ik woon in een woonwagen
 

ik....
ik woon in een wagen....
ik zie de mensen denken als ze lang ons kampje gaan!
kijk dat zooitje daar eens staan!!!

als er een fiets in de buurt wordt vermist,
dan wordt er niet gegist,
nee dat hebben zij gedaan!!!

er gebeurt iets in het land,
dan komt dit altijd in de krant.
10.000 keer in een kiet, en eenmaal op het kamp
het enige verschil, is dit wel of niet expres?
zodat de buurt weer zeggen kan,
zie je wel?
het is en blijft een zooitje wat ik je vertel?
dan is iedereen tevree, want het kamp o jee!!!!

ik woon op het kamp, en ik weet,
dat hier niemand,
iemand vergeet, we spelen, we praten
we doen niemand wat!!!

bij ons ligt er niet iemand een dag dood omdat

MEN HEM VERGAT!!!!

kom maar eens kijken,
hoe normaal wij zijn,
en dat ik woonwagen bewoner ben,
maakt me trots en blij,vooral als ik kijk naar de

BURGERMAATSCHAPPIJ!!!!

Ik woon op het kamp, en ik weet

Vanaf daar zou ik het laten beginnen, het stuk daarvoor is niet zo mooi vind ik. Het loopt niet en het gevoel spreekt pas echt na dat stuk. Het einde vind ik meevallen, je gedicht was heel anders dan ik had verwacht, maar wel leuk om te lezen.

Ik wou gewoon even reageren, niet op het gedicht, maar op het feit dat je in een woonwagenkamp woont. Ik werk nu sinds ongeveer 15 weken bij een mevrouw in het woonwagenkamp, ik maak daar schoon, via de thuiszorg.
Eerst zag ik er best tegenop. Wat kom je tegen, hoe zijn de mensen. Maar ik was er, en de twijfel verdween als sneeuw voor de zon. Mijn opvatting over het woonwagenkamp is: de mensen zijn heel sociaal, niemand wordt vergeten. Ze zijn heel gastvrij, zodra je binnen bent wordt gevraagd of je wat te drinken wilt, of wat te eten etc. En ga maar eens collecteren, in het kamp zul je de meeste gevers vinden. Er wordt naar je omgekeken, men accepteert iedereen zoals ze zijn. En dit zijn maar een paar kleine dingen....
Ik vind het onjuist om te oordelen over het woonwagenkamp als je er nog nooit bent geweest en minstens niet even een tijdje hebt doorgebracht onder de mensen.
En misteriousgirl, je mag trots zijn dat je met zulke mensen mag leven. Mensen die elkaar nemen om wat ze zijn.

Ik ben het met lovetear eens; ik vind het vanaf dat gedeelte veel mooier, poëtischer en krachtiger. Het eerste gedeelte vind ik soms wat te gedwongen gerijmd, te gezocht naar woorden. Verder bevat dit gedicht een mooie boodschap die over het algemeen sterk verwoord is vind ik.