hulp zoeken of overdrijf ik?
 

ik weet nog niet helemaal wat ik van dit topic verwacht, denk tips of blijk van erkenning ofzo.. maar goed, kzal even het probleem uit leggen (een pging wagen iig)

opzich gaat het best wel goed met me. soms vind ik zelfs heel goed. ik ben net begonnen met studeren in utrecht. ik was van te voren echt Heel Bang, omdat ik niet echt goed ben ik contact leggen, maar dat is me echt ontzettend meegevallen. Ik heb hartstikke leuke mensen ontmoet en ben ook al actief bij de studievereniging enzo.

de studie (geschiedenis) vind ik op zich nog best wel moeilijk, maar ik weet wel dat het een kwestie van wennen is enzo. ik vind het geloof ik ook wel leuk (dat is dus iets wat ik nog niet helemaal zeker weet...)

wat is nu het probleem? dat ik me toch dagelijks zwaar kut voel en het absoluut niet meer zie zitten. overdag in utrecht gaat alles goed, maar als ik dan weer alleen thuis zit en even niets te doen heb gaat het helemaal verkeerd. dan krijg ik het gevoel dat ik niets goed doe, niets goed kan, dat het allemaal zinloos is, dat ik net zo goed op kan houden, dat het nooit goed met me komt enz.

kga me dan druk maken over zaken als of ik wel of niet op kamers moet gaan, over wie ik ben en wat ik nou eigenlijk voorstel, of ik de studie wel aankan, of ik niet te dom ben, of mensen me wel echt aardig vinden of maar doen alsof enz.

ik voel me dan zo ontzettend kut, en kan me er nauwelijks tegen verzetten, voel me helemaal machteloos eigenlijk.

nu zit het zo dat ik een aantal jaren geleden zwaar depressief ben geweest. daar ben ik zo langzamerhand wel enigzins uit geklommen (oa mede dankzij een psycholoog en soc.ped.hulpverlener), maar ik ben nu *sowieso ook als ik me wel ok voel* ontzettend bang dat ik weer zo depressief zal worden. ik wil zo graag dat het goed gaat.

maar op dit moment weet ik echt niet meer wat ik moet denken. ik zou niet weten of het nu goed of slecht met me gaat. ik ben zo bang dat ik het hele gebeuren erger maak dan het is (net als mijn angst dat ik geen contacten kon leggen in utrecht, wat heel erg meeviel) > misschien zie ik problemen die er niet zijn en creeër ik dat kut gevoel wel zelf, ik weet het niet.

ik voel me gewoon de laatste tijd zo eenzaam in alle veranderingen en gevoelens die ik daarbij heb, en ik weet niet wat ik er mee moet, begrijp het niet en word er bang van...

wat moet ik hiermee? ik overweeg morgen of later deze week naar de studie-adviseur te gaan, om te overleggen of een afspraak met de stud.psych verstandig is, ook met het oog op mijn faalangstigachtige gevoelens en mijn problemen met zelf discipline... misschien dat het goed zou zijn om een x te praten met een 'deskundig iemand' over alles waar ik nu door heen ga (al die veranderingen enzo) anderzijds denk ik, ik kan toch niet altijd als ik het moeilijk heb naar een psych rennen? iedereen ondergaat die veranderingen, waarom kost het mij zoveel moeite?

*help me out here, I dont know what to do...*

ik zou als ik jou was wat meer zorgen dat je ook s'avonds na je studie dus wat te doen hebt, dat je bezig bent en dat je niet piekert...... en als je dan toch wilt piekeren kun je je eens afvragen of het eigelijk wel nodig is om zo te piekeren over alles....

het zal vast wel niet nodig zijn :) ik dacht ook dat het best erg zou worden dit jaar omdat ik als enigste meisjes tussen allemaal jongens zou zitten, maar het viel verschrikkelijk mee en het is eigelijk best een leuke klas.. :)

verder valt tot nu toe mijn opleiding ook reuze mee ;)
je moet gewoon proberen dingen wat optimistischer te zien

Ik ben zelf nu ook net begonnen met studie. Beetje dom , cliché om te zeggen maar ik herken heel veel in je verhaal. Ik maak alleen op het moment niet echt vrienden. Maja. Ik ben ook niet depressief geweest ofzo(klotegevoel altijd missch).

