anorexia en bolumia hoe denken jullie erover?
 

Wat denken jullie van anorexia en bolumia:
heeft een van julliie het gehad of heeft iemand van jullie nu anorexia of bolumia? hoe zouden jullie ermee omgaan als jullie het zouden hebben, geef me jullie mening ik wil het graag weten!!

Hoe ik er mee omga ligt heel erg aan de persoon in kwestie.

Maar wat zou je doen als je vried/vriendin het had?

Je bedoeld vriend(in) als in relatie? Of gewoon een vriendin?
(Bij beiden geldt btw dat het aan de persoon in kwestie ligt.)

Ik denk niet dat iemand die geen eetstoornis heeft
gehad kan zeggen hoe hij/zij ermee om zal gaan.

En verder, ik ken een aantal mensen met een es,
(inclusief mezelf), en het ligt idd aan de persoon hoe
ik ermee omga...

ik bedoel een vriend/vriedin in relatie of een gewone goeie vriend/in
bedankt voor reactie

ja je hebt gelijk!!! maar wat als het je partner was, hoe zou je diegene proberen te helpen?

Helpen kan niet, denk ik, maar ik zou er zeker wel voor die persoon zijn.


Topic past btw beter op psych.

Er is een meisje bij mij in de klas waarvan ik vermoed dat ze het heeft/had. gelukkig gaat het nu iets beter met haar, althans dat zegt ze zelf. Maar ik geloof haar niet zo erg. Ik kijk tegen mensen met anorexia of boulimia, en ook tegen haar, aan op een manier zoals ik ook tegen een 'normaal mens met een ziekte onder de leden' zou doen.

Offtopic: Btw wat zijn eigenlijk precies de kenmerken van anorexias/boulimia?

Op sabn staat er een hoop info over.

idd, zal verschillend zijn per persoon, een ieder die een eetstoornis heeft gaat er toch weer op zijn manier "mee om", ook gezien het contact/ de relaties die de persoon in questie heeft met anderen, zal verschillend zijn.

En daarbij zal iemand die geen eetstoornis heeft, idd niet kunnen bedenken/weten hoe dat is en"verloopt". Deze vraag vind ik ook niet zo nuttig, de vraag van hoe anderen er mee om gaan(met een persoon die anorexia of boulimia heeft) vind ik wel nuttig.

Quiana, bedankt voor de link. Ik ga maar weer eens met haar praten.....

De medische feiten eromtrent ken ik. Ik neem het serieus als ziekte en zie de noodzaak van professionele behandeling in. Ik word er liever alleen zelf niet mee geconfronteerd. Ik kan niet zo goed tegen zieke of gekke mensen.

Ik heb al zo'n 4/5 jaar boulimia. Ben van beginnende anorexia [ow ik haat dat woord:( echt] vrij snel overgegaan naar boulimia. Sommige mensen kunnen het ontzettend goed verbergen. Ik ook wel, de hele dag niet eten en het avond eten gewoon uitkotsen. Tja, is alleen beetje vervelend bij lo, dat je duizelig wordt en niet veel energie hebt. Maar goed, ik denk wel dat je [ik] er iig nooit meer vanaf kom, en dat vind ik een vreselijke gedachte. Ik denk dat je zelf niet iemand kan helpen, denk alleen met professionele hulp.

Sterkte verder met alles he..

Ik zou niet weten hoe ik ermee om zou gaan als ik het heb,
want ik heb het niet.. Een vriendin van mij wel,
het enige dat ik kán doen is er voor haar zijn, als ze haar verhaal en dingen kwijt wil,
maar ik weet ook wel dat ik niet degene kan zijn die haar ervan af kan helpen,
ik denk dat je dat altijd goed voor ogen moet houden..

(y), dat denk ik ook. Steunen, luisteren, maarniet denken dat je het kan oplossen, want dat kan je niet...(over het algemeen)

Hey,
Ik heb zelf in de 1ste anorezia gehad. Nou eigenlijk zeg ik het niet goed. want ik heb er nog steeds last van. Het gaat nooit helemaal weg. Maar ik heb wel geleerd om weer te eten. De laatste tijd gaat het wel weer slecht, ik een nu 1 broodje en 'savonds avond eten. Die is veel te weinig voor mij want ik moet elke dag 2 uur fietsen en daarvoor heb ik wel energie voor nodig. Maar ik praat samen met een vriendin heier heel veel over en zei dwingt mij ook om er over te praten en het help wel.
Maar of ik er ooit van af kom??? ik weet het niet. maar ik heb wel heel veel steun aan mijn vriendin waar ik alles mee kan bepraten!!!

