'Herdenkingsdag' papa
 

Binnenkort is het.
Mijn vader is dan een half jaar geleden overleden en zijn vrouw heeft een 'herdenkingsdag' georganiseerd voor mensen die mijn vader kende. Je moet iets meenemen, een foto of iets anders of een verhaal. Iig een herinnering aan mn vader.
Ik weet nog steeds niet of ik moet gaan. Ik zit al maanden te tobben. Ik weet t gewoonweg niet. Wat is het beste? Ik wil aan de ene kant gaan om aan iedereen te laten zien dat ik van goede wil ben etc, maar ze zullen ook niet opkijken als ik niet ga, want ze denken toch allemaal negatief over me.
En dan weet ik ook niet eens wat ik moet vertellen. Moet ik vertellen over de vele ruzies? De pijn die hij me heeft aangedaan? Hoe vaak ik wel niet huilend mijn moeder heb opgebeld als we een weekend bij hem waren, omdat ik zo graag naar huis wou, maar bleef voor mn zusje?

Kan iemand me advies geven en dan graag met argumentatie. Thnx alvast.
Kus,
Ilona

Ik zou zeggen probeer het, mischien helpt het je wel en als je het niet aankunt kun je nog altijd weggaan.

Wat wil je zelf?

Doe iig geen dingen die je zelf niet wil. Het laten zien aan
anderen dat je van 'goede wil' bent kan ook op andere
manieren, en bovendien hoef je je niet eens te 'bewijzen'
tov andere mensen imho.

Als het jou zou helpen, (opluchten, oid), en je er ook
behoefte aan hebt, zou ik het doen, maar niet om
aan anderen te laten zien dat je van 'goede wil' bent.
Als het alleen maar negatieve dingen bij je ophaalt,
het je dus in feite alleen maar moeilijker maakt,
je er geen behoefte aan hebt enz, zou ik het niet doen,
gewoon omdat het dan imho alleen maar negatief werkt...

idd

Wat wil je zelf?

Je zegt het zo van dat je vind dat je genoeg redenen hebt om niet te gaan.

Niet doen als je het niet wil. Wat anderen vinden heeft niks met jouw te maken.

je moet je gevoel volgen..

wij kunnen wel zeggen van je moet dat en dat doen...

mijn vader is ook overleden.. nou is de situatie misschien even anders.. maar ik was niet gegaan, ten eerste omdat hij er toch niet mee terug komt, en ten tweede omdat ik mijn momenten wel heb dat ik aan hem denk en verdrietig ben..
en ik vind dat zo`n dag... waar iedereen weer bij elkaar is omdat het "moet". het moet natuurlijk niet.. maar er zullen toch mensen tussen zitten die erbij zijn, en waar je vervolgens nooit meer wat van hoort. maar dat zou mijn keuze geweest zijn, ik hou gewoon niet van die schijnheilige dagen.

Ja, de grote vraag.. wat wil IK?
En juist daar heb ik geen idee van. Aan de ene kant wil ik wel gaan, aan de andere kant niet. Ik weet absoluut ook niet hoe ik er tegenover sta. Idd die schijnheilige mensen die toch wel een (negatieve) mening over me hebben en ook mijn vraag: helpt het met het verwerken? Verhalen horen hoe anderen mijn vader zagen, wat dan ook weer heeft van: naar anderen was hij een geweldige man, maar als mijn vader was t een eikel met zn leuke momenten.

Ik ben nu al maanden in tweestrijd. Ik wil ook niet alleen. Het liefst wil ik mijn vriend dan mee. Maarja, of ik die dan mee moet sleuren.... ook zo'n dillema..

*zucht*

Heb je de dood van je vader al verwerkt? Zo niet, dan zou ik zeker gaan. Het helpt echt veel, dat kan ik je garanderen!
Daarnaast kun je iedereen (als het erop aan komt) je verhaal vertellen. Als ze er naar vragen kun je eerlijk vertellen hoe je over je vader dacht. Misschien dat de mensen dan ook anders naar je gaan kijken, dat ze je niet meer zo negatief afschilderen.

Stel nou dat het totaal niets wordt, dan weet je dat je de volgende keer niet meer hoeft te gaan. Ik neem aan dat er wel weer zo'n dag komt als je vader een jaar is overleden?

Ga gewoon, geef het kans... Niet geschoten is altijd mis... En misschien kom je er wel met een veel beter gevoel uit...

ik denk dat als je niet gaat je er later spijt van zal hebben, en dat zo'n dag alleen maar meewerkt aan t verwerken

Heej Loontje

Ik wilde gisteren al reageren maar toen deed de computer gaar....maar nu heb ik dus extra tijd gehad om na te denken over wat ik ga zeggen.
Volgens mij ben je gewoon (onbewust) bang voor een aantal dingen.
* Dat je op die herdenkingsdag een man zal herdenken die in jouw ogen jouw vader niet is (anderen hebben positivie herinneringen die totaal niet in jouw plaatje van "papa" passen)
* Dat je het positieve beeld dat mensen van jouw vader hebben verstoord

Verder wilde ik nog zeggen dat je echt naar ejhzelf moet luisteren, laat je keuze niet door andere beinvloeden en als je je vriend mee wil nemen, doe dat gewoon, je verdiend de steun die hij je kan geven. En als je niet wil gaan, voel je niet verplicht en ga niet, ze zullen het vast begrijpen en anders hebben ze maar pech gehad, klinkt hard maar zo moet je maar kijken.

Succes en laat ej de afloop nog horen? *knuffel*

wow Wave, het klopt precies wat je zegt!
Ik zit nu een beetje tegen de kant van: ik ga. Gewoon om te kijken. Als ik t niet doe krijg ik misschien spijt. Als ik er geen behoefte aan blijk te hebben dan ga ik wel weg ofzo.
Eigenlijk zou t voor 1 september opgegeven moeten zijn. Ik hoop dat t nog kan.
Zit zo in tweestrijd. Ook of ik het wel kan maken (richting mijn vriend) om hem mee te nemen daarheen..

Loontje, hij si je vriend, praat er een keer met hem over maar ik denk wel dat hij het voor je over heeft om met je mee te gaan.

Een andere optie is dat je gaat en niets verteld, dat je je een beetje op de achtergrond houdt.

sowieso succes

*knuf*