kan iemand me helpen
 

ik weet niet of dit hier past of eerder bij liefde relaties...

ik ben mijn ouders kotsbeu, wat kan ik eraan doen?

ik weet niet juist waar het probleem ligt, dus ik ga nu fftjes alles wat in me opkomt neerschrijven en dan hoop ik dat hier ergens een soort psychiater is onder jullie die me kan helpen...

ze proberen vriendelijk te doen tegen me, maar om de een of andere manier snauw ik hen altijd af en voel ik me zo verveeld en geirriteerd als ik nog maar hun stem hoor...
je moet wel weten, ik ben 17 en ik word nog steeds overal gebracht door m'n ouders(zelf mag ik nog niet eens met m'n fiets naar het dorp rijden....zielig dus kort samengevat:()
en dat ben k dus ook kotsbeu, of dat nu het grote probleem is weet ik niet, maar het zal er zeker voor iets tussen zitten.

ook voel ik me 'bespioneerd' door m'n ouders(waarschijnlijk ook omdat ze me altijd overal naartoebrengen en zo dus heel vaak(veeeel te vaak) bij me zijn en zo alle mensen zien waar ik mee omga en hoe ik met hen omga..)
al wat ik doe probeer ik te doen zonder dat zij er iets van af weten, hoe onschuldig het ook is, ik probeer het altijd 'achter hun rug te doen'

ik durf hierthuis niets meer vragen ook niet, want elke keer dat ik iets vraag, komt het op een ruzie uit, vraag me niet hoe het komt, waarschijniljk omdat ik veeel te strenge ouders heb en zij dus nooit antwoorden wat ik hoopte(meestal als ik iets vraag gaat het over ergens naartoe gaan en dan is het antwoord de grootste tijd 'nee':()

m'n ouders zeggen de laatste tijd altijd dat ik niets meer tegen hen zeg(precies of ik heb het ooit gedaan:rolleyes: )maar ik kan gewoon niet met hen praten, want zogauw zij iets zeggen ben ik ambetant, geirriteerd en begin ik hen dus af te snauwen
ik heb het gevoel dat elke keer ik iets zeg, m'n ouders ofwel kwaad worden, ofwel me bekijken alsof ik zot ben, ofwel ...)

kan iemand me helpen?(ik weet ook niet in welke zin, want ik heb al vaaak geprobeerd om beter bevriend te raken met m'n ouders, maar het lukt gewoon niet(en het is niet enkel door mij dat het niet lukt hoor, echt niet)
en om wat meer zelf initiatief te nemen heb ik ook vaak geprobeerd, maar dat laten ze me niet toe:( zelf ergens heengaan enzo mag ik toch niet(dan heb ik altijd het gevoel dat ze me behandelen alsof ik 5-6 jaar ben:()
en vn ze afraken zal ook niet snel lukken(misschien binnen een jaar, als ik 18 ben dat ik ergens anders kan gaan wonen, maar dat laten ze ook waarschijnlijk niet toe, ah nee want dan kan ik uit m'n eigen ergens heengaan zonder ze het weten of dan kunnen ze me niet voortdurend in het oog houden...)

ik wil gewoon dat ze me met rust laten en me m'n eigen leventje te laten leiden, maar dat willen ze niet:(

kan iemand me pls helpen:(:(:(:(

zeg er wat van , ik bedoel.. je bent verdomme al 17
dus ik vind het hoog tijd dat je ouders je 'los laten'
ze gewoon dat je het kotsbeu bent...

dat zeg ik ze voortdurend; elke dag, meerdere keren per dag, maar elke keer zeggen ze dan, ja maar we willen niet dat je iets overkomt ofzo van die dingen, vorige week m'n moeder(ik had gevraagd om met de fiets naar school te gaan en toen was er hier thuis een oorlog begonnen, m'n vader was het bijna afgestapt enz..)en toen zei m'n moeder: maar gij zijt alles wat ik nog heb, echt alles, ik wil niet dat er je iets overkomt.. en dan heb je zoiets van:(:(
maar toch ben ik het dan nog altijd kotsbeu, maar er is niets an te veranderen, ik HAAT het zooo hard è
al zeker 3 jaar probeer ik meer te mogen, maar het luuukt gewoon niet:(:(:(

