En dan komt er wat uit. En dus als er stomme dingen gebeuren. Dat vind ik alleen t kutte.

Wow, wat jij meemaakt is echt gewoon veel te zwaar. Ik snap wel dat je daar emotioneel van wordt.

Het is niet egoïstisch om te denken dat je zusje al het geld niet aan kleding uit mag geven. Als er niet zo veel geld is en jij hebt een bed nodig, ga jij voor. Kleren zijn dan niet zo belangrijk. De logica klopt dan niet meer als ze dat doet en dan is het logisch dat jij je dat aantrekt. Zoals Eend al zegt: je mag daar best iets tegen doen hoor.

Nouja, het enige dat ik voor de rest kan zeggen is iets dat ik eigenlijk altijd al zeg: zorg goed voor jezelf, pas als je zelf gelukkig bent kan je voor anderen zorgen. Denk dus eerst aan jezelf!

Heel veel sterkte!
-x- Nona

Het goede is dan wel, dat ik voor een deel wel echt gelukkig ben. Alleen niet met de situatie thuis. Maar verder ben ik zeer gelukkig. Vooral met mn vriend, wie een grote steun voor me is.
Ik wil igg iedereen bedanken voor de lieve reacties.

Ik ben gewend wat met me mee te dragen, dus op zich is dat het probleem niet. het moet er alleen soms uit.

Ik herken een aantal dingen in je verhaal. Mijn situatie thuis is de laatste tijd ook een beetje naar en het liefst vlucht ik dan ook naar mijn vriend, waar ik me altijd fijn bij voel. Wat me vaak tegenhoud is mijn zusje, ze is veel jonger dan ik en ik kan het niet over mn hart verkrijgen haar alleen in die nare sfeer achter te laten.
Ik heb ook vaak de neiging om te gaan huilen als ik bij mijn vriend ben en aan thuis (en school) denk of als ik weer naar huis moet. Vooral de afgelopen dagen heb ik veel gehuild en voelde ik me waardeloos.
Wat jij heb meegemaakt is natuurlijk veel en veel erger dan mijn situatie maar ik kan me enigsinds voorstellen hoe je je moet voelen. Je hebt misschien niet veel aan mn verhaal maar ik weet dat van je af schrijven heel erg oplucht en ik wens je natuurlijk heel veel succes!! :)

fijn om te horen dat er iemand is die het herkend!!!
en ja, heb er wel wat aan.
En zeg alsjeblieft niet dat mijn situatie veel en veel erger is, want dat is absoluut niet zo!
Sterkte meis!

:) tja, ik overleef het wel. Maar ik heb geen vader of moeder verloren en ook geen andere dierbare. En ik denk dat dat een van de ergste dingen zij die je mee kunt maken(ik heb er weleens nachmerries over:/)
Gelukkig heb je een vriend die je steunt en waar je jezelf kunt zijn!

In grote lijnen komt jou verhaal over met die van mij. Ik ben mijn moeder verloren aan een ziekte die maanden geduurd heeft, kanker. Het was verschrikkelijk, mn moeder werd elke dag iets zieker... Er speelden nog veel meer dingen mee die t nog moeilijker maakten, maar daar wil ik t verder niet over hebben. Toen mijn moeder overleden was, deed ik alsof er nix aan de hand was. Ik wilde het verdriet niet voelen, net zo min als ik aan al die andere dingen wilde denken. Ik hield dat alleen niet vol. Mijn moeder was zo ongeveer alles voor me, onze band was ontzettend hecht. Ik had t maanden opgekropt en kon uiteindelijk niet meer om al mijn verdriet heen. Op een gegeven moment kon ik alleen maar huilen, om alles en iedereen. Op dat moment zag ik in dat ik de dood van mijn moeder en die andere dingen moest gaan verwerken, anders zou ik in een soort van cirkel blijven hangen. Dat ik dat in zag, was een hele grote stap voor mij. Ik ben t proberen te gaan verwerken, heb geprobeerd weer een beetje plezier te hebben. Dat lukt nu steeds meer, natuurlijk heb ik t af en toe nog moeilijk, en kan ik huilen om van alles en nog wat, maar t lukt me wel. Als ik me nu rot voel, probeer ik dat voor me te houden. Ik wil mn vader en de rest geen verdriet doen, en huil liever alleen.
Ik weet verder ook niet wat je kunt doen, maar ik herken t iig wel. Dat wilde ik alleen ffies zeggen :)
Sterkte, liefs Heleen.

hojjij:)

ik herken bijna alles in je verhaal. mijn vader is 10 dagen na die van jou overleden. de eerste dagen zijn als een roes voorbij gegaan, daarna werd alles een stuk duidelijker. zo van: hij is Echt dood. Echt. dat soort dingen.
toen ging het een tijdje goed. vakantie kwam, alles rustig en ontspannen. toen ik terugkwam ging het meteen weer minder. ik sliep (en slaap) slecht, heb geen fatsoenlijk eetpatroon omdat ik er gewoon niet aan denk, ben vaak afwezig, etc. ook ik ga vaak zomaar ineens huilen. wat jij zegt; als mijn broertje of zusje zomaar ineens kleding koopt, gaat zeuren over een nieuwe stereotoren of naar de bioscoop wil kan ik ook gaan huilen.. als in: let nou vrdmm een beetje op wat je uitgeeft! op school ook. huilen als er iets misgaat, huilen als het over je gezin gaat, etc. ik heb geen idee wat je hieraan kunt doen. ikzelf ga dan gewoon huilen, jammer dan. fijn is het zeker niet, maar daarna voel ik me in ieder geval wel een beetje opgeluchter. ik denk dat je dat het beste kunt doen. sterkte in ieder geval.

karlijn.