Liefs Akasha,
Queen of the damned.

voor Cassiopeia en Queen ot damned;
zouden jullie kunnen vertellen hoe jullie eraan kwamen zegmaar?Hoe het is begonnen en hoe het bij jullie geconstateerd is..?

Hoe ik erover denk? Het kan iedereen overkomen. Het is mij ook overkomen. Hoewel er nooit een diagnose gesteld is. En het is nog steeds niet over, de laatste tijd lijkt het soms juist erger dan ooit en ben ik voor het eerst ook heel veel afgevallen, 6 kilo in anderhalve maand. :s Of ik er ooit nog echt vanaf kom, weet ik niet. Ik denk het niet, het blijft altijd een deel van me. (hoe vervelend ook :()

Een meisje uit mijn klas op de basisschool heeft het gehad. Ik heb het wel meegekregen, maar ging niet echt met dat meisje om. Ik vond het wel erg om te zien hoe steeds meer mensen haar lieten vallen. Eerst was ze ontzettend populair en later liet iedereen haar stikken. Ze heeft er heel erg bij gelegen. Ik vond het echt heel erg voor haar, maar kon haar niet helpen. En dat is vervelend.

Ik kan het niet helemaal begrijpen, en ik denk niet dat je dat kan als je het zelf niet hebt. Maar dat is met de meeste dingen. er zijn ook weer mensen die mijn dingen niet begrijpen.

Het is heel stom begonnen, zoals bij heel meisjes. Een vriendin van mij was op dieet, en om haar te steunen lijnde ik met haar mee. Toen wist ik nog niet dat zij een eetstoornis had, kwam ik later pas achter. Maar goed, het beviel natuurlijk echt super omdat ik ontzettend veel afviel. Ik heb in die periode ook ontzettend wisselende gewichten gehad. Maar, het is nu al 5 jaar geleden, en heb er nog steeds last van. Elke keer als ik wat eet, voelt het nog steeds slecht. De gedachte dat het niet meer weggaat vind ik ontzettend eng, maar in therapie wil ik niet weer.

Ik vraag me af of het een soort van erfelijk kan zijn, ik merk nu al dat mn [10 jarige] zusje ook al begint over dat ze te dik is, terwijl ze een ontzettend mooi figuurtje heeft. En gelukkig ken ik de sypmtomen wel, dus ik hou haar ook goed in de gaten.

't is wel ook zo dat veel mensen vinden dat ze te dik zijn, maar geen eetstoornis ontwikkelen. Lief dat je op haar let, maar doe het ook niet te erg...

Hey,
Hoe ik er aan kwam?
Het kwam eigenlijk omdat ik een vriendje had en we hadden het toen een keer met een clubje over te dik zijn en zo en hij zei toen tegen mij voor de gein, jij bent ook dik maar dat boeit me niet hoor. Toen drong het nog niet tot mij door dat het een geintje was en ik begon dus af te vallen, ik was zo bang dat hij het daarom zou uit maken en ik vond het maar niet snel genoeg gaan dus ging ik maar helemaal niks eten. Toen een paar dagen daar na maakt hij het uit. Hij had geen reden genoemd dus ik dacht da hij me te dik vond, dus toen ging ik nog meer op mij gewicht letten. vanaf toen ging mijn leven alleen maar over mijn gewicht eigenlijk. Toen merkte een vriendin van me het en die begon met mij te praten en dat hielp en het helpt nog steeds we hebben nu elke vrijdag ons weekelijkse gesprekje.
En iik ben haar heel erg dankbaar en bij deze wul ik nog nog even zeggen dat ik heel erg van haar hou en haar heel erg dankbaar ben!!!

Liefs Akasha

Nee ik weet het..het is ook niet zo dat ik constant achter haar aanloop om te kijken of ze al gegeten heeft en dergelijke. Maar goed, ze is ook nog jong, het zal wel goed komen.

offtopic: nee ik ken Serendipity niet, wat is het voor film?

Ik hoop het wel, zowel voor jou als voor haar.

Een kerst en liefdesfilm, maar het sterrenbeeld Cassiopeia speelt daarin een 'grote' rol. ;) :)

Tjaa ben soms wel te moederlijk ingesteld :) , maar ik weet hoe vervelend het is
als mensen zich te veel met je bemoeien..

