Elegie: de zomerzon
 

Elegie, de zomerzon

Het ontembare wit brulde
en schreeuwde. Mijn zicht
brulde en schreeuwde
in, tegelijkertijd ook door
het onkooibare licht.

En ik brulde en smeekte
'Mag het wit, dat zo
krult en schreeuwt,
dat witte licht, mag dat
uit of uit mijn zicht?'

Mijn gezicht, mijn zicht
is tegen dat ontembaar
of anders het onkooibaar
wit, nu troebel brullend
met één schreeuw gedicht.

Dicht dan, dat niet het donker
juist het licht, het onfeilbaar
wit, het krommend schijn,
schreeuwend in mijn ogen
mijn gogme heeft afgericht.

Wow. Mooi, heb niet echt kritiek. Het komt heel erg puur(ik weet het niet goed anders te zeggen) over.

Inmiddels, na revisie, heb ik 't gedicht verandert. Ik post 'm later misschien wel.

Orgineel taalgebruik, diepzinnig en sterk! Ik vind het gebruik van enjambement goed gedaan; is altijd wat moeilijk ivm ritme enzo, maar hier vind ik het erg goed, en orgineel. Je schrijfstijl is leuk, het is prettig om te lezen! Ik ben nu wel benieuw wat de andere versie is eigenlijk..

Elegie, de zomerzon

Het ontembare wit brulde
en schreeuwde, zo mijn zicht
brulde en schreeuwde in
en tegelijkertijd ook door
het onkooibare licht

Ik brulde nog, ik smeekte nog
mag het wit, dat zo krult
en schreeuwt, dat witte licht,
dat zo brult, mag dat uit ofwel
uit mijn gevallen zicht?

Door dat immer ontembare
is mijn zicht, mijn gezicht,
het nimmer kooibare
wit nu troebel, vervallen brullend
in het gebroken licht

Gedicht dus, dat niet het donker
maar juist het licht, het vreemd
krommend wit, schijnbaar zwart
schreeuwend in mijn ogen, mijn gog-
me stellig heeft gelicht

Ik vind de eerste versie eigenlijk mooier, deze vind ik een beetje, tja, hoe zeg je dat, te massaal ofzo. Je hebt veel minder woorden nodig. Bij de eerste versie had ik dat gevoel niet, hier wel.