Een droom.
 

Vannacht afgelopen nacht
droomde ik
over water
mijn grote angst tussen haakjes.
Wij waren alleen in de zee
wie wij waren ik weet het niet
slechts dat ik er een van was.

WIJ zwommen.

Naar
een eiland,
of was het een wrak?
WAT het ook was,
ik laadde een geweer.

In de verte op het strand liepen paarse
vruchten als was het een computerspel
in vaste patronen op en neer

en WIJ, we zwommen.

Alsof het niets was betraden we angstig het strand,
in ieder geval ik dan,
angstig
EEN NACHTMERRIE!
en plots waren we op een spoor op weg naar de grote theaterzaal van het leven waar iedereen was die ik ooit kende en de paarse vruchten kwamen mij halen, wezen mij vanuit de verte al aan want ik was degene die vals had gespeeld en ik huiverde.

Ik weet eigenlijk niet zo heel goed wat ik hier mee aan moet, je hebt een hele aparte stijl. Persoonlijk vind ik het niet zo, ik hou meer van 'gewone' gedichten, maar volgens mij zijn er ook wel mensen die deze originele stijl wel kunnen waarderen :) .

ik beperk me niet tot een vaste stijl. op deze site schrijf ik graag gedichten met een apparte invalshoek. :)

Ik vind het laatste stuk (de hele lange zin) ineens heel anders: wat te verschillend van de rest. Het gedicht heeft een hoog leestempo, en dan is het gek als je er ineens een hele lange zin achteraan moet lezen. Verder vind ik het een erg orgineel en knap geschreven gedicht, mooi onderwerp dat apart verwoord is!