iets kleins leidt tot veel tranen
 

Hebben jullie wel eens gehad dat je even iets meemaakt dat niet zo fijn is (dus waar je best wel verdietig om bent, maar niet meteen helemaal overstuur) leidt tot heel veel verdriet en tranen?

Ik had het afgelopen weekend. Het huisdiertje van mijn vriend was opeens ziek. Ik vond het best wel klote, ook om haar zo te zien. Toch ken ik het beestje nog niet zo lang. Ik moest wel even daarom huilen, maar dat huilen bleef dus zo ongeveer de hele dag. Dat was zondag, en nu ben ik nog niet al te happy.

Is het dan zo dat er nog een boel verdriet niet verwerkt is? Dat dat er zeg maar opeens uitkomt, dat de ziekte van dat diertje als trigger werkt? Ik zat er aan te denken dat ik de dood van mijn hamstertjes amper verwerkt heb omdat ik dacht dat huilen erom verboden was. En ook het overlijden van mijn opa en een vriend heb ik niet helemaal kunnen verwerken.

Net of alles dus opeens eruit wilde. Herkent iemand dit?

hmm, het is miss iets anders...
denk idd dat het als trigger werkt...

ik had zondag zoiets.. (naja, eigenlijk is het toch wel anders)
ik snapte me wiskunde niet..en ging helemaal in de stress zitten.. zat toen ook de hele tijd maar te janken... maar niet echt om me wiskunde(jaja, is het nog te volgen :S)

ik denk idd dat alles dr ff in een keer uitmoest ofzo..

Het is inderdaad zoals men vaak zegt: "De druppel die de emmer doet overlopen" Bij mij is het dan zo dat ik me al niet zo happy voel, en ookal stoot ik dan mn vinger ofzo, dan kan t echt voor hevige huilbuien zorgen. Ik ben er aan de ene kant wel blij om want een tijdje deed helemaal niks me meer, toen kon ik geen eens meer huilen leek t wel. Alleen soms wel vervelend als je niet meer kan stoppen, of als je niet eens precies weet WAAROM je huilt... Ach jah, dat heb je soms je....

Ja, ik had het ook vaak als mijn huiswerk niet lukte ofzo. Maar dat was in de tijd dat ik helemaal niet happy was.

Ik dacht stiekem al dat ik er was. Niet dus. Ik dacht alles verwerkt te hebben en opeens is er zoveel verdriet en pijn...

Ik denk maar en denk maar en ik weet niet wat er nog mis is momenteel. Behalve mijn stemmingswisselingen.

Misschien moet je eens met iemand gaan praten. Dan komen er misschien nog dingen boven waar je nu niet eens aan denkt ofzo, wat je zo diep hebt weggestopt, maar dat doet je onbewust nog wel verdriet?

Ja dat heb ik ook. En ik denk dat ik wel weet waardoor het allemaal komt, maar ik durf en wil momenteel dat gewoon niet oppakken en er wat mee doen.. Terwijl het misschien het beste is van wel, is het enige wat ik nu wil, heel even zonder zorgjes leven.