overlijden grootouder
 

Ja ik weet niet of dit wel hier zo goed hoort, maar goed ...
De oma van mijn vriend ligt kritiek en heeft nog maximum 2 weken te leven zegt de dokter.
We moeten dus onze reis van volgende week afzeggen, het is te zeggen hij wil liever niet op die manier gaan en dat begrijp ik, ik zou hetzelfde doen.
We zijn allebei heel
dringend aan verlof toe, dat was al zo van voor dat
zijn oma ziek werd. Ik ben niet de enige die dringend
nood heeft aan rust. Hij zegt ook, als de dokter haar
nu niet nog maar 2 weken had gegeven dan was hij
wellicht wel op reis gegaan ook al zat het risico erin
dat er iets gebeurde als we weg waren. Het is pas
sinds gisteren dat hij weet dat het zo snel zal gaan.
Dat was natuurlijk opnieuw een slag voor hem, al denk
ik dat het relatief gezien minder hard aankwam dan het
nieuws dat ze het niet zou halen.

Zijn oma is niet meer bij bewustzijn dus het maakt
geen enkel verschil of hij nu bij haar is of niet.
Voor haar niet, maar ook niet voor hem. Ik zou het
begrijpen als hij bij haar zou willen zijn omdat hij
zich daar beter bij voelt, maar dat is niet zo. Hij is
dan ook voorlopig niet van plan om naar haar te
gaan, alleszins niet om die reden. Het doet hem denk
ik ook alleen maar nodeloos veel pijn om haar zo te
zien.

Ik heb hem gisteren gevraagd of het voor hem veel
verschil maakt of ze er zoals nu letterlijk gezien nog
wel is (want ze ademt) maar op niks meer reageert, dan
wel dat ze er echt niet meer zou zijn. Hij zei dat hij
me dat niet kwalijk nam en dat ook niet cru vond van
mij want dat hij daar zelf ook al aan gedacht had. Ik
denk dat hij het nog niet zo erg zou vinden dat ze zou
sterven als wij op reis zijn, maar wel dat ze zou
begraven worden als we weg zijn. Hij vindt dat naar de
begrafenis gaan, het laatste is wat hij voor haar kan
doen. Hij vroeg of ik dat erg vond, en toen heb ik
naar waarheid gezegd (en met tranen in mijn ogen, echt
wel) "Schatje, na 13 jaar heb ik er nog altijd last
van dat ik mijn mama niet ben gaan groeten en ik was
nog een kind. Denk je nu heus dat ik het jou zou
afnemen om naar je oma's begrafenis te gaan??". Ik
kreeg als reactie dat hij nog dichter tegen mij aan
kroop. Hij heeft me niet afgewezen gisteren. Vorige
week na het nieuws dat ze het niet zou halen, is hij
gewoon direct gaan slapen, er kon zelfs haast geen
knuffeltje af. Nu was dat anders ... hij had er naar
mijn gevoel nood aan en ik kan je zeggen dat we
gisteren wel eh, nu ja je snapt het wel. Ik denk dat
we wel naar elkaar toe groeien, ook al hebben we dan
op momenten andere noden en sluit hij zich af. Ik
probeer me te herinneren wat ik voelde de dagen nadat
mijn opa gestorven is. Ik herinner me dat ik me toen
zo alleen voelde met mijn verdriet, ook al was er dan
een hele familie die net hetzelfde voelde. Alleen
reageerde ik in die zin anders dan hij nu, dat ik
het gezelschap van mensen zocht en wilde praten en
praten over opa, ofwel net niet en mijn verdriet wilde
vergeten. Maar ik wilde niet alleen zijn, want daar
kon ik niet tegen. Ik wilde herinneringen ophalen aan
opa, aan hoe hij was en wat hij deed. Hij kan dat
niet. Hij praat zelfs nu nog nauwelijks over zijn opa
die 6 maanden geleden overleden is, maar ik weet dat
hij het er heel moeilijk mee (gehad) heeft. Zijn foto
staat goed zichtbaar op zijn kast. Dat hoeft voor
mij dan weer niet ... ik heb een foto van mijn opa,
maar die haal ik niet vaak uit, want dat doet na 3
jaar nog altijd te veel pijn.

Hij lijkt niet van zin te zijn om zich echt op te
sluiten - hij heeft me nu al meegevraagd naar een
doctoraatsverdediging annex etentje volgende week
vrijdag. Nu, als zijn oma in tussentijd wegvalt, kan
het wel zijn dat hij niet gaat natuurlijk. Maar ik
bedoel, dat hij toch niet van zin is om zich hoe dan
ook terug te trekken.

En hij wil die reis met mij echt wel maken eens alles
achter de rug is en we er samen van kunnen genieten.
Dat is ook de reden waarom hij nu geen kortbij
vakantie wil nemen; hij heeft gewoon anders geen
vakantiedagen genoeg! Nu ja voor een of twee dagen
moet hij dat niet aangeven, dat heeft hij
ook niet gedaan toen we naar de Ardennen zijn gegaan.
We zien wel.

