Weg lichtelijk kwijt
 

Ik zit nu al geruime tijd thuis. Net zoals vorig jaar. Ik heb last van eetstoornissen en depressies. Ik kan me nergens voor inzetten en voel dat mijn huidige staat een degenererende uitwerking heeft. Ik voel mezelf dommer worden en fysiek zwakker. Ik ben onder behandeling bij een psychiater, maar er is een wachtlijst van een half jaar voordat mijn echte behandeling van start kan gaan. Daarnaast ken ik het riedeltje wel, van mijn behandelend persoon.
Tevens betrap ik mezelf op zieke en/of morbide gedachtes en kan ik erg paranoia uit de hoek komen.

Ik weet niet zo goed wat te doen. Aan de ene kant verlang ik lichtelijk naar de controle van een opname. Maar zo erg ben ik er niet aan toe. Ik ga nog gewoon uit, en heb lol met vrienden. Ik kan me dan vaak net over mijn gedachtes omtrent mijn fysieke voorkomen en angsten heenzetten. Binnen een geestelijke stoornis is er nog genoeg ruimte voor andere dingen. Dat is wat men vaak vergeet en wat voor onbegrip bij anderen zorgt waarom ik niet werk of geen opleiding volg. Jammer.

Heeft iemand misschien een goed idee? Een opmerking die wellicht voor wat inzichten zorgt, zodat ik misschien alles wat meer kan behappen? Ik zat eraan te denken me in te zetten voor vrijwilligerswerk bij een asiel of zoiets. Bedankt in elk geval.

Hoi hoi

Ik zou zeker vrijwilligerswerk gaan doen. Zoek sociale afleiding, ik denk dat dat het allerbelangrijkst is.

M'n broer wacht op het moment op een opname, kan elk moment gebeuren, dus werken kan niet, hij kan niet naar school etc. en zit dus heel de dag thuis niks te doen of te computeren, en dat is echt zo ongelooflijk slecht.

Citaat:

Binnen een geestelijke stoornis is er nog genoeg ruimte voor andere dingen. Dat is wat men vaak vergeet en wat voor onbegrip bij anderen zorgt waarom ik niet werk of geen opleiding volg. Jammer.

Heel herkenbaar en heel vervelend. Maar deze ene zin is duidelijk genoeg voor anderen. Mocht je weer te maken krijgen met onbegrip, leg dan uit dat onbegrip kut is, net zoals je in deze vier regels doet.

Ik kan je helaas geen inzichten geven. Ik kan alleen de raad geven dat je voor afleiding moet zorgen, anders ben je alleen nog maar met jezelf bezig, en zoals je zelf zegt werkt dat degenerend.
Ook al heb je geen zin om iets te doen, toch doen. Daarna zie je wel of dat leuk was of niet.

succes

Bedankt voor je aandacht en je reactie.

Wat betreft sociale afleiding heb je denk ik absoluut gelijk. Als ik rond anderen ben is er meer ruimte om met andere dingen bezig te zijn, het depressieve gevoel wordt onderdrukt en je kan het je simpelweg niet veroorloven er als een zak aardappels bij te hangen. Het probleem voorheen was dat alles wat ik probeerde, van een makkelijkere opleiding tot doodsimpele baantjes, allemaal op een drama uitliep, wat op haar beurt weer vooroordeelbevestigend werkt, althans, de negatieve gevoelens aangaande degenereren en dergelijke worden dan alleen maar bevestigd.

Maar goed, ik ga denk ik zo al wat adresjes opzoeken van vrijwilligersinstellingen waar ik eventueel aan de slag kan. De periode van een donkere mist en complete radeloosheid ben ik voorbij, ik besef me an sich prima wat er aan de gang is, hoe en wat en dergelijke. Alleen is het nu heel concreet mijn psychische stoornis die me beperkt in de dingen te doen die ik graag zou willen doen. Hmm, lastig te verwoorden.

Bedankt!

Heb je nu wel hulp, (gesprekken met je psych),
of dat helemaal niet? Zo ja, dan lijkt het me iig slim
om er met hem/haar over te praten...

Als je denkt dat een halfjaar wachten te lang is,
zeg het dan, want er moet wel íéts geregeld kunnen
worden, als je het niet meer trekt, of daar bang voor bent..

Kan me er verder wel een beetje in herkennen,
wat mij heel erg geholpen heeft, was dat er vrijwel
altijd voor werd gezorgd dat ik niet teveel alleen (thuis)zat,
en dat ik vrij veel dingen kon doen met oa m'n vriend(en).

Blijf iig dingen doen, ook al zit je thuis. Vrijwilligerswerk
is een (y) idee, probeer iig te voorkomen dat je al
teveel thuis zit, niks doen kan soms heel negatief uitwerken...

Sterkte.