Ik ben nog nooit eerder naar psych of zoiets dergelijks geweest, terwijl ik van die dingen die je noemt al behoorlijk lang last heb.
Die overgang was voor mij de rede om toch maar de stap te zetten naar psycholoog via decaan dit jaar.
Ik heb net eerste gesprek gehad afgelopen donderdag.
Ze zei: "Daar kunnen we wel wat mee"

Ik denk daarom dat het wel goed zou zijn dat je iig even langsgaat, juist ook vanwege vroeger.
Ik bedoel dat waarmee je zit is niet makkelijk, en ook niet op een makkelijk moment. En natuurlijk; "het kan geen kwaad" verhaaltje.

Je moet jezelf niet forceren dat je het zelf moet uitzoeken. Dat is denk ik niet goed. Naar psych lopen voor advies is niet erg.

Ik zit zelf eigenlijk met precies dezelfde dingen te denken/twijfelen, als je wil, heb k het er graag over via msn ofzo.
Ik zelf vind het maar een kutgevoel.

Groetjes/sterkte A.

Hallo Sublime:)

Wat goed dat je die stap in ieder geval zet naar die schoolpsych!. Ik denk dat, dat een hele verstandige keuze is, om advies vragen kan nooit kwaad.

Ik herken dat gevoel van om hulp willen vragen en aan de andere kant denken "ik moet het ook zonder kunnen", dat heb ik ook gehad, toch, als dingen je belemmeren in je functioneren en je weet er geen raad mee, trek gewoon aan die mouw van de schoolpsych, hij is er voor. Het is laagdrempelig en je zit nergens aan vast. Je kan het zo bij 1 gesprek laten.

Ik weet dat er diverse trainingen bestaan. Daar zou je evntueel naar kunnen informeren. uit ervaring weet ik, dat het kan helpen. Alleen al om dat je bepaalde gevoelens en gedachten kan delen waarin je, je alleen voelt.

(van een vriendin hoorde ik dat er ook een therapiegroep is bij de GGZ, voor studenten/mensen die ergens nieuw beginnen en die problemen hebben op bepaalde gebieden waar ze zelf niet uit komen, moest ik even aan denken toen ik jouw verhaal las)

Ik hoop dat je hier wat aan hebt, suc6 ermee meid!

Liefs,
Mariamne

hmm kben nog niet naar mn studie adviseur geweest.... maar donderdag ga ik echt. denk ik. :S > het probleem is dat ik 's avonds echt zoiets heb van ja ik ga naar haar toe, maar overdag voel ik me niet zo zwaar kut en vind ik het minder nodig en heb ik het gevoel dat ik voor niets bij haar aanklop...

maar heb iig een gesprek met mn tutor volgende week, gewoon algemeen, maar toch. mocht ik dan nog niet bij de studieadviseur geweest zijn kan ik altijd bij hem iets er over zeggen en vragen wat verstandig is. ofzo.

in ieder geval bedankt voor de reacties :)

Je hoeft natuurlijk niet alleen naar iemand toe te gaan als je je op dat specifieke moment rot voelt. Met de informatie dat je je elke dag na school kut voelt weet je al dat daar iets aan gedaan moet worden en daarmee kan je heus wel bij hem of haar aankloppen. Hoe je je op dat moment voelt doet niet zo ter zake. Het is een probleem dat een oplossing nodig heeft. Vertel gewoon wat je weet end at je er iets aan wil doen! Beter nu dan als het echt fout gaat!

Ik denk dat het ook handig is om altijd kritisch te blijven over jezelf. Bijv. "Wat vind ik hier nou echt van?" En hoe zou mijn situatie wetenschappelijk gezien echt 'zijn'. Als je dit standpunt inneemt dan heb je in ieder geval een richting om in te denken en ga je deze techniek steeds vaker toepassen.

Succes!