Lang verhaal he ... tja, ik bedoel, mensen reageren toch heel anders op zulke dingen ... Hij denkt dat dit man/vrouw tegenstellingen zijn, maar dat denk ik niet!

Ik wil niet heel vervelend zijn hoor, maar ik snap niet echt wat je bedoelt met de man/vrouw tegenstellingen... :s

Wel ja hij beweert dat vrouwen over zo'n dingen willen praten terwijl mannen alles alleen willen verwerken.

Dit is wel zo...op mijn 17 jaartjes ben ik al kwijtgeraakt:
2 Opas, 1 Oma, andere oma ken ik niet.
2 Tantes (waarvan 1 niet gekend, stierf voordat ik oud genoeg was) en een Neef.

Die neef overleed 1 maand na het overlijden van mijn tante.

Wij waren op vakantie op de dag van het overlijden van die desbetreffende tante. We zaten in mid-italië en het is niet leuk om op je vkaantie zo'n (onverwacht) bericht te horen. DIt is inmiddels 2 jaar geleden, en de enige keren dat ik erom moest huilen was door toedoen van mijn aangeslagen moeder, wat voor mij een zwakke plek is...

Mijn moeder liet vollop zien hoe erg ze was getroffen, en al helemaal het feit dat ze op vakantie was, is erg hectisch. We hebben dezelfde dag ales ingepakt, en vrienden op de camping hebben ons tent-onderdak geboden zodat we vroeg konden vertrekken. (we hebben uiteindelijk de begrafenis gehaald, mocht iemand dat willen weten)

Als een dierbaar famillielid (zij het in Coma of springlevend) overleid op je vakantie laat dat diepe sporen achter. Het jaar na die vakantie heb ik ook getwijfeld om te gaan, wegens de herinneringen. Mijn advies is namelijk ook om niet op vakantie te gaan, ookal hebben jullie die zo hard nodig. Een begrafenis van een dierbare missen is als een steek in je hart.

Toch, om je vraag te beantwoorden, is er verschil in hoe mannen reageren op het verlies van een dierbare. Mijn vader heb ik niet zijn huilen bij de begrafenis van zijn vader, terwijl hij er absoluut geen slechte band mee had. Mijn moeder moest wel huilen.

Ikzelf heb persoonlijk moeten horen dat mijn neef was overleden aan de telefoon, en ik heb het moeten vertellen aan mijn ouders die terugkwamen van bedrijfsuitje. Mijn moeder gilde alles bij elkaar, mijn vader bleef kalm. Ik in dit geval ook...ik schrok wel van mijn moeder, maar meer niet.

Wat ik wil zeggen is, ga in godsnaam niet op vakantie en vertel je vriend dat het echt noodzakelijk is om naar een begrafenis te gaan, dit vertel ik je uit eigen grote ervaringen. Het geeft je een makkelijkere uitstap terug en je geeft de persoon sneller een plaatsje in de rest van je leven. En ja er is volgens mij een verschil over hoe mannen en vrouwen hun verdriet verwerken.

(bij het schrijven ontstaat er nu een brok in mijn keel, er moest toch wat uit blijkbaar, ik hoop dat ik je enigszins geholpen heb, en heel veel sterkte in deze moeilijk dagen)

Bart.

Iedereen heeft zijn eigen manier van verwerken. Misschien dat je vriend heel erg in zichzelf gekeerd is, en verdriet op een andere manier aanpakt dan jij dat zou doen.
Ik ken dat. Heb zelf een oma verloren toen ik 11 was. Mijn opa dit jaar (8 februari)....had ik t heel moeilijk mee, maar andere mensen kregen hier eigenlijk nix van mee.
En 1 april dit jaar, amper een paar weekjes na mn opa, is mn vader bij een ongeluk om t leven gekomen. Toen ik t te horen kreeg, heb ik gehuild, vrij logisch, . Maar daarna huilde ik alleen maar als ik alleen was. Ik los t liever zelf op, en wil geen medelijden.
Maar je moet je vriend duidelijk maken dat hij absoluut naar de begrafenis moet gaan, anders krijgt hij daar later schuldgevoelens over..

En die man vrouw tegenstelling, daar ben ik t zelf niet mee eens.
T ligt in je karakter hoe je reageert.

Ondertussen is zijn oma overleden.
Ik maak me ernstige zorgen om hem, want hij klonk echt slecht, hij zegt zelf dat hij op is en het niet meer ziet zitten. Ergens is dat natuurlijk wel normaal maar een paar maanden geleden heeft hij gezegd dat hij het niet aankan om nog iemand te verliezen en wel eens iets doms zou kunnen doen ... Later heeft hij dit genuanceerd en gezegd dat ik maar moest vergeten dat hij dat had gezegd en dat hij het wel zou verwerken maar tijd nodig zou hebben (tuurlijk). Maar ik ben het dus niet vergeten en maak me zorgen ... hele grote zorgen ...

