geen gevoel kunnen uiten
 

Ik heb wel hulp van een psychologe, al 3 jaar zelfs. Toch blijft het moeilijk om mijn gevoel te uiten. Het laatste gesprek had ik het daarover met mijn psychologe. Ze was kwaad op me geworden omdat ik iedereen bedrieg door te liegen over mijn gevoelens. Ik hou iedereen voor dat het goed met me gaat, terwijl het vaak heel slecht gaat. Als mensen naar mijn gevoel vragen zal ik altijd liegen. Mijn psychologe was daar dus kwaad over en zei dat ik bekenden heel veel pijn zou doen als ze er alsnog achterkwamen hoe slecht ik me soms voel. Dit deed me wel pijn, omdat ze misschien gelijk heeft. Ik kan alleen mijn gevoel niet uiten, dat heb ik nooit gekunt. Ik heb het idee dat mensen niet geintereseerd zijn in mijn gevoelens of dat ik ze belast door gevoelens te uiten. Ik wil mensen niet tot last zijn. Zelf luister ik wel naar de gevoelens die andere me vertellen. Alleen dan voel ik me achteraf ook altijd schuldig omdat ik bang ben dat ik mensen niet genoeg heb geholpen.

Mijn psychologe zegt dat ik mezelf opoffer door wel naar anderen te luisteren maar mijn eigen gevoelens niet te uiten.
Ik word hier altijd kwaad om, omdat ik het idee heb dat ze daarmee wil zeggen dat ik zielig ben en dat ze medelijden met me heeft. Ik wil geen medelijden, want ik ben niet zielig. Bovendien heb ik het idee dat ze met zo'n uitspraak bedoeld dat mensen er niet voor mij zijn, terwijl dat niet waar is. Als ik mijn gevoelens zou uiten zou vrijwel iedereen voor me klaar staan dat weet ik zeker.

Vandaag kwam ik ook nog de vertrouwenspersoon van school tegen waarmee ik een tijd goed heb kunnen praten. Alleen nu had ik haar al zo'n 2 jaar niet echt veel mer gesproken. Vandaag vroeg ze hoe het met me ging en ik vertelde eerlijk dat ik me niet goed voelde enz.
Nou afloop voelde ik me helemaal ziek en slecht omdat ik zo eerlijk tegen haar geweest was. Ik had spijt van alles wat ik tegen haar gezegd had en voelde me ook schuldig.
Ik zou willen dat ik hier vanaf kon komen, maar ik weet niet of dit ooit zal lukken. Iemand hier ervaring mee of iets dergelijks?

Ik kan me ook slecht uiten, dus ja, ik herken het wel. Ik wil mensen geen pijn doen door ze te vertellen dat ik met bepaalde dingen zit, ik wil ook niet dat ze zien dat ik die zwakke kanten heb.

De laatste tijd ben ik daar wat makkelijker in geworden. Ik heb al veel mensen verteld over de dingen waar ik zo over het algemeen mee zit. Het begon op dit forum (ja, eerlijk waar ;) ) en ik kon voor mezelf op een rijtje zetten wat er mis was. Het vertellen (ik ben begonnen dingen aan mijn moeder te vertellen) was vaak lastig en emotioneel, maar ook dat gaat steeds beter. Niemand weet alles over mij, mensen in mijn directe omgeving weten absoluut niet wat zich tijdens de tweede en derde klas heeft afgespeeld. Maar uiteindelijk komt dat wel boven water. Als ik klaar ben om het te vertellen en als mensen klaar zijn om het te horen. Ik heb er niet eens haast mee; ik zit er niet zo mee.

Het eerste wat je kunt doen is een primitief gevoel uitdrukken. Je kunt bijvoorbeeld zeggen: "Het maakt me verdrietig als er zulke dingen gebeuren". Dat is de eerste stap. Op een zeker moment zullen mensen vragen waarom. Als je dan goed de tijd hebt heb je dan de aanleiding om dingen te gaan vertellen. Doe dat dan ook! Mensen willen dat soort dingen heus weten!

De eerste stap om het te gaan vertellen is moeilijk. Maar daarna wordt het steeds makkelijker je te uiten wat betreft dat soort dingen. Probeer het gewoon, het lukt vast wel uiteindelijk!

