geen zelfvertrouwen ?
 

hey allemaal,
mijn probleem is dus dat ik totaal geen zelfvertrouwen heb ...
ik zal dus nooit naar een meisje toegaan als ik haar totaal nie ken omdat ik schrik heb om afgewezen te worden (denk ik) en dit heeft als gevolg dat ik dus al echt lang geen relatie meer heb
mensen die mij kunnen helpen met dit probleem ?
alvast bedankt
Greetz
X-SlaYeR

ik ken het probleem, alleen dan omgekeerd......
durf ook niet te zeggen van joh ik vind je leuk of wil je een keertje uit o.i.d
ook het gevolg is dus het zelfde.
wat je er aan kan doen? denken van nee heb je ja kan je krijgen!
en als ze nee zegt, wat is er dan aan de hand? het is gewoon ff balen. pech en klaar.
misschien moeilijk en het klinkt hier zo makkelijk maar het is het beste.
het bepaald niet je hele leven!

*ik weet dat ik het wel zo ga aanpakken vanaaf!*
suc6!!

jah dat weet ik en believe me heb al vaker geprobeert mezelf te overtuigen maar ik kan het gewoon echt nie
ik zou ook totaal niet weten wat ik moet zeggen dus als ik dan daar sta en er komt niks uit is dat ook lekker balen

Probeer contact met meisjes/jongens te zoeken als je met vrienden bent. Gewoon een beetje in een groepje praten is al makkelijker dan 1 op 1.

ja das idem lastig.
1 om 1 is ook moeilijker dan met meerdere.
of kijk het gewoon ff af bij andere ;)
oefen tegen of met een goede vriend/vriendin.

idd ja lijkt me ook wel makkelijker in groep, zal et es moeten uit proberen.
en met vriendinnen oefenen lijkt me maar niets :) kan ik toch niet serieus blijven

Zelfvertrouwen heb ik genoeg, het zijn juist andere mensen die ik totaal niet vertrouw.

*herkenning*



afijn, ff ontopic

Ik had 6 maand terug ook niet zoveel zelfvertrouwen, maar door een paar uiterst constructieve activiteiten en gebeurtenissen afgelopen half jaar heb ik zeker meer zelfvertrouwen.
Ik zag al geruime tijd een mooi/leuk meisje door school lopen, zat in ander jaar/niveau dan ik, dus kende haar niet. Ik zag dr echter soms met een meisje praten die ik wel vaag kende. Ik heb toen vrij subtiel (of juist niet :o ) dr msn gevraagd aan dat meisje. Toen ze online kwam heb ik me een beetje voorgesteld, ze kende me wel van gezicht. Dat was anderhalve week terug ofzow, inmiddels praat ik soms met dr op school, heb dr nr wel, en probeer wat meer met dr te praten om te kijken of et klikt. Niks schokkends, ben nog niet eens in de buurt van een relatie, maar ik vind et al goed van mezelf dat ik er uberhaupt werk van heb durven maken.

*herkenning*

Ben nu al ruim een half jaar helemaal verliefd op een jongen, maar heb het hem dus nog steeds niet durven zeggen :o
Hoop eigenlijk een beetje op reactie van zijn kant, omdat ik het volgens mij wel genoeg heb laten merken :D
Maar ja, ik zou dus ook wel graag willen weten hoe ik het op moet lossen.
(zeggen dat ik het gewoon moet zeggen helpt dus niet bij mij :o )

heel lang geen relatie? wat zit je te zeiken man. Ik heb nooit een relatie gehad door dit probleem dat je nu beschrijft

Je hoeft niet zo fel te reageren hoor. We weten inmiddels wel dat jij nog nooit een relatie hebt gehad (ik trouwens ook niet), maar dat hoeft geen reden te zijn om dat in elk topic maar ff te vermelden om maar te laten zien hoe zielig je wel niet bent.

