De lokroep van meer zand...
 

Stranden vol met liefde,
Het zand is mijn plezier,
Veel is er al verdwenen,
In mijn zakken daar en hier...

Geniet met volle teugen,
In de golven op de rand,
Overspoel mij met de liefde,
Ik sta stevig zonder leugen...

Maar vroeg of laat,
Bega ik weer de fout,
Het zand weer in jouw ogen,
De grijns op mijn gelaat...

De lokroep blijft bestaan,
één korrel vraagt om meer,
Je bent jong en ook al oud,
De wilde haren o zo stout,

Waarom doet dit nooit zeer?
Misschien ook nooit...
Is het niet menselijk?
Op zoek naar meer en meer?


--------

ooooooooooh wat ben ik een doerak van jewelste.......

Doegdoeg :rolleyes:


Kutgedicht of Toppertje? ( poëtisch he!!:) )

---------

Het is het zand dat mij draagt,
merk ik nu, verstijfd, een emmer vol
schuim klotst tussen tenen
die samentrekken en zich schamen
hoogmoed van baas die verkrampt
commandeert, en laat weten
dat zand ook een leven heeft

Emmertje vol met gedragen zand
dat mij draagt als slaaf van het ego
kind met onschuld, zo weet de illusie
die samentrekken en zich schamen
wat onschuld genoemt wordt
op donderdagen die beginnen
met geschater om een kind