Het ligt niet altijd aan jou
 

Ik heb vanaf de brugklas problemen gehad met mijn omgeving. Het begon bij een psychiater; zijn diagnose was dat ik ADHD had. Ik moest een jaar lang Ritalin gaan slikken. Dit hielp echter niet met mijn school en ik degradeerde.
In de vierde klas, zover heb ik het dan wel kunnen redden, moest ik van mijn moeder hulp zoeken omdat er te grote problemen waren tussen haar en mij. Ik kwam terecht bij bureau jeugdzorg. Bij deze gesprekken kwamen er zaken aan het licht die ik liever niet gezien had en voor mijn moeder achterwege had willen laten; zaken zoals blowen en spijbelen. Ze ging er verbazingwekkend goed mee om en dat viel mij erg mee.
Op een gegeven moment ging ik bij mijn vader wonen. Mijn vader vroeg aan mij of ik voor hem op kantoor wat administratieve werkzaamheden wilde verrichten. Dit vond ik erg leuk want ik zag mijn vader nauwelijks en ik was mijn werk als olieopruimer bij een autogarage goed zat.
Al gauw bleek dat mijn vader en zijn vriendin meer de intentie hadden om mij bij mij moeder weg te krijgen omdat ze vonden dat ik daar niet de goede kant opging. Ze hebben ook de juiste keuze gemaakt, absoluut.
Maar ik wou even doorgaan op het feit dat Jeugdzorg mij heeft verteld van 'ja je hebt een probleem, jongen! Je zal toch moeten veranderen!'. De vriendin van mijn vader zegt altijd 'waar 2 ruzie hebben hebben 2 schuld.' Dit reflecteer ik weer op mijn eigen geschiedenis.
Als iemand in jouw omgeving stelt dat jij een probleem hebt, dan heeft diegene ook een probleem met jou.

Het gaat nu trouwens redelijk goed op school. Ik heb altijd een schone start nodig.

Hangt van het probleem af, hoeft niet altijd nl.

Als iemand merkt dat ik niet lekker in m'n vel zit,
(en dus constateert dat ik problemen heb),
heeft diegene geen probleem met mij,
ik ben degene die het probleem heeft,
het wordt alleen opgemerkt door een ander...

Verder is dit eigenlijk een mededeling, zit er nog
een discussiepunt oid aanvast, of wilde je dit alleen
maar 'eruit gooien'?

(niet zo bot bedoelt als het misschien overkomt hoor,
kom niet erg goed uit m'n woorden vandaag :o :))

niet bij mij.
Ik ken mensen waarvan ik denk, vind of weet dat ze een probleem hebben (al dan ernstig of niet), maar dan hoef ik niet perse een probleem met hen te hebben. Het is een botte vergelijking maar dat is net zoiets als vrienden met een totaal andere smaak, je kunt dat vinden maar dan hoef je ze nog niet meteen vervelend te vinden. Natuurlijk kan ik me voorstellen dat je problemen hebt met 'probleemgevallen' sommige dingen zijn gewoon zwaar irritant. Maar ik heb een bijv. een vriend met pddnos (eerst dachten ze adhd), ja die heeft dus nogal wat problemen waar hij grotendeels nix aan kan doen, maar als je daar tegen kunt en je ook de goede kanten van zo'n vriendschap ziet is er geen probleem.
Het gaat er denk ik om of je bereid genoeg bent om iemand te accepteren en ook als iemand bijv. niet in therapie wil ondanks dat jij vind van wel bijv. en hoeveel je kunt incaseren etc. Als er voldoende positieve dingen tegenover staan hoef ik geen probleem met zo iemand te hebben

ik weet trouwens niet of je dit precies bedoelt

en goed van je dat het weer zo goed gaat, hopelijk blijft het zo :)

Tegenspraak:

"het ligt niet altijd aan jou"
" waar 2 vechten, hebben er 2 schuld" -> "Dit reflecteer ik weer op mijn eigen geschiedenis. "

Nee, het ligt inderdaad niet altijd aan jou. Ik heb zo vaak van mensen gehoord die gepest werden dat hun omgeving het alleen maar bij hen zocht. Nokken nou eens met die hap, want pesten komt gewoonlijk niet eens van twee kanten. Het kan nooit aan degene die gepest is liggen dat er één of ander gefrustreerd type is die zich even op een ander wil afreageren. Dat is toch echt het probleem van de pester.
Ja, dat associëerde ik er even mee.

Quincy: fijn dat het beter gaat! :)

Ik wou hier inderdaad meer een mededeling doen. Wel fijn dat jullie hebben gereageerd. Ik ben bang dat er nog veel meer mensen rond lopen die ook problemen aangepraat krijgen.
Ik hoop hiermee deze mensen te prikkelen tot een discussie.