Hmm..kun je geen afspraken maken? Ruziën zal ook niet helpen, dat weten zij zelf ook wel. Kan wel een heel verhaal gaan houden dat ze het beste voor je willen maar dat is het punt juist. Zo heb jij ook geen leven meer. Ben je enig kind thuis dat je ouders zo beschermend zijn? Probeer je ouders duidelijk te maken dat ze jou júist kwijt raken als ze zo doorgaan. Schakel desnoods de hulp van een familielid in, een tante ofzo, die hun kan overtuigen. Verder kun je afspraken maken. Dat je wel alleen mag, maar dan bijvoorbeeld wat eerder thuis bent. Je krijgt toch niet meer voor elkaar in één x omdat je ouders veel te bezorgd om je zijn. Doe het in stapjes. En vana je 18e ben je officieel volwassen, dus dat kun je ze mooi onder hun neus wrijven en dan kun je gaan en staan waar je wilt. Er zal wel een reden zijn waarom ze je zo moeilijk los kunnen laten..maar jouw toekomst is belangrijker. Ga ervoor, ik wens je veel suc6! :)

ik snap wat je bedoeld.. heel irri..
maar ja, aan de andere kant moet je je ook een beetje in je ouders verplaatsen..
ze vinden het moeilijk om hun kindje zo snel groot word, kunnen ze moeilijk mee omgaan. ze zien jou nog in je luier voorbij lopen als het waren. ze zullen je algij blijven proberen te beschermen.. misschien is dit dan wel heel extreem..
maar als ik jou was zou ik niet iedere keer ruzie`s oplossen maar gewoon met ze gaan praten. gewoon rustig. zo van: luister ik ben 17 volgend jaar zouik op me eigen mogen wonen... willen jullie me alsjeblief wat vrijer laten.. stapje voor stapje kan toch??


heel veel sterkte!!! en succes

ik ben niet enig kind nee, 'k heb een broer van 19, bijna 20 en die mag al evenmin iets(ik weet, hij is ouder dan 18 enzo, maar als hij vraagt van op kot te blijven slapen ofzo, dan zeggen ze hier thuis dat dat nergens voor nodig is en dan doen ze alles zodat hij echt geen reden heeft om daar te slapen...maar ja, mijn broer is nu niet echt het ondernemende type, hij zal er zelf niets aan veranderen, hij kan trouwens niet eens voor z'n eigen zorgen denkek :s)
en 'k heb een zus van 21, aar dat is een mongooltje :s dus daar kan je niet op voortgaan

en ik zeg vaak genoeg dat ik geen leven heb, dat ik m'n leven soms zelfs haat, maar het helpt niets
bij m'n moeder helpt het wel wat, ze begrijpt me, maar als ze het aan m'n vader probeert duidelijk te maken, mondt het in een ruzie en dreigt m'n vader dat hij het afstapt:(
het gevolg is dus dat m'n moeder ook niets meer (durft) zeggen en dat ik er alleen voorsta tegen m'n vader, maar het lukt me gewoon niet:( (daar komt nog bij dat ik m'n vader zowat haat(juist door deze redenen) en met iemand die ik haat kan ik niet gewoon praten....:(:(:(:()

Hmm misschien moet je gewoon eens doen? Zoek iemand die volledig achter je staat en enige invloed heeft op je ouders, ga gewoon eens weg van huis en laat diegene het voor je opnemen. Misschien lusiteren ze wel naar iemand anders ipv hun eigen dochter. Als ik je broer was had ik er serieurs nikx van aangetrokken, dan had ik zoiets gehad van: het is mijn leven, als mijn leven jullie niet bevalt ben ik weg. En zo simpel is het toch eigenlijk ook? Misschien doordat je zus een mongooltje is dat ze er zo moeilijk over doen...dat was ook hun eerste dochter en hun eerste ervaring was een kind die niet zo goed op zichzelf aangewezen was als jullie. Maar ze moeten toch echt van gedachte veranderen...je bent ook een mens hoor.

Je ouders bedoelen het dus niet slecht (dat begrijp ik er iig uit) maar ze zijn gewoon zwaar overbezordt. dat kan. Ik denk dat je ze het beste duidelijk kan maken dat de manier waarop ze jou nu 'beschermen' helemaal niet zo handig is.
als jij volgend jaar op kamers gaat wonen, en je moet plotseling alles zelf doen, dan is dat plotseling wel een heel verschil. dat kan je beter stapje voor stapje opbouwen, dan hoef je niet plotseling alles zelf te doen. en dat zou ik, als ik jou was, mijn ouder sook proberen uit te leggen.
veel sterkte.