Die ander en ik
 

Naar aanleiding van Secreet's gedicht moest ik denken aan een uitdaging die ik ooit van iemand gekregen heb, ookal kan diegene hem nu helaas niet meer lezen :(, ik heb het toch geprobeerd..



Ik was en ben nog steeds niet in staat mezelf
in levende woorden te kunnen beschrijven,
ik hoor wel wat ze vele malen over mij zeggen
maar moedeloos raak ik, als de woorden
door mij verzonnen moeten blijven

Zelf droomde ik wel ooit, dat ik de zee was
die onvoorspelbaar alle kanten op kon slaan,
en misschien dat ik nu wel geworden ben,
strijdend naar morgen, denkend over gisteren
proberend in vandaag te blijven staan

En ik weet dat ik onverstaanbaar spreek
of andere gewoon niet willen horen,
uit onbegrip, maar ik ben immers ook
in eenzaamheid geboren, blijf ik toch sprekend
en zal me er verder ook niet aan storen

Ik ben wie ik ben en wie ik niet ben
of misschien wel wie ik eigenlijk niet kan zijn,
maar ik ben levend en zal dan ook
vertellend gezien worden, lachend en toch
stervend in een opgesloten onzichtbare pijn

(y)