prut.
 

Ik verdronk bijna in jouw ogen
Maar klom nog net op tijd daaruit
Een moment als dit is er geen een
Ik kan niet zeggen wat ik voel

Als er even licht scheen
Op zijn heldere blauwe ogen
En maar staren die 2 kijkers
Een warm gevoel van binnen

Een grote grijns op zijn smoeltje
Een klein hartje in zijn lichaam
Ligt stiekem toch wel ver weg
Je wilt het voor jezelf houden

Hij maakt wat bij mij los
Hij breekt het ijs wat dik en koud is
Hij zal je die woorden inpraten
Die je nou net op dat moment nodig hebt

Hij is zo dichtbij je
Dat hij te ver is om aan te raken
Hij lacht zo lief naar je
Dat hij eigenlijk onbereikbaar is

Het is verward en een beetje raar
En een klein gevoel van binnen
Zegt dat ik hier niet nog een keer
Met twijfelende gevoelens moet spelen

En maar afwachten wanneer
Die blauwe ogen spreken
En mijn vragen zal beantwoorden
Zoals ik het zou willen.


Irene.:)

Eerste tweestrofen vind ik nog wel leuk, maar daarna wordt het minder. Woordgebruik is niet speciaal, maar het heeft iets lievigs. Het is herkenbaar, maar het raakt me niet echt. Zal moet volgens mij zullen zijn, in de laatste strofe.

Ik vind dat telkens de laatste regels van je strofes de strofes niet zo mooi afsluiten; soms vind ik ze wat te kort of ze niet aansluiten. Verder is je woordgebruik niet zo orgineel, maar wel passend bij dit gedicht. Nog een suggestie: ik zou van 2 twee maken, staat wat mooier denk ik :).