Zo verdrietig
 

Verdrietig

Dat is wat ik ben
En ik voel me zo raar
Want ik snap het niet?
Was het leven dan zo zwaar?

Het gevoel in m’n maag
Ik voel de tranen, het verdriet
Heeft hij dan niet begrepen
wat voor pijn hij achterliet?

Wat moet hij gedacht hebben
toen hij daar zo stond?
In de regen, met z’n leven
als een snel opbrandend lont?

En in de verte schijnt een lichtje
is dat de hemel, of een trein?
Tranen in z’n ogen
Want het leven doet zo’n pijn.

Een klap, en het is over.
Voor de dood gezwicht.
Het graf was al gegraven,
’t hoefde enkel nog maar dicht.

--------------

Ff 'n gedichtje dat ik met jullie wilde delen. Ik heb 't voorgelezen op de begrafenis van 'n goede kennis van me, niet geheel zonder te huilen maar goed.. Is al weer zeker een jaar geleden dus ik kan 't nu wel publiceren zonder dat ik denk van "hè kut"..
Zelf geschreven :) = goed van mij want normaal schrijf ik in Engels dus Nederlands was 'n geheel nieuwe ervaring, haha..

Maar goed.. Hope you like it..?

Laatste strofe, laatste 2 regels zijn het allermooiste. :) Het is meer een gevoelsgedicht natuurlijk, niet echt de hoogste kwaliteit. :)

De laatste twee stofes zijn inderdaad opmerkelijk mooier dan de vorigen :)! Ik vind het een heel geschikt gedicht om voor te lezen, om het zelf te lezen komt het soms wat geforceerd over, maar ik vind het op zich heel mooi.

Het is inderdaad 'n btje een "goh het moet rijmen"-gedicht.. Maar ach =)..

wow... deze raakt me heel erg :(
zit hier gewoon(weer) te janken..

*weet ff niks te zeggen*

Mooi! Vooral de laatste 3 strofes!

Erg mooi, en ook herkenbaar.