Oow, grappig dat wist ik niet

Ik heb zo'n drie-en-een-half jaar anorexia gehad, ben toen opgenomen geweest en nu lijd ik alweer bijna 2 jaar aan non-purgerende boulimia. Ik heb uit mijn omgeving overigens weinig naars meegemaakt. De mensen die het niet aankonden bleven wat meer op afstand, de mensen die er verder weinig moeite mee hadden deden gelukkig verder normaal. Het is vooral naar wanneer mensen je willen "pushen" tot normaal gedrag.

Ik weet dat ik het mezelf min of meer aan doe...maar ik zat net iets te lezen over een meisje/vrouw met anorexia die opgenomen is geweest en dan voel ik me weer zo verdrietig... :(

Een goede vriendin van me is een hele tijd opgenomen geweest. En nu gaat een andere vriendin binnenkort naar de dagopname, ook vanwege een eetstoornis/anorexia... :S En het doet ook bij mij zoveel pijn...raar, maar waar. :(

Ik vind het moeilijk om er mee om te gaan, vooral bij dat meisje dat nu naar de dagopname gaat...ik weet niet wat ik wel en niet kan zeggen en doen, enz. En ik voel me zo dik en vies als ik haar zie. Ze is zo ontzettend dun en ze ziet er zo breekbaar uit... :(

heeel erg voor degene die het heeft

:( *herkenning*

Ik heb er ook last van gehad. Ik ben nooit de dunste geweest en dat zal ik ook nooit worden. Ik weet dat dit heel droog klinkt, maar ik geloof er zelf bijna in. Ik heb veel problemen met mn gewicht gehad. Ik zat altijd op wedstrijdzwemmen, dat kon ik best goed, had altijd meer jongens dan vriendinnen om me heen en was bijna altijd sportief bezig. Maar ik deed het toen nog voor mn plezier. 3 jaar geleden kwam ik in de puberteit en begon het op te vallen dat ik dikker was dan de rest. Toen durfde ik niet meer in bakpak en ik was steeds met mn gewicht bezig. 1 jongen had het wel door en heeft me er doorheen geholpen. Maar in zoon periode wil je gewoon niet beseffen dat je je zelf kapot maakt. Je weet wel wat je verkeerd doet, niks eten enzo, maar je WIL het niet weten.
Ik heb egt bewondering voor de mensen die eraf zijn gekomen, want ik heb meegemaakt hoe moeilijk het is. In mijn familie hebben 3 nichten van mij en 1 neef een eetstoornis gehad. We hebben dan ook wel een grote familie, maar het is echt te veel. Ik weet nu gewoon dat ik mezelf moet accepteren, maar dat is echt heel moeilijk. Maar als advies wil ik even mee geven. Als er iemand in jouw vriendenkring is die problemen heeft met zijn lichaam, leg hem dan uit dat iedereen wel iets heeft wat hij/zij niet mooi vindt. Zelfs de populairste meiden/jongens van school. Iedereen heeft problemen. Ik durfde nooit tegen een paar meiden uit mijn klas te praten, omdat ik dacht dat ze mij te dik vonden. Maar nou blijkt dus, een van die meisjes in ontzettend dun. Zij doet alles om aan te komen. Ik deed alles om af te vallen. De ander vindt dat ze te grote voeten heeft.. dat voor haar heel erg is, voor mij lijkt dat geen probleem maar ik heb weer andere dingetjes waar ik op let. Het andere meisje vind haar neus scheef... zo heeft iedereen wat.

Ik denk dat het heel moeilijk is iemand met een eetstoornis te helpen. Maar het is het beste als je er over praat en begrijpt hoe deze persoon zich voelt, je indenkt in zijn/haar situatie. je kunt waarschijnlijk ook (als je toestemming hebt van de vriend/vriendin met eetstoornis) een contactpersoon op school of een arst inschakelen. Want als het egt al zeer ernstig is, kun je niet zonder proffesionele hulp...

Als je het zo hoort dan hebben toch veel mensen een eetprobleem gehad he

strekte

Ik denk dat ontzettend veel mensen er last van hebben, maar of niet erkennen, of gewoon niet met andere mensen over hebben.

Ook, maar op het forum zal het nog eens extra
'geconcentreerd' zijn omdat zo'n topic toch wel
min of meer een 'verzamelplaats' is.. Denk ik.

Ja precies, maar hier voel je je ook veiliger dan in de
'echte' wereld. Omdat de meeste mensen je niet
kennen denk ik. Je vertelt sneller dingen over jezelf.

Jah... zeker weten!

Even een aanvulling:

Ik denk trouwens dat veel mensen het ook niet als een echte
ziekte beschouwen, maar als aanstellerij. Zo van "kom op eten,
niet aanstellen". Logisch als mensen het niet meer gaan vertellen.