Ik ben altijd heel onzeker geweest en heb het altijd doodeng gevonden om op vreemde mensen af te stappen. De doktersassistente opbellen was al eng, dus moet je nagaan hoe ik dacht over een vreemd(e) maar erg leuk(e) jongen/meisje te benaderen.
Ik leerde mijn vriendje kennen via een groepje waar ik altijd mee uitging en dat ging gewoon lekker makkelijk. Als je in een groepje bent dan praat je toch wat sneller met elkaar dan wanneer je als vreemden 1 op 1 met elkaar geconfronteerd wordt. Doordat we steeds met dat zelfde groepje uitgingen leerde ik hem steeds ietsje beter kennen in de maanden die daarop volgden en zocht steeds naar aanwijzingen dat hij mij misschien ook leuk vond. Eigenlijk zat ik meer te wachten op een serenade onder mijn raam, maar goed, ik wist dat ik ook niet gelijk te hoge verwachtingen moest hebben. Na 5 maanden was ik het beu om nog steeds geen vooruitgang in de situatie te zien en ik heb toen zelf een keer gewoon de stoute schoenen aangetrokken en, toen hij aangaf dat hij een vrije dag had en niet wist wat hij ging doen, gezegd dat hij best met mij naar de bioscoop kon/mocht gaan. Dat was echt ongelooflijk eng, zeker heel in het begin van die 'date'; pijnlijke stiltes, rood worden, stomme opmerkingen die er per ongeluk uitflapte. Tuurlijk, allemaal heel erg genant, maar in iedergeval een hele overwinning en een stap de in goede richting. Ik kan je zeggen dat het voor mij heel goed afgelopen is. Ik deed een nogal onhandige, maar wel gelukte, poging om hem te zoenen en nu hebben we al een tijdje iets.

Het had ook anders kunnen lopen. Ik had ook afgewezen kunnen worden. Heel pijnlijk uiteraard, zo'n afwijzing, maar niets om persoonlijk te nemen. Het zegt namelijk niets over of jij een leuk persoon bent of juist niet, maar iets over in hoeverre jij en dat meisje bij elkaar passen. Erg jammer als je eerst dacht van wel en dit niet zo blijkt te zijn, maar zeker niet een rede om nou helemaal ontmoedigd te zijn en de rest van je leven alleen door te brengen, toch?

Daarnaast kan je misschien je zelfvertrouwen een beetje opvijzelen door hier aan te gaan werken. Ik moest van mijn psycholoog een lijst maken waarop ik elke dag 3 dingen moest schrijven die ik goed aan mezelf vond. Erg sullig misschien, maar je krijgt op een gegeven moment wel door dat niet ALLES negatief is aan je en dat er best wel punten zijn die de moeite waard zijn. Doe dingen waar je goed in bent waardoor je jezelf zekerder voelt, ga met mensen om die je supporten in plaats van de grond in boren en oefen gewoon met dingen die je moeilijker vindt zoals leuke maar onbekende meisjes aanspreken ;).
In iedergeval nooit opgeven.

succes (y)

Heel herkenbaar dit allemaal. Ik heb ook totaal geen zelfvertrouwen als het om jongens gaat :o Als ik iemand leuk vind, ga ik hem negeren, vooral niks zeggen, zo neutraal mogelijk doen etc. Met mijn zelfbeeld gaat het nu goed, ik kan nu van mezelf zeggen dat ik er leuk uitzie en dat soort dingen. Maar waarom ben ik dan zo onzeker (met vreemden aanspreken, in het openbaar, aan de telefoon?) Ik heb nu dus ook zoiets, vind iemand al een jaar leuk, maar heb nog steeds niks ondernomen. Durf echt niks te zeggen...zelfs mailen niet. Ik ben denk ik een hopeloos geval...

*Niet echt een nuttige reply, maar je bent dus niet de enige*

Tips?

Nou. Het is allemaal weer moeilijkmoeilijk :)

Ten eerste, ik ken het gevoel wel dat je niet op iemand af durft te stappen. Zelf heb ik er eigenlijk geen last meer van, maar als ik iemand heel erg leuk vind of ik heb het idee dat ik niet goed genoeg ben voor iemand, dan heb ik daar ook nog erg moeite mee. Ik heb het laatste jaar wel heel wat meer vertrouwen in mezelf gekregen door meer mee te maken en zo alles in een groter perspectief te zien. Ik weet dat dat wel weer heel diepzinnig en serieus kan klinken, maar wat ik bedoel is, je kunt morgen dood zijn, en dan heb je gegarandeerd spijt van de dingen die je niet gedaan hebt, omdat je niet durfde. Ja, ik weet het: heel cliche om dat te zeggen. Maar het IS gewoon zo :)

Behalve de topicstarter bekennen er meer mensen in dit topic last te hebben van een zelfvertrouwenprobleem. Wel of geen zelfvertrouwen hebben zit natuurlijk puur tussen je oren.
Om dit op te vijzelen ga ik mee in het advies van [DORIEN] :)