Het lijkt wel oorlog !
 

Het is echt heel vervelend, ik woon alleen bij mijn vader (mijn moeder is overleden en mijn broer en zus al uit huis)
Ik kan hem niet meer uitstaan. Hij is altijd hetzelfde en altijd vervelend. Altijd zijn kut gezeik. Als ik maar in een kamer met hem kom begint hij altijd met zijn psychologische kutgezeik; Hoe is het nou, hoe voel je je, blabla... Alles gaat hartstikke goed behalve dat ik hem niet kan uitstaan. Ik kan zijn aanwezigheid al niet eens meer uitstaan. Ik weet dat het misschien niet altijd terecht is maar hij is zo'n zielig hoopje mens. Sinds mamma is overleden is al mijn respect voor pappa weggeebt. Alles wat hij moet doen doet hij met een zucht gesteun en gekreun. Ik vind hem gewoon zo vervelend.

Het probleem is dat ik nog een jaar thuis woon... Ik zit nu in mijn examen en kan dus echt niet weg uit huis. En ik wil hem ook geen pijn doen ofso. Ik wil gewoon dat ik op mezelf woon en niet dat ik ook nog rekening met hem moet houden. Ik heb het al zwaar genoeg met alle extra dingen die ik moet doen. Plus school en de rest van mijn sociale leven. Het zou mooi zijn als hij ook iets van een leven had zodat hij er niet altijd was en niet altijd aandacht wilde. Hij is toch de volwassene !

Het klinkt waarschijnlijk heel grof nu, maar ik zit er gewoon heel erg mee en ik vind hem gewoon zoooo irritant. Hij is geen slechte vader, maar hij is geen goede alleenstaande ouder.

Iemand tips, ideeen want ik word anders echt gek volgens mij !

Heb je al met hem gepraat?

Probeer het nog een (krap) jaar vol te houden, houd in je achterhoofd dat je daarna het huis uit kunt. Ga vast op zoek naar een kamer (moet sowieso wel, anders heb je er niet eens op tijd één), begin vast aan je uitzet, zoek een bijbaantje (zodat je kunt sparen), vraag aan mensen (vrienden/broers/zussen/familie) om je vader er eens een dagje mee uit te nemen. En probeer ergens in je achterhoofd te houden, dat het voor je vader ook niet altijd even makkelijk zal zijn (wat niet betekend dat je daar altijd en met alles rekening mee moet houden, maar zo nu en dan iets even slikken (zal je vast al wel doen, maar goed...)).

Sterkte iig.

Heb morgen mijn sollicitatie gesprek.. ben van plan een jaar weg te gaan, dingen op een rijtje krijgen en even helemaal onafhankelijk te zijn zonder me schuldig te hoeven voelen. Het is alleen heel moeilijk om mijn vader het huis uit te krijgen, altijd als iemand hem meevraagt wil hij niet of ik moet ook mee, want anders zit hij ook maar alleen met die familie. Mijn broer en zus wonen ver weg (brabant amsterdam..) en datzelfde geld voor de rest van de familie.

Praten... Voor mij is het heel moeilijk hem uit te leggen dat ik me aan hem erger. Dat hij vaker het huis uit moet zeg ik hem wel vaker, maar dan vind hij dat dat zijn keuze is en zijn verantwoording. Hij wil niet dat ik me verantwoordelijk voor hem voel (mag er nix van zeggen als hij teveel eet/drinkt) maar hij probeert wel ieder moment van de dag een gesprek aan te knopen.

iig goed (en knap) dat je dat voor jezelf hebt besloten. Als je gaat studeren kun je ook het huis uit en onafhankelijk zijn, zonder je schuldig te hoeven voelen, houdt dat ook in je achterhoofd. ;)

Juist omdat die mensen zo ver weg wonen, is het handig als hij daar een dagje heen gaat. ;) Dan is ie extra lang weg ivm reizen enzo.

Je hoeft ook niet per se te zeggen dat je je aan hem ergert. Je kunt het ook brengen als dat je je zorgen om hem maakt en misschien is dat nog niet eens gelogen ook. Je kunt hem vast wel dingen uitleggen en je kunt hem ook vertellen dat je bepaalde dingen niet wilt vertellen bv. of dat je zelf wel naar hem toe komt, als je met hem wilt praten ofzo. Misschien kunnen jullie op een vast moment op de dag iets samen doen (al is het alleen maar samen eten of samen de afwas doen ofzo) en dat hij je dan verder een beetje met rust laat. Als hij niet weet dat jij dat wil (en bedoel ik, als je dat niet echt concreet zegt) dan weet hij dat ook niet of doet hij net als of hij het niet weet. Dat denk ik iig.

*blablabla* Ik kan nu zoveel opschrijven...maar ik denk niet dat je er echt iets aan hebt... :s Ik blijf er bij dat praten belangrijk is...

Heej meissie
Ik ehb je net een priveberichtje gestuurd, was al lang niet meer op scholieren geweest....
Kut voor je dat het zo slecht gaat tussen jou en je vader, misschien zou je eens met hem kunnen praten en uitleggen dat je geen behoefte hebt aan al die psychologische gsprekken, ik heb dat ook een keer met mijn vader gedaan en hhij accepteerd nu dat ik er gewoon anders tegen aan kijk, voordeel is wel dat hij ook niet zo'n prater is....
Maar waarschijnlijk praatte jij vroeger met je moeder, of in ieder geval niet met je vader en dacht je vader dat je met je moeder praate. Hij staat er nu alleen voor en probeert zo goed mogelijk de rol van jou meoder op te vangen en aangezien hij haar niet meer om hulp kan vragen weet hij niet hoe dat allemaal nbij jou in elkaar zit. Vroeger had jij toch nauwelijks contact met ej vader omdat hij zoveel weg was?
Je vader wil het beste voor je en hij zal wel tijdens zijn studie en werk geleerd hebben dat je met mensen moet praten om problemen op te lossen, ook al willen die mensen, zeker in het begin, niets kwijt laten.
Ik denk dat hij gewoon het beste bedoelt maar dat het verkeerd op jou over komt omdat je dat gewoon niet gewend bent en dara geenbehofte aan hebt en er voor weg lopen heeft geen zin, leg het hem gewoon uit, hij snapt je heus wel en jullie band zal er misschien ook wel weer sterker door worden.
Jullie hebben het allebei niet makkelijk......
Knuffel suus

Bedankt voor jullie reactie, misschien moet ik het nog maar eens aanknopen. Alleen voelt mijn vader zich altijd erg beledigd doordat hij het gevoel heeft van ; ik doe niet aan psychologische praatjes maar ik ben een mens die psychiater is en dat zit dus in mij...

Noujah ik ga t maar proberen.

Je kunt het natuurlijk ook zo brengen dat je het niet erg vindt dat hij zo is, maar dat hij je vader is en niet je psychiater. ;) En dat je dus best met hem wilt praten, maar dan wel als vader en niet als psychiater. Ofzo.

Sucses!

Op zich zou je vader ook wel moeten weten dat werk en prive gescheiden hoort.......toch?
Bij ons thuis, als ik met papa de psychiater MOET praten, wordt ik in z'n werkkamer gezet in zo'n grote stoel met de deur dicht en wordt er verder niet over gesproken thuis.....beetje vaag...gelukkig heb ik het nog maar twee keer mee moeten maken ofzo....
Maar goed, succes ermee, ik duim voor je!
xxx