Iemand zoals jij.
 

Woorden, ik probeer er zinnen van te maken.
Zinnen, ik probeer er gedichten van te maken.
Gedichten, ik probeer zo mijn gevoelens te verwoorden.
Gevoelens, ik probeer er mee om te gaan.

Iedere dag weer, zeg ik het tegen mezelf.
Je kunt het wel, je redt het wel.
Maar erg overtuigend klinkt het niet.
Hoe kan ik het, als ik er niet in geloof.

Hoe kan ik verder gaan met mijn leven.
Als jij er geen deel meer van uitmaakt.
Wie kan mij wegwijs maken?
In deze enge, koude wereld...

Ik kan het niet alleen, ik wil het niet alleen.
Ik heb iemand nodig die mij de weg wijst.
Iemand die mijn hand vasthoudt en mij leidt.

Iemand zoals jij...

1e strofe vind ik leuk, hoe simpel ook, mooi door de speling met 2x 2 dezelfde woorden. De rest vind ik te expliciet, te duidelijk, rechtstreeks, gevoel/gedachten heb je zo wel mooi op een rijtje, maar het laat niets tot mijn verbeelding over...

het gedicht spreekt me opzich niet echt aan; ik vind de inhoud wel goed, maar de verwoording is iets te duidelijk naar mijn idee: ik vind het altijd leuk om langer over een gedicht na te kunnen denken ;). De slotzin vind ik goed trouwens! Wat ik wel zonde vind, is dat je na elke regel een punt zet.