Mijn gevangenis
 

Als de regendruppel het blaadje verlaat.
Als na de stortbui het weer beter gaat.
Als de plassen weer drogen op straat.
Dan weet ik dat ik alsnog niet mijn lichaam verlaat.

Ik wou dat ik normaal lopen kon.
Ik wou dat ik een normaal leven had.
Ik wou dat mijn nieuwe leven begon.
Ik wou dat ik kon klimmen als een kat.

Ze noemen mij een mongool.
Omdat ik soms spastische bewegingen maak.
Ik ga zelfs naar een speciale school.
Er druipt speeksel langs mijn kaak.

Ik wou dat ik huilen kon
Ik wou dat dit een nare droom was.
Ik wou dat mijn nieuwe leven begon.
Ik wou dat ik kon lopen op het gras.

Als de zon weer vergaat.
Als er weer plassen komen op straat.
Als na de zonneschijn het weer slechter gaat
Dan weet ik dat ik alsnog niet mijn lichaam verlaat.

Weet je wat het erge is?
Ik ben en blijf tot mijn dood in mijn eigen gevangenis.

Paar zinnen veranderd

Deze vind ik niet zo mooi, te veel herhaling en ik vind de rijm niet mooi. Het loopt in mijn ogen ook niet overal even goed. De eerste twee regels vind ik wel mooi.

Mooi, op z'n eigen manier :p ik heb niet veel gedichten over dit onderwerp gelezen (volgens mij zijn er ook niet zo heel veel, ofwel?? :o).

Ik vind alleen het "maken" en "kraken" in de 2e strofe een beetje te gerijmd en de zinnen zijn een beetje lang, maar dat maakt het toch ook weer apart (Y)

Ik vind dat het niet lekker doorleest; het is meer een gedicht in verhaalvorm, of een opsomming van gedachtes en gevoelens. Verder vind ik dat er inderdaad wat te veel herhaling inzit...