ouders...
 

voor de depressieve personen en mensen met andere problemen onder ons:

Hoe reageren jullie ouders en/of directe omgeving hier op??
mijn ouders proberen mij te begrijpen maar dat lukt ze niet omdat k mezelf niet begrijp, laat staan dat hun dat wel kunnen..K moe ook altijd zeggen als k een kutdag heb of als k me kut voel maar dat doe k nooit omdat ze dan gaan zeuren en doorvragen maar k weet ook wel dat ze ut goed bedoelen enzo, maar k vind het gewoon zo kut, en k ben ook iemand die er heel moeilijk over kan praten en ermee om kan gaan. en k denk omdat k het thuis zo verschuil komt het er op school dubbbel zo erg uit. denk k. en daardoor krijg k weer ruzie thuis omdat k altijd blijf zeggen dat t goed gaat blablabla, en op school nie en dan gaan ze van school weer naar huis bellen dat ut niet goed met mij gaat enzo..K word er soms zo moe van

Mijn stiefmoeder houdt over het algemeen goed rekening
met me, laat me zelf bepalen hoe ik eet ed. Ze zorgt iig
wel dat het niet heel erg uit de hand loopt, ik móet naar
de huisarts voor bepaalde dingen, en móet (weer) hulp zoeken.
(of iig andere, aangezien ik op een enorme wachtlijst sta
voor andere hulp :s)

Vervelend en lastig, soms, maar het is wel heel fijn om te
weten dat ze me serieus neemt, en het niet afpoeiert
als koppigheid, puberaal gedrag enz.

M'n broer reageert rot (dmv rotopmerkingen, expres iets doen
waarvan hij wéét dat ik er slecht mee omga, dwingen om dingen
te doen die ik niet wil/kan enz), m'n vader gaat daar soms in mee,
hoewel dat (gelukkig) minder is geworden. (m'n vader doet
het ook onbewust denk ik... Erfenis van vroeger, misschien.)

Mja. De hele houding van m'n broer tov mij is nogal neerbuigend
ed, kan dan ook niet verwachten dat hij wel begrip heeft
voor mijn problemen. Helaas.

voor zover ik problemen heb, weten ze daar helemaal niks van af

ik ben blij dat mijn moeder mij begrijpt.. eigenlijk weet ze eerder dan ik(of was het mij?) hoe ik me voel en wat ik wil zeggen.. daar heb ik geluk mee dan... maar aan de andere kant heb ik een vader die nooit echt tegen me praat.. hij heeft nog nooit een arm om me heen geslagen toen ik hoorde hoe mijn toestand was enzo.. das best vervelend..

ik kan alleen maar tegen jou zeggen: praat er met je ouders over.. zoals je zegt bedoelen ze het alleen maar goed.. en ik denk dat ze jou eerder begrijpen en beter met je om kunnen gaan als ze weten hoe jij je voelt.. het is moeilijk... maar ik denk toch dat het de beste oplossing is :)

succes..

Nou...m'n moeder begrijpt mij dus echt niet, ik ben heel anders dan dat zij is, en dat accepteerd ze niet echt. Mn ouders zijn pas gescheiden en ik ben meer zoals mn vader en dat accepteerd ze dus niet. Verder denkt ze te weten hoe ik in elkaar zit....HELEMAAL FOUT dus! Ik kan daar echt agressief om worden, dat ze denkt te weten wat ik denk/voel terwijl dat helemaal niet zo is! En die vriend van dr net zo!!! Grrrrrrrr........

mun ouders moesten gister naar een gesprek met de schoolpsycholoog ennuh daar hebben ze eigelijk heel goed op gereageerd en nu moeten we vrijdag met zn 3en (pap,mams en ik) ennuh k heb er wel n goed gevoel over en mun moeder zou ook minder gaan foceren aangezien ze altijd alles wil weten enzo k weet dat ze het goed bedoeld hoor maar nu ziet ze zelf in dat het beter is als ze iets minder vraagt gelukkig maar :)