-x- Nona

Hello,

Ik begrijp je gevoel, 'k zit er ook wel eens mee.

Maar zoals het hier reeds gezegd is, mensen zijn echt wel geïnteresseerd in wat je hen te vertellen hebt.
Waar je wel moet voor opletten is dat je niet te pessimistisch wordt in je vertellen. Daarmee wil ik zeggen; enkel nog negatieve ervaringen delen met anderen en nix positiefs meer. Dan zouden er idd wel eens mensen kunnen afhaken.
Als je reeds een goede (of meerdere) vriend hebt, zal die zeker voor je klaarstaan (zoals je zelf zei).
Begin anders gewoon eens te vertellen over een slechte dag of zo. Als je dan ziet dat die vriend er op ingaat en zo, dan kan je mss later eens een serieuzer probleem aan het licht brengen.

Ik heb ook zo een vriendin, waarvan ik weet dat het niet goed gaat. Ik zie ook wel de krassen op haar arm en de droeve blik in haar ogen...toch vertelt ze me héél weinig. Dit verward me niet alleen, het kwetst me ook. Ik heb dan zo het gevoel dat ze me niet genoeg vertrouwt om iets te vertellen.
Als ik dan zou te weten komen dat ze een heel moeilijke periode achter de rug heeft en dat ze me dit niet verteld heeft, dan zou ik me verschrikkelijk schuldig voelen.
Ten eerste omdat ik haar niet aangesproken heb en ten tweede omdat ik haar niet heb geholpen terwijl ik wel beweer een vriendin voor haar te zijn.

De eerste stap is de moeilijkste, maar éénmaal daarover vlot het wel.

Succes (y).

Grtz Phensic.

heej
k heb percies hetzelfde, als er iemand vraagt aan mij hoe het gaat k blijf altijd zeggen dat het goed gaat.ook al wil k het niet het gaat vanzelf. de enige die k wel vertel hoe k me echt voel is de leerlingbegeleidster (laat k r M noemen). M prikt er altijd door heen.altijd. laatst hadden we n kringgesprek in de klas met haar. toen kregen we het over gevoelens en dat iedereen zich wel eens down voelt enzo..k kon wel janken zo beroerd dat k me voelde en hoeverder in het uur hoe erger het werd.gelukkig besteedde M niet zoveel aandacht aan mij want ze merkte dat k me kut voelde en ze weet dan ook dat k het liefst met rust gelaten wil worden. aan het eind van het uur mocht iedereen gaan maar k moest blijven (iets wat k eigelijk wel verwacht had)en zei zei gelijk van je moet het niet zo verbergen en het is niet zo erg als de klas ziet hoe jij je voelt, blablabla. en we hebben nog n hele tijd zitten praten, opzich lucht dat heel erg op, maar aan de andere kant heb k haar dan weer opgezadeld met mijn problemen en dan voel k me achteraf weer schuldig dat k t haar verteld heb, maar dat weet zei ook en ze zegt altijd dat k me niet schuldig moet voelen en de laatste tijd word het ook wel minder. K moet ook elke vrijdag naar n faalangst/sociale vaardigheden training omdat dat volgens M goed voor mij is. nou k kan daar niks vertellen want dan heb k t gevoel dat k iedereen met mijn problemen opzadel en aangezien ze zelf ook al zoveel problemen hebben wil k hun er niet mee lastig vallen. Nog zoiets: k kan er niet over huilen. alleen als k thuis ben veilig op mn kamertje in mn eentje. terwijl k aan het begin van t jaar wel de hele dag door kon huilen. k heb t gewoon zover weg gestopt dat het er niet meer uitkomt ben k bang.terwijl k soms wel wil huilen en me gevoelens wil uiten maar het lukt gewoon niet. k vind het zooo moeilijk.

heej,

heb hier ook last van. laat nooit, maar dan ook helemaal nooit iemand dichterbij komen als nodig is.
heb mijn eigen muur getrokken en soms staat daar wel iemand
tegenaan te schoppen, maar erdoor heen komen ze nooit,
weet ook wel hoe die muur er komt, maar hem afbreken lukt gewoon niet. :(