@kruimel: of te wel, toch gewoon naar de studieadviseur stappen??? tja heb zelf ook wel zoiets van baadt t niet dan schaadt t niet... en je weet nooit wat je er aan hebt, maar toch. ben altijd zo bang dat ik over kom als een zeur wat dit soort dingen betreft :|

@Quincy: ik probeer op zich altijd wel rationeel te blijven, en vaak denk ik ook anders dan dat ik voel. (klinkt vaag?) > bv mbt mn studie wéét ik wel dat het een kwestie van wennen is en dat het vast wel goed komt, maar ik voel me ondertussen wel een ongelooflijke mislukkeling. en tis vooral het gevoel dat me dwars zit en af en toe zo wanhopig maakt...:(

Dan zal je "moeten" leren met die gevoelens om te gaan...die komen ergens vandaan, toch?, daar kunnen anderen weer bij helpen:)

ja kweet het... omgaan met gevoelens is bij mij altijd een moeilijk punt :( ben ik al mee bezig geweest met een psych twee jaar geleden, heeft wel een beetje geholpen, maar tis nu wel weer allemaal iets te veel onbegrijpelijke chaos....

/edit: wat wel ok is, een (net nieuwe :)) vriendin van me (studiegenoot) zit een beetje in dezelfde situatie, kom ik zo langzamerhand achter...

wat moet ik hiermee? ik overweeg morgen of later deze week naar de studie-adviseur te gaan, om te overleggen of een afspraak met de stud.psych verstandig is, ook met het oog op mijn faalangstigachtige gevoelens en mijn problemen met zelf discipline... misschien dat het goed zou zijn om een x te praten met een 'deskundig iemand' over alles waar ik nu door heen ga (al die veranderingen enzo) anderzijds denk ik, ik kan toch niet altijd als ik het moeilijk heb naar een psych rennen? iedereen ondergaat die veranderingen, waarom kost het mij zoveel moeite?

*help me out here, I dont know what to do...* [/QUOTE] [/B]

....Ik wil graag een reactie geven op je verhaal... Volgens *mij* is er niets mis mee om een deskundig iemand in te roepen. In het bedrijfsleven zie je tegenwoordig steeds meer 'choaches' e.d.
Wanneer je depressief bent (niet dat ik dit insinueer), dan heeft dat met serotinine e.d. in je hersenen te maken..
Het is toch geen teken van zwakte om iemand anders in te schakelen?

In ieder geval wil ik je ontzettend veel sterkte wensen... Enne, praten/ van je af schrijven schijnen de beste remedies te zijn.. (zodat je het beter kunt relativeren bv)

Joyce

Grijp 'r bij haar arm, praat praat praat.(zo makkelijk is het niet, maar wel belangrijk)

jaa.. gelukkig kan ik al sinds ik r ken wel goed met r praten, ook over serieuzere onderwerpen... dus das wel fijn... maar ga toch denk ik informeren naar een orientatie gesprek met een studentenpsych... > gewoon om het oordeel van een deskundig iemand die wat verder van me afstaat.

maar ik moet wel die stap maken :s

Gewoon doen, niet teveel over nadenken/twijfelen.

en das juist mijn probleem :D ik denk te veel na.... :s

Tja dan wordt het lastig, je zal toch echt zelf de eerste stap moeten zetten. Als je dat eenmaal hebt gedaan zal het allemaal makkelijker worden. Maar goed, om die eerste stap te zetten heb je wel moed nodig, en niet te veel piekeren he [krijg je rimpels van :o ]. Succes ermee... (y)

*wil geen rimpels dus zal proberen niet te piekeren :)*

en ga de stap ook wel zetten, moet alleen even moed verzamelen :s

Ik ga elke twee a drie dagen een stuk te joggen (ongeveer 10 km). Als ik me niet lekker voel en ik heb een stuk gelopen voel ik me daarna altijd 'voldaan', ik weet niet hoe ik het anders moet beschrijven maar het komt erop neer dat je je emoties van je af 'loopt'. Na de tijd ben ik altijd helemaal op, zodat je eigenlijk direct zou kunnen gaan slapen, als je dat wilt, zonder ook nog maar aan een vervelende dingen te denken.
Ik weet niet of je aan een sport doet, maar je kan altijd eens proberen 's avonds een stukje te gaan joggen of iets dergelijks, dat steeds een beetje verder opbouwen, zodat je hopelijk wat minder aan de vervelende dingen gaat denken.