Ik heb mezelf niet helder.
 

En het vreemde is dat ik het niet begrijp.

Ik heb een vrij problematische jeugd gehad. Dat wel. Mijn ouders zijn schatten van mensen en ze hebben me niks aangedaan; hoogstens waren ze met tijden veel te beschermend.

Maar mijn puberteit was nogal een hel. Vanaf mijn dertiende zocht ik naar jongens om een stemmetje in mij te sussen. Alleen dan voelde ik me goed en het stomme: ook echt gelukkig. Dan had ik energie, kon ik naar buiten, de wereld in. En als het dan uitging deed alles, letterlijk alles pijn.

Voor het eerst, en ik ben bijna negentien, heb ik een week geleden zelf deze gevoelens een halt toegeroepen. Ik wist dat ik nooit uit mezelf gelukkig zou worden als ik het niet alleen zou proberen.

Ik zit op kamers, heb vrienden, sluit mezelf niet op, heb hobbies, snij mezelf niet en ik eet normaal (hoogstens teveel :)). Ik zie er leuk uit, ben geen psychopaat, kan leuk met mensen opschieten, heb soms buien van mensenschuwheid maar ben een week later weer de spontaniteit zelve. Ik ben eigenlijk hartstikke normaal en toch wil het allemaal niet.

Het enige probleem? Ik heb geen eigenwaarde. Oh, ik vind mezelf mooi en ik verzorgd mezelf ook mentaal goed. Maar ik ben diep van binnen bang om alleen te zijn. Terwijl ik ervan geniet om hele dagen in bed te liggen en boeken te lezen, of in mijn eentje naar Amsterdam te gaan.

En om toch maar die bevestiging (die ik in mijn jeugd altijd heb gehad en nu nog, door mijn ouders) te krijgen zoek ik constant naar liefde. Om maar niet na te hoeven denken. Om me speciaal te voelen. Om gelukkig te zijn (?).

En ik wil het niet meer. Ik wil individualistisch zijn en de wereld aankunnen. Ik ben zo bang dat ik het nooit zal kunnen en op mijn 35ste in een huis me hypotheek zit om te verlangen naar het leven wat ik nooit gehad heb.

Iemand die iets zinnigs hierover kan zeggen?..

Veel zinnigs heb ik er niet over te zeggen, maar ik wilde toch even reageren.

Het laatste gedeelte komt me wel bekend voor. De angst dat ik later oud en alleen ben. Dat ik als ongeveer de enige in deze wereld geen partner vind.
Als ik dat denk probeer ik mezelf gewoon streng toe te spreken. Zeggen dat ik mezelf niet help door zo te denken, dat ik er meer aan heb om nu een leuke tijd te hebben en wat er later gebeurd zien we dan wel weer.
Of ik probeer mezelf gerust te stellen, dat lukt meestal aardig.

Die gevoelens zijn nu alleen maar lastig, als je nu een leuke tijd hebt, heb je later tenminste iets om op terug te kijken.

Sterkte!

^ Die angst is niet om over te blijven, bij mij.
Die angst is juist omdat ik bang ben dat ik nooit leer alleen zijn en alleen gelukkig te zijn.

Maar dankje. :)

Uhh, dan zal je weinig aan m'n post gehad hebben :o

Ik denk je je nu zo voelt, omdat je in een keer een heleboel bij moet leren. Mensen die een andere puberteit hebben gehad, leren vanzelf om alleen te kunnen zijn en van zichzelf te houden.
De berg die jij nu voor je ziet van dingen die je nog moet leren, lijkt je nu onoverkomelijk, maar dat trekt weg. Het is een beetje een kromme vergelijking, maar depressieve mensen denken dat ze nooit meer gelukkig zullen worden en toch krabbelen de meesten op uit dat diepe dal.

Het heeft tijd nodig, Mreen. Gun jezelf die tijd en probeer niet teveel aan die berg te denken. Elke boerenlul kan het leren, dus jij ook. Misschien wat later, maar het lukt heus.

Ik heb ook dat ik altijd op zoek ben naar de liefde. En ik zal nooit degene zijn die (zoals jij dus wel hebt gedaan, wat ik heel knap van je vind) dat soort gevoelens een halt toeroept.

Ik zal nooit degene zijn die het uitmaakt, of iemand verlaat (of er moet wel iets heel ergs gebeuren), omdat ik altijd zal vechten voor de liefde.

Ik heb het nog veel erger dan jij denk ik, omdat ik er wel andere dingen voor opzij zet. Maar ik kan je verder niet helpen ofzo, omdat jij in feite "een stapje verder" bent dan ik, door er bewust voor te kiezen om te proberen in je eentje gelukkig te zijn.

Aan de andere kant moet je het ook weer niet te graag willen. Kijk, als je in relaties ongelukkig wordt (zoals ik), maar toch steeds weer verlangt naar de liefde, dan is het natuurlijk nuttig om op een gegeven moment te zeggen: nu ga ik het alleen proberen.

Maar als je op een gegeven moment een goede relatie hebt, dan is het zonde.
Maargoed, verder weet ik er niet echt iets over te zeggen.
Succes in ieder geval.. :) Ik denk dat je er wel uit zult komen.. je hebt iig bewezen dat je er sterk genoeg voor bent (vind ik).

xx

lieve help, het lijkt bij sommige stukken wel of ik over mezelf lees!
ik weet eigenlijk niet precies wat ik erover kan zeggen, alleen dat het langzaam aan vanzelf wel goed komt.

Wat bij mij heel goed hielp, is dingen doen waarvan je denkt dat je ze niet kan/bang voor bent. Op die manier heb ik mijn eigenwaarde afgelopen jaar ontzettend opgekrikt. Met relaties wil het echter nog niet lukken, maar dat is weer een ander verhaal :o

Ik denk dat er veel waarheid in je visie zit. Toch denk ik erover om binnenkort weer met een psycholoog te beginnen. Om mijn hoofd wat rustiger te krijgen. Gewoon, praten met een objectief iemand die me de handvaten kan geven om dit achter me te laten.

Dankjewel voor je vertrouwen, al begreep ik je SMSje niet goed.

x

Een fijn idee, dat er meer mensen zijn die hetzelfde hebben. Vroeger (tot een jaar geleden) ging ik ook tot het uiterste om liefde te behouden. Maar toen zag ik het in; het is een boomerang. En als je het fijnknijpt, gaat het stuk.

En steeds meer geloof ik er ook in, al is het een cliche: je moet eerst van jezelf houden.

Als je het eens moeilijk hebt mag je me altijd PMen, Pauline.

The Phantom en Last Resort: dankjewel voor de herkenning en de tips. Zelf heb ik een hele goede van ikheetfroukje gekregen, die me erg helpt.

Niet zoveel verzet.