Lelie
 

in de vijver van het park
waar we dikwijls kwamen
op het water van het meer
gouden lelieblaad'ren.

eerder toen we zaten
aan het gladde oppervlak
nog gesloten door de kilte
de waarde nooit gezien

lelie, laat de boze mensen
in de waan, vergeet ze,
ontluik en laat je angsten varen
de liefde kent zijn grenzen niet

mooi :)

vind de beeldspraak met die lelie erg orgineel :)

(y)

(n)

Licht u nader toe...

mooi gedicht...vooral de aanspreekvorm in de laatste strofe vind ik echt (y). ik heb geen minpunten eigenlijk...echt heel erg sterk in zijn verwoording, en de beeldspraak is idd heel erg goed!

Goh, ik heb jou nog geen één keer een positieve reactie zien geven. En zolang het bij een (n) blijft, hecht ik er geen waarde aan.

Ehm... zelf ben ik er nog niet tevreden mee. De beeldspraak is nu misschien al wel duidelijk, voor mij moet hij duidelijker, vooral omdat het wel speciaal voor mij is. Maar tot nu toe bedankt, misschien nog opbouwende kritiek?

Opzich Mooi idd qua beeldspraak, verwoording, alleen met de 2e strofe, zou je misschien meer kunnen doen met klank van het laatste woord van regel 2/4, wat bij de eerste strofe mooi en goed is. Daarbij vind ik de overgang te abrupt van strofe 2 naar 3, voor mijn gevoel loopt dat niet vloeiend over...(qua metrum wellicht?). Wel mooi einde, qua beeld en betekenis.

Mooi...Tis denk ik meer een gevoel dat ik erbij krijg, dan een reden , behalve dan de reden dat het iets oproept :D ..
Het maakt me op een rare manier gelukkig (maar ik stuiter op dit moment ook nogal :D )
Liefs...

simpel maar aansprekend, ik vind het herkenbaar en toch weer nieuw...