Door zijn confrontatie met de dood is het helemaal niet vreemd dat zulke gedachten bij mensen gaan opspelen, helemaal wanneer ze uitgeput zijn...maar dat staat absoluut los van de wil om zoiets te doen, tenzij je natuurlijk meerdere redenen dan alleen deze verwoording hebt om te veronderstellen dat hij zulke neigingen zou kunnen hebben...mocht dat niet zo zijn, dan zou ik als ik jou was inderdaad deze opmerking vergeten...want dan maak je je straks zorgen terwijl hij gewoon toe is aan rust en door de herinnering aan doodgaan er even iets werd getriggered wat te maken heeft met 'uitgeput zijn en doodgaan', maar verder geen betekenis heeft...

andere redenen ... ja en nee. Die opmerking heeft hij een paar maanden geleden gemaakt, toen niks erop wees dat dit zou gebeuren ... hij zegt, dat of we nu hier rondlopen of niet, geen enkel verschil maakt. Puur wetenschappelijk/biologisch gezien heeft hij gelijk natuurlijk, maar ik bedoel maar ... of soms zegt hij bv als ik hem aanmaan om wat voorzichtiger de straat over te steken, "en wat dan nog als ik aangereden word, als het goed is dan ben ik ineens van alle zorgen af" en dat soort dingen. Maar hij heeft wel nog nooit effectief een poging ondernomen. Soms denk ik ook, OK zijn oma is nu dood maar hij weet dit al een kleine 2 weken, dat het zou gaan gebeuren ... dus als hij echt wilde dan had hij al lang ... snap je? Maar zelfs sinds dan maakt hij nog altijd plannen bv voor onze reis of onze toekomst.

Heeft hij zoveel zorgen dan? Of is t meer een vorm van aandacht vragen, want dat kan natuurlijk ook...zo van dat hij denkt : als ik dit zeg even kijken hoe ze reageert...zo in de vorm van hoe liefhebbend je bent en hoe geschokt je dan gaat reageren en gaat zeggen van : maar ik hou toch onwijs veel van je...een soort van bevestiging zoeken dat je hem liefhebt...dat zou t volges mij ook kunnen zijn nl.

eigenlijk valt het met die zorgen nog wel mee, uitgenomen zijn oma nu dan ... hij heeft zijn doctoraat om te schrijven en zijn appartement in te richten maar dat is het dan wel ongeveer - en of dat nu "zorgen" zijn ...
Hij heeft het vroeger wel niet gemakkelijk gehad. Vaak gepest en zo en thuis nooit veel emotionele steun gehad; dat is ook de reden waarom hij gewend is dit soort dingen alleen te doen en hij is het niet gewoon dat er iemand (ik) hem echt wil steunen.

Dan heb ik meer het idee dat dit gewoon een vorm van bevestiging zoeken van je liefde is...blijkbaar is hij daar niet helemaal gerust op? Misschien is ie gewoon onzeker erover...
Want hij heeft zoals ik lees genoeg doelen om naar te streven door hem en dat zijn juist de mensen waarbij pogingen amper voorkomen, aangezien ze naar eigen idee geen doelloos bestaan hebben...dus dit heeft meer te maken met onzekerheid dan met ongelukkig en moedeloos zijn, als je t mij vraagt.

Ik weet het niet. Hij klinkt ook niet depressief of zo (ja, gisteren wel. maar dat is dan ook geen normale situatie). Maar waarom zou hij wel bevestiging moeten hebben, ik zeg het hem vaak genoeg ... nu ja het is wel zo dat hij bv ook vindt dat hij er niet goed uitziet (nou dan wil ik wel es zien wie er volgens hem WEL goed uitziet ... dat kan enkel Mr World zijn!)

Je bevestigt nu precies het principe van onzekerheid...hoe vaak je iemand ook probeert uit te leggen dat het niet klopt wat hij denkt, hij is uiteindelijk degene die zich door zijn eigen onzekere gedachtes laat leiden en telkens weer tot dezelfde conclusie komt:" ik zie er niet goed uit...waarom zou iemand van mij kunnen houden..."
En het is gewoon heel lastig om zulke gevoelens uit iemands hoofd te praten helaas.

Het heeft dus niks te maken met de mate waarin jij die bevestiging geeft, maar hoe sterk die gedachtes zich daarbinnen hebben opgekropt...

Misschien wel ... ga straks toch maar es bellen en proberen hem mee te krijgen naar de openingszitting morgen ... of alleszins naar lunch ... we moeten toch allebei lunchen dus kan net zo goed samen ...

(y) dan ga ik nu verder met het leren van mn tentamen :)

succes :) ik hoop dat ik 'm meekrijg morgen, maar ben er heel niet zeker van, integendeel eigenlijk.