niet goed
 

het gaat echt niet goed meer met me. ik heb ongeveer 2 mnd geleden tegen mijn psych gezegd wat er vroeger met me is gebeurt. nu praten we er steeds over, maar ik heb echt het gevoel dat ik het niet meer aankan. ik kan dit niet tegen haar zeggen, omdat ik bang ben dat ze dan alsnog alles tegen mijn moeder gaat vertellen. ook durf ik mezelf nu niks meer aan te doen. mijn moeder mag het echt nooit te weten komen en ik heb nu zo'n spijt dat ik het heb verteld. het doet zo'n pijn en het gaat niet meer weg. wat moet ik in hemelsnaam doen. ik haat mezelf.

Een psycholoog heeft zwijgplicht, ze mág niet eens iets
aan je moeder vertellen zonder jouw toestemming...

Vertel je psych dat je (denkt dat) je het niet meer aankan,
als je het niet vertelt, kan ze het ook niet weten...

Ik denk dat wat je nu voelt vrij 'normaal' is... En ik denk dat je psych dat ook wel door heeft zonder dat jij het zegt. Meestal is het zo dat hoe meer je er over praat, hoe verder het uiteindelijk weg zakt, maar dat kost tijd, heel veel tijd.

Misschien kun je toch eens proberen er voorzichtig met haar over te praten? Ze heeft een zwijgplicht, voor zo ver ik weet, ze mag dus niets tegen je moeder zeggen (en anders vraag je eerst of ze zwijgplicht heeft ed).

ze mag het toch wel zeggen als ze het idee heeft dat ik mezelf iets aan ga doen of niet ???
hoe moet ik zeggen dat ik het niet meer aan kan? dat is toch raar. ik wil alles zo graag vergeten ofzo, maar ik weet niet hoe. ik kan niet meer slapen, eten of normaal doen. I hate this life

Dat is niet raar. Je moet het niet vergeten, daar schiet je niks mee op (integendeel), je moet het verwerken. En daar ben je nu mee bezig.

Je moet jezelf niets aan doen, dat is gewoon niet goed. Dat je jezelf niets aan durft te doen moet er uiteindelijk uit voort komen dat je jezelf niets aan WILT doen. Misschien dat je er ook met je psych over moet praten hoe je je nu voelt nu je er zo veel over praat.

Sterkte meis...

het voelt helemaal niet als verwerken. het lijkt alsof het elke dag alleen maar erger wordt. ik moet nog tot donderdag wachten voordat ik weer met haar kan praten en ik kan nu al niet meer.

In het begin wordt het vaak ook steeds erger, het is niet opeens weg als je er over begint te praten. (Wat ik al zei, het kost heel veel tijd.)

Kun je haar niet opbellen?

ik heb nogal een telefoonfobie. ik durf niet te bellen. en ook dat vind ik raar (om te bellen bedoel ik). ik mocht alleen bellen als het heel ernstig was, dus als ik nu ga bellen denkt ze dat het heel erg is en ik wil niet dat ze dat denkt.

En een mailtje sturen kan ook niet..?

Als je het niet meer aankan, en haar hulp dus nodig hebt,
moet je bellen, uitleggen dat het niet heel erg is,
maar dat je wél hulp nodig hebt, kan altijd, en ik denk
dat ze dan ook zelf d'r conclusie wel kan trekken...

En je moeder, kan die niet bellen voor je?

't is toch ook erg?

mijn moeder mag er niks van weten. ze mag helemaal niks over mij weten. ik heb geen mail-adres dus kan niet mailen. hoe lang duurt het voordat ik me weer normaal ga voelen en weer gewoon verder kan leven? ik schaam me heel erg over wat er gebeurt is. ik weet dat dat niet hoeft, maar ik kan er niks aan doen. hoe moet ik ermee om gaan. ikl kan niet eens aangeraakt worden.

Weet je moeder dat je bij die psych loopt?

Waarom mag je moeder niks weten?

Er is geen standaard tijd voor hoe lang zo iets duurt, bij de één is het zo over, bij de ander duurt het lang.

mijn moeder weet dat ik naar een psych ga om mijn am. ze mag niet weten wat er is gebeurd, omdat ik me heel schuldig tegenover haar voel en ze heeft al zoveel meegemaakt en ze heeft altijd gezegd dat het ergste dat haar zou kunnen overkomen is dat een van haar kinderen iets gebeurt. ik wil haar geen pijn doen en niemand mag weten wat er is gebeurd, want ik wil niet dat mensen denken telkens als ze mij zien wat er allemaal is gebeurd.

Ik denk dat je moeder het erger vindt als ze nergens iets van af weet. Er gebeurt nu ook iets met je en dat weet ze ook. Ik snap wel dat je dit heel moeilijk vindt en haar liever niks verteld. Maar houdt in je achterhoofd, dat JIJ haar geen pijn, die persoon doet haar dan pijn. En je moeder is niet iedereen, probeer ook dat te onthouden.