De emmer loopt over
 

Ik voel me erg verward dus dit zal wel niet zo'n logisch verhaal worden...sorry daarvoor.

De laatste tijd voel ik me weer erg misbruikt. Ik heb veel last van de gevolgen, loop constant tegen alle beperkingen op. Geen concentratie, slecht geheugen. Als ik iets lees, of iemand zegt iets, ben ik dat meteen weer kwijt. De knop in mijn hoofd staat -nog steeds- op vergeten.
Mijn lichaam voelt vreemd aan, alsof het niet van mij is. Ik heb het ijskoud, zit nu binnen met mijn winterjas aan, warme thee erbij. Ik heb mijn winterjas al een paar uur aan en begin nu pas weer een klein beetje op temperatuur te komen.
Vanaf mijn buik naar beneden voel ik bijna niks. Als ik in gedachten mijn lichaam afga, ontbreekt er een heel stuk; ongeveer vanaf mijn maag tot aan mijn knieën...soms helemaal tot aan mijn voeten. Het is gewoon helemaal afgesloten. Wat ik wel voel, doet pijn. Rugpijn, maagpijn, pijn in mijn knieën...ik baal er zo van.

Ik voel me nooit goed genoeg. Op school niet, in sociale contacten niet, tegenover mezelf niet. Ik voel me altijd minderwaardig, dom, onhandig en vooral ánders. Ik ben zo bang om fouten te maken dat ik vaak al maar niet begin aan dingen. En áls ik iets doe, ga ik over al mijn grenzen heen om het zo goed mogelijk te doen.
Ik denk er regelmatig over om te stoppen met school. Ik zit nu in 6 vwo en feitelijk gezien kan ik het halen. Maar ik voel me zo vaak niet goed, ziek en/of afwezig, dat de moed me in de schoenen zakt. Ik kán het niet, niet zoals anderen het doen.

De laatste week heb ik weer regelmatig nachtmerries waarin er iemand aan me zit. Ik vind dat erg moeilijk, want ik wil nog steeds ontkennen dat er ooit zoiets met me gebeurd is. Toch wordt het steeds duidelijker dat er echt dingen gebeurd zijn die niet oke waren. Afgelopen nacht werd het woord incest in mijn droom gebruikt, en het voelde niet eens meer als iets dat niet bij mij past...het voelde op een vreemde manier wel als iets van mij.
Maar hallo zeg, ik weet bijna niks...hoe kan ik dan zeggen dat er incest met me gepleegd is? Ja, het vóelt zo, maar feitelijk? Feitelijk weet ik bijna niks.

Ik ben er constant mee bezig; ben ik msibruikt? Hoe, wat, waar, wanneer? Waarom? Hoe kan ik mensen vertrouwen? Hoe leg ik contact, zal ik ooit een vriendje krijgen? Zou iemand me echt mogen aanraken? Zou ik het hem meteen al moeten vertellen zodat hij me kan laten zitten als hij geen zin heeft in zo'n verhaal? Hoe moet het als ik niet snel een kamer vind en nog langer bij mijn vader (en moeder) moet wonen? Zal ik ooit een normaal functionerend mens worden?
En hoe moet het met school?

Ik heb geen idee hoe ik op deze manier normaal kan blijven functioneren. Alles jaagt door mijn hoofd terwijl ik eigenlijk gewoon veel met school bezig moet zijn.
Kweet niet wat jullie met dit verhaal moeten, maar misschien heeft iemand nog tips ofzo....(?)

:( :( :( Tjee...

Ja... Ehm... Maak in ieder geval je school af. Je kunt het, anders was je niet zo ver gekomen. Stoppen heeft echt geen zin...

Heel stom om te zeggen maar toch; niet piekeren.
Zoek afleiding.
Wat school betreft,
Als je je niet kan concentreren, ga dan niet piekeren van; oh k kan me weer niet concentreren, het lukt me niet, enz.
In plaats daarvan denken ik kan het wel, het is alleen wat lastiger maar het lukt me wel. Neem anders even pauze en ga totaal iets anders doen, en dan weer verder.
Het lukt wel.
Sterkte

Kruimel, op zich heb je gelijk over school, maar ik word er -letterlijk- ziek van en ik ga steeds weer over mijn grenzen heen. Het lijkt gewoon nooit te lukken op school en dan is stoppen toch wel erg aantrekkelijk.

En ItsJustMe, ik snap wat je bedoelt, en dat probeer ik ook regelmatig. Zo van: zo, kom op, nu effe stoppen met je zielig voelen en gewoon gaan doen wat gedaan moet worden. Maar de concentratieproblemen zitten zo diep, vaak dwaal ik zó af dat ik niet eens meer merk dat ik afdwaal. OF ik merk het wel, maar ik kan dat niet meer "terug" komen, alsof er een soort glazen wand tussen mij en (bijv) het leerboek zit.

Ik neem regelmatig een pauze, probeer positief te denken, maar het werkt allemaal niet echt...


In elk geval bedankt dat jullie reageerden :)

(misschien domme vraag)
Maar heb je al één of andere vorm van hulp gehad? (i.v.m. school of gewoon?)

Wordt je dan ook min of meer kwaad op jezelf als je je weer niet kan concentreren? Of als iets niet lukt?

Ik heb ongeveer drie jaar hulpverlening gehad, tot ongeveer een jaar geleden. Nu begin ik pas weer met hulpverlening als ik op kamers ben, wat hopelijk niet meer al te lang duurt...
Ik heb psychotherapie en creatieve therapie gehad, maar ik loop nu tegen een heleboel dingen op die toen niet ter sprake zijn gekomen.. (het ging toen vooral over ruzies thuis en over hoe ik me op dat moment voelde)

Soms word ik kwaad op mezelf, meestal als ik iets écht af moet hebben. Ik probeer wel altijd zo mild mogelijk te zijn, het niet nog erger te maken dat het is, mezelf niet af te katten en gewoon te accepteren dat het niet zo geweldig lukt. Maar dat werkt dus niet altijd.

ow, dat lees je wel vaker dat als dan "mensen" hulp krijgen dat dan alleen over de dingen die op dat moment spelen gesproken word, terwijl het daar eigenlijk helemaal niet om gaat omdat de basis ergens heel anders ligt. Stom is dat.
Maar em, jah das wel erg lastig dan :s. Je moet nat proberen postief te blijven, en van die negatieve cirkeltjes voorkomen. Soms moet je daar gewoon creatief in zijn.
Ik weet het ook niet, sry. Veel sterkte iig..