Het walgelijke gevoel...
 

... van het weten dat je zielsveel van iemand houdt en er alles doet om met deze persoon in contact te komen, maar je weet dat het nooit goed zal komen.
Dat gevoel is zó verschrikkelijk. "The object of my affection" laat me maar niet los, en zelfs als ik er niet aan wil denken spookt het door mijn hoofd.
En ik hou zoveel. Zucht.

Het levende bewijs dat niet alleen sommige 15-jarigen zomaar roepen dat ze van iemand houden.

Ik roep niet zomaar. En na drie jaar wil ik er wel graag vanaf. :(
Of ik wil het gewoon hebben. Zucht.

Als je na 3 jaar nog niet met hem in contact bent gekomen terwijl je hem nog regelmatig ziet (dat neem ik tenminste aan, anders ben je toch niet zo lang verliefd?), heb je ook niet echt je best gedaan, ervanuitgaande dat je niet verliefd bent op bijv. Michael Jackson (;)).

Euhm, nou, ik heb niet zo'n zin om het hele verhaal weer uitgebreid te vertellen (krijgen we weer zown soap) maar het is een ingewikkeld iets, het is niet gewoon een jongen die ik iedere dag op school zie.
En nee, ook geen popster. :p

En als zich dat vertaalt naar het denken dat die persoon éigenlijk ook stiekem wel weet dat ze bij jou hoort, maar dat ze op dit moment een vlaag van verstandsverbijstering heeft zodat je het later pas kan inzien, maakt het feest compleet. :(

Zeker. Helemaal. *wijst naar zichzelf* die zit hier ook bij!