Ik denk dat mijn hele familie er wel vanaf weet, maar er wordt
gewoon niet over gesproken. Ben ik op zich wel heel blij mee,
beter dan die meelevende gezichten elke keer als ik wat eet :| .

Dit is de eerste keer dat ik ook maar iets vertel over mijn eetprobleem. ik ben altijd al mollig geweest, en toen ik (net als bijna iedereen) in de pubertijd kwam begon ik er pas problemen mee te krijgen. de meeste mensen om me heen begonnen nu met groeien, maar ik bleef klein (mn ouders zijn ook klein) en bleef dus mollig... toen begon ik met gewoon lijnen, maar op een gegeven moment werkte het gewoon niet meer, zo kwam het van het een op het ander. het is echt pas sinds een half jaar dat het zo uit de hand is gelopen, en besefte nooit echt waar ik mee bezig was. ik heb dit nog aan helemaal niemand verteld, en zal dat nooit doen ook. ik ben gewoon bang dat mensen denken dat ik gek ben ofzo of vinden dat ik me aanstel. ik voel me in een zeker opzicht iets beter nu ik al jullie verhalen heb gelezen, nou weet ik in ieder geval dat ik niet de enige ben, thx in ieder geval daarvoor.

He je mag me altijd PM-men hoor, als er iets is of als je iets kwijt wilt.
Sterkte...

mijn beste vriendin heeft het gehad...

het is een hel!!!

veel sterkte voor mensen die zulke mensen ook kennen...

je gaat er zelf ook aan onderdoor...

ik voel me er best wel ongemakkelijk bij dat ze het weten
ik heb steeds het gevoel van;
'oh ze wachten nu zeker tot dat ik naar de wc ren'

maar ach

Ja, dat snap ik. Maar je moet ook begrijpen dat het ook voor je ouders zeer moeilijk is. Die weten zich ook geen houding te geven. Gelukkig maak ik op uit je verhaal dat het beter gaat en niet meer zeer ernstig is. Hopelijk kom je er zo goed mogelijk over heen... veel succes..

ha, hm zo veel beter gaat het eigenlijk niet meer, maar dat heeft zo zijn redenen. en ik snap dat het moeilijk is voor m;n ouders, maar toch.. ik heb ze dit nooit aan willen doen, ze hadden het ook nooit hoeven weten en al, het klinkt misschien stom en egoïstisch maar ach..nouja
en dankjewel

Ja dat had ik in het begin ook wel, maar na een tijdje gaat dat gevoel wel
over. Maar ben ook gestopt met mn vinger in de keel steken, ik kreeg
ontzettende last van mn keel ervan. Maar goed, ik weet ook wel dat je
niet zo maar van de een op de andere dag kan stoppen. Ik weet ook niet
wat slechter is; stoppen met eten of alles eruit gooien als je gegeten hebt :s

Dat is uiteraard afhankelijk van de intensiteit waarmee het gepaard gaat, het ene is niet per definitie slechter dan het andere. :)

Heb je gelijk in.. alles eruit gooien wat je binnenkrijgt of niet meer eten, tjaa tis moeilijk te zeggen wat slechter is.

volgens mij maakt t niet zoveel uit, bij beide gevallen heb je toch wel voedingsstoffen tekort

hmmm, k weet ff niet waar ik het anders neer moet zetten,maar moet het toch ff kwijt:
vanochtend op school hadden ze het opeens over anorexia, naja, heel verhaal oke.. opeens zei iemand jah, maar als je dat hebt wil je ook niet meer eten.. toen bedacht ik mij dat ik ook al een tijdje echt niet meer wil eten maar het toch doe, ookal krijg ik achteraf spijt van wat k eet... ik voelde me daarna best ongemakkelijk in het gesprek..

weet niet waarom k dit hier neerzet.. moest het toch ff kwijt

btw, heb ook ontdekt dat heel veel klasgenoten hier hun verslagen vandaan halen, ik hoop echt dat ze niet op het psychologie furom komen :(

Toen ik dit las ben ik me eigenlijk af gaan vragen,
wanneer heb je nou een eetstoornis?
De ene zegt sneller dan de ander dat hij/zij een eetstoornis hebben..
Ik eet s'ochtends en smiddags meestal helemaal niks,
gewoon omdat ik het niet prettig vind voelen als er iets in mijn maag zit :bloos: :s ,
maar s'avonds eet ik wel gewoon (omdat ik t dan gewoon nodig heb zoals ieder ander)
maar dan heb ik toch nog geen eetstoornis :S,
ik zie er gewoon gezond stevig uit..