Angsten
 

Angsten worden erg vaak ontwikkelt door de invloed van de ouders (vaak de moeder). De moeder reageert overbeschermend in een bepaalde situatie of zelf erg angstig en de kinderen nemen dit onbewust over en hebben later ook een (erntsige) angst mbt hetzelfde onderwerp.

Bv een moeder is bang voor spinnen, reageert erg angstig in het bijzijn van de kinderen, haar zoon of dochter kent later dezelfde angst. Zelfs in sterkere mate.

Herkenbaar? Hoe ver gaat het bij sommige van jullie?

om eerlijk te zijn ben ik banger voor spinnen dan mijn moeder (ik snap dat het een voorbeeld is maar toch)

maar volgens mij geldt dat niet altijd zo.. want gebeurt het niet vaker dat ouders hun angsten proberen te verbergen voor hun kinderen? die kunnen het dan toch ook niet overnemen?

Ik had het ook niet over alle angsten. Gewoon over duidelijke angsten die terug te vinden zijn in het gedrag van de ouders en in dat van de kinderen. Of ouders die mbt een bepaald iets zeer beschremend optreden (bv vastnemen als het gaat onweren en sussen terwijl het kind niet eens angst uit op het desbetreffende moment). En zo veroorzaken dat het kind later wel een angstig gedrag gaat vertonen wanneer het onweert...

Ik heb bij mezelf niets gemerkt wat ik van mn ouders zou kunnen hebben.
Ik heb een hele grote angst voor overgeven, heb ik al zolang ik me kan herinneren. maar dat hebben geen van mijn beide ouders ook maar een klein beetje.

Mwah, beetje wel ja.
Mijn moeder vindt het heel moeilijk om vreemde mensen aan te spreken. Ze zoekt dan ook liever een half uur, voordat ze iemand de weg zou vragen. Dat had ik vroeger ook heel erg, maar ik geloof dat ik me daar nu los van heb gemaakt. Het irriteert me mateloos dat ze soms zo'n scheiterd is en ik probeer dan een goed voorbeeld te geven.
Ook leerde ik van m'n vader hoe het wel moest. Dus nu heb ik het afgeleerd. :)

Denk dat je dan de invloed van ouders op hun kinderen een beetje overschat. Heb je ook enige bron om zo'n verband aan te nemen?

Ik weet dat het waar is van die aangeleerde angsten, maar het gaat bij mij niet echt op. Ik ben echt heel anders dan mijn moeder, maar dan ook echt 100% het omgekeerde. De enige overeenkomst tussen ons is dat we allebei onuitstaanbaar koppig zijn. :D

Ik vind spinnen geen troetelbeestjes, maar ik ben er niet echt bang voor. Het kleine beetje afkeer dat ik heb is denk ik meer door buurtgenootjes aangeleerd dan door ouders.
Ik heb een slangenfobie, maar ik heb geen idee waar die vandaan komt. Ik heb, behalve in de dierentuin, nog nooit een slang in levende lijven gezien en ik ken niemand die er veel over praat of erg bang voor is.
En verder raak ik in menigten in paniek. Mijn ouders vinden het juist geweldig om door drukke steden te lopen of in een grote groep mensen te zijn.

Nee, ik heb bepaalde gewoonten van mijn ouders overgenomen, maar niet echt angsten.

spinnen en slangenfobie is eerder een westerse fobie...blugh :)

reptielen ruleren 8)

Klopt. Mijn moeder is doodsbang voor wespen en bijen. -> ik ook.

Gelukkig kom ik er de laatste tijd een beetje vanaf.

Ik ben al sinds ik me kan herinneren bang in het donker. Of ik nou binnen of buiten ben, ik raak helemaal geflipt als er geen licht (aan) is.

Naar ik weet heeft mijn moeder hier geen last van...

Ik herken het niet, maar heb er ook wel eens van gehoord. En ik ken het wel uit andere gezinnen.
Zo is de moeder van een meisje dat ik ken doodsbang voor spinnen. Ze schreeuwt moord en brand als ze er eentje ziet (ook als het een spinnetje van nog niet eens 2 mm groot is!) en gaat die kamer waar dat beestje zit niet meer in, totdat iemand hem heeft weggehaald.
Haar dochter is daardoor ook doodsbang voor spinnen. Ze heeft op een cursus gezeten om van haar angst af te komen. Daarbij heeft ze vanalles met vogelspinnen moeten doen. Heel dom, want ze is nu niet bang meer voor vogelspinnen, maar wel nog voor alle andere spinnen!

Niet heel herkenbaar, mijn moeder is niet snel bang en laat het ook niet snel zien.. Ik ben een schijtluis wat dat betreft, heel anders dan mijn moeder, vader of zus... Wel is een broer van mijn vader ook heel angstig voor dingen, ik lijk heel erg op hem... dus misschien is bang-gedrag wel min of meer een aangeboren karaktertrek welke genetisch is...

Voor mij niet herkenbaar in de zin van dat ik angsten van mijn moeder heb overgenomen. Echter een kennis die zij bij alles wat haar dochtertje deed:"Niet doen Celine, je bent bang!" Al was het kindje maar in de sneeuw aan het spelen, sleetje aan het rijden of gewoon met een ballon aan het spelen. Volgens mij houd dat kindje er later echt serieuze angsten aan over :(

liefs, Hanne

Dat zou best wel eens kunnen. Ik heb hier een documentaire over gezien.

Daarbij was het volgende experiment. In een kooi zat een aap. Deze aap heeft nog nooit van zijn leven gezien een slang gezien. (omdat ie niet in het wild is opgegroeid). Op het moment dat een slang wordt neergelegd vlakbij zijn kooi, toont het dier geen verandering in zijn gedrag.
Daarna werden er beelden getoond aan de aap van een andere aap die paniek- en angstreacties vertoont bij het zien van een slang. (omdat deze aap wel in het wild is opgegroeid.) De aap ziet deze beelden een aantal keer. Bij het opnieuw neerleggen van een slang vlakbij zijn kooi, toonde ook de aap in de kooi paniek- en angstreacties. Dit moet dus wel komen doordat de aap beelden van een andere aap heeft gezien die ook dit gedrag vertoonde.

Het zou dus best wel eens zo wezen dat veel angsten van mensen veroorzaakt worden door het gedrag van andere mensen die ergens een angst voor hebben.

Klopt totaal niet, daarom is zij zo vaak bezorgd om dingen die ik normaal vind...