toch willen maar niet doen?
 

Mensen die beweren tegen hunzelf of andere dat ze zelfmoord willen plegen, willen zij dit ook, of is het een verschijnsel van somberheid en wil men (misschien onbedoeld) aandacht op een manier?

Het is moeilijk te zeggen, aangezien iedereen anders in elkaar zit... De één zal het menen, de ander zal het eerder zeggen voor de aandacht. Het hangt van de persoon af. Als ik er niks meer van weet, kan ik er ook niks meer over zeggen, sorry.

dat weet je nooit zeker of iemand het echt meent, daarom moet je die persoon altijd seriues nemen. (maar das mijn mening)

ik denk dat er een helboel mensen zijn die het zeggen omdat ze aandacht zoeken (en aandacht krijg je dan!) maar ik denk dat er ook heel veel mensen zijn die het echt menen.

Dat ze het dan niet doen kan vanalles betekenen, een bepaalde angst of gewoon het idee wat ze anderen aandoen. Ik weet het niet precies

k denk het laatste

Je moet het inderdaad altijd serieus nemen. Zelfs al willen mensen dit misschien niet echt, dan vertellen ze het toch om een reden. Waarschijnlijk is dat aandacht of hulp. En als iemand dat soort dingen zegt om aandacht of hulp te krijgen heeft diegene dat hard nodig.

Zal wel verschillen per persoon lijkt me, niet iedereen
denkt aan de mensen om zich heen. (of heeft ze...)

En het zal ook ongetwijfeld verschillen per persoon
of hij/zij het meent of voor de aandacht doet.

Ik denk meestal het laatste.
Anders doe je het gewoon.
Misschien heeft je lichaam/geest een soort van systeem dat automatisch het idee geeft dat het fout is om te doen, maar naja. Toch.

Ik vind het beetje naief van iedereen altijd om te zeggen dat aandachttrekkerij ook aanstellerij is.
Vaak niet geloof ik, op jonge leeftijd.

ik vind dat je zoiets wel serieus moet nemen maar denk dat het over het algemeen een vorm van aandachttrekken is. Een schreeuw om hulp.
Ik kende een jongen via internet en hij zei dat hij het wou doen enzo, maar hij deed t nooit en hij vertelde dat hij op het punt stond het te doen (springen) maar dat hij werd overgehaald door zijn vrienden. Dan denk ik dus: als je het echt wilt, dan doe je het wel. Dan laat je je niet overhalen.

Maar ik denk dus niet negatief van: het is aanstellerij. Ik denk wel degelijk dat je het serieus moet nemen.

hmz ik ben het niet met je eens hoor,
'Anders doe je het gewoon ' ... ik wil niet stoer lopen doen ofzo, maar ik heb het destijds niet gedaan, terwijl ik het echt dolgraag wou (ik wou niets liever). Dus nee...

heb je de cijfers wel eens bekeken?
iets van 1 op de 400 zelfmoordpogingen 'slaagt'
volgens mij is 90% van de mislukte pogingen slechts een schreeuw om aandacht..en de overige 10% --> die mensen zijn gewoon dom

als je echt dood wil, heb je daar zo vaak over nagedacht, dat je wel kan inschatten of een poging gedoemd is te mislukken

Ik denk dat de mensen die praten over zelfmoord, ergens hulp willen om hun leven te verbeteren. Niet zozeer om aandacht te krijgen voor hun leven maar wel om hun leven te verbeteren. Soms lukt het niet allemaal in je eentje. Ik geloof dat de mensen die echt zelfmoord willen plegen wel dood gaan.. om te sterven heb je niemand nodig.

Je hebt het niet gedaan maar waarom dan? Waarom heb je het niet gedaan dan? Kon je het gewoon niet? Was er een rede waarom je het niet kom?

Ik bedoel je wou wel maar je hebt het niet gedaan betekent dat dan dat het niet om aandacht gaat?

Tis een schreeuw om hulp.


Aandacht vind ik zo arrogant klere woord(n) Ik gebruik het liever niet.

Voor mezelf was het een hulp om het langer uit te houden. Zoiets als: ik zal nooit ouder worden dan 16, want dan pleeg ik zelfmoord. Ik was in staat mezelf te doen geloven dat ik in 2000 zelfmoord zou plegen. Dat was een fijne gedachte, want dat betekende ook dat ik me geen zorgen hoefde te maken om wat erna zou komen. Dat ik de datum een paar jaar verder legde, was gewoon omdat ik er wel bang voor was. Bang voor pijn. Voor mislukking. Je kan mooi zelfmoord willen plegen als je achteraf toch blijft leven.
Eens het jaar 2000 gekomen was, dacht ik er niet meer op die manier aan. Ik was eraan gewend geraakt niet aan later te denken. Ik ben altijd bang geweest voor later. Angst voor het onbekende.

Ik heb nooit iemand verteld dat ik liever dood wilde. Ik had ook niemand om het tegen te vertellen. Mijn moeder zou er iets aan proberen doen hebben. Maar zij kon mij geen vrienden geven.

Ik weet niet wanneer ik het voor het eerst dacht, het is net alsof het er altijd gewees is. Ik schreef het voor het eerst op toen ik 11 was. Dus het zal wel van mijn 9de, 10de geweest zijn.

Ik was er gewoon van overtuigd dat ik altijd een eenzaat zou blijven. Daar brachten vrienden die ik kreeg op mijn 16de verandering in. Voor het eerst voelde ik me echt op mijn gemak in gezelschap, waren er mensen om naar uit te kijken. Zelfmoordgedachten werd daardoor een beetje overbodig. Nu zijn ze er nog, maar het is slechts aanstellerij in mijn hoofd. Eerder uit gewoonte en zelfbeklag dan dat ze gemeend zijn.

Voor mij was het dus geen roep om aandacht, maar een manier om dingen te relativeren. 'het is allemaal zo erg niet, over 2 jaar ben ik er niet meer'.

Ik heb het wel tegen mijn vriend verteld, maar ik denk niet dat hij het helemaal snapt. Het forum is ook makkelijk om zulke dingen te zeggen, omdat niemand je erop nakijkt. Ik ben zelf eerder bang van de aandacht die ik zou krijgen, moest mijn omgeving het te weten komen.