m'n vader
 

Ik heb de afgelopen jaren onwijs veel problemen gehad met m'n vader. M'n ouders zijn al een lange tijd gescheiden, en we (m'n zussen en ik) kwamen tot 3 jaar geleden elke maand bij m'n vader. Maar door allerlei omstandigheden zijn we daar mee gestopt. We hebben verschillende rechtszaken tegen hem aangespannen, en dat is nu gelukkig allemaal achter de rug. Maar nu wil m'n vader opnieuw contact met ons, en ik wil dat absoluut niet. Elke keer als ik hem spreek stort ik letterlijk in elkaar. Toch voel ik me schuldig tegenover hem, ik ben en blijf zijn kind. En hij is dan wel totaal tactloos geweest, en wil absoluut niet toegeven dat hij degene is die fout zit, maar hij wil wel contact met ons. Ik ben bang dat wanneer er iets met hem gebeurd (een ongeluk ofzo) ik me m'n hele leven schuldig blijf voelen. Dat ik me niet aan moet stellen en gewoon contact met hem moet hebben. Maar telkens als ik mezelf er van overtuig)of mezelf voorhoud) dat jij veranderd is, gebeurd er wel weer iets waar het tegenover gestelde uit blijkt. Ik weet het nu echt niet meer. M'n gevoel zegt dat ik contact met hem moet zoeken, puur om er voor te zorgen dat ik me later niet schuldig ga voelen. Maar als ik hem nu een brief schrijf ben ik bang dat hij denkt dat ik hem weer wil zien. Heeft iemand hier ervaring mee?

Ik heb er niet echt ervaring mee, denk wel dat je voor
jezelf goed uit moet zoeken wat en hoe je het wilt,
aangezien je best twijfelend op me overkomt...
Is een middenweg (hem af en toe zien oid?) ook geen optie..?

En als je een brief schrijft, en er evt nog met hem over
praat, (weet niet in hoeverre dat kan?), kan je iig goed
duidelijk maken wat je wel en niet wil, mocht hij het verkeerd
opvatten of wat dan ook...

Je zegt dat als je hem spreekt dat je dan letterlijk in elkaar stort. In plaats van praten (ik neem aan via de telefoon) kan je ook gewoon een brief aan hem schrijven. Probeer geen afspraken over (vaste) momenten waarop je hem ontmoet te maken, maar ga bijvoorbeeld op eigen initiatief naar hem toe, bijvoorbeeld met kerst, op z'n verjaardag en nog wat van zulke dagen. Bevalt het contact je, dan ga je wat vaker naar hem toe.

Ik heb er idd wel over gedacht om een brief naar hem te schrijven, en ook wel enkele malen geprobeerd, maar het lukt gewoon niet. En ik ben ook bang dat ik hem het gevoel geef dat ik hem weer wil spreken. En dat is dus het stomme; ik wil hem niet meer spreken, ik wil hem niet meer zien kortom ik wil hem niet meer kennen. Maar ik kan het hem niet aandoen om gewoon verder te leven. Hij (schijnt) veel hardproblemen te hebben en ik ben bang dat dat door ons komt. En als het echt mis gaat, ga ik me zo ontzettend schuldig voelen. Dus eigenlijk wil ik zorgen dat ik hem niet meer hoef te spreken, maar ik weet dat als ik hem bel/schrijf of bezoek hij me niet meer met rust laat.

Doordat je zegt dat je het hem niet aan kan doen om gewoon verder te leven geef je (on)bewust aan dat je echt nog contact met hem.
Ik weet niet wat er gebeurd is waardoor je hem niet meer wilt spreken, maar het lijkt me heel lastig als je door hem niet met rust gelaten kan worden.

Als je het op zou kunnen brengen te bellen, kun je misschien met een geheim nr bellen? Of je nrherkenning uitzetten op je gsm?
Bellen lijkt misschien moeilijker, maar als je anoniem belt kan hij je niet terugbellen, als je een brief schrijft kan hij je wel terugschrijven. Tenzij hij natuurlijk je adres weet.

Liefs,

laura

Ik wil absoluut geen contact meer met hem! Echt niet! Maar ik kan het gewoon niet over m'n hart verkrijgen om hem zo te laten zitten (hoewel hij dat ook bij ons heeft gedaan). Het liefste wil ik gewoon vergeten dat hij bestaat, en niets meer van hem horen. Maar ik weet dat het slecht met hem gaat, dat hij ons wel graag wil zien, en dat vind ik zo moeilijk. Hij heeft ons onwijs veel pijn gedaan, maar toch vind ik het niet rechtvaardig om hem nu zoveel pijn te doen. Ik zou dan dus contact met hem opnemen voor hem omdat ik weet dat ik hem er erg veel pijn mee doe. Ik weet ook dat als er nu iets met hem gebeurd, ik mezelf heel schuldig ga voelen. En dat wil ik ook niet. Ik weet het gewoon echt niet meer. Of ik laat niets van me horen (doe dus feitenlijk dat wat ik aan hem zo erg vond) en ga me later super schuldig voelen, of ik neem contact op met hem, terwijl ik hem eigenlijk niet meer wil spreken. Waarschijnlijk klinkt dit heel stom allemaal, maar ik zit er echt super mee.

ja dit ken ik.

totaal.

maar bedenk (dat als je je weer schuldig voelt) hij verantwoordelijk is voor jou, jij niet voor hem. hij heeft jou blijkbaar wat aangedaan en ziet niet in wat hij fout doet/gedaan heeft. dat is ZIJN probleem. Als je hem niet wil zien hoeft dat niet, jij bent niet verantwoordelijk voor zijn geluk.

Misschien kan je hem een keer een brief schrijven om hem te laten weten wat er volgens jou mis is (tussen jou en hem/met hem) als je dat graag wil. Als je je daardoor beter voelt.

sterkte.

Misschien kan je hem proberen een brief te schrijven met daarin geschreven dat je graag wilt dat verder contact op jouw initiatief gebeurd. En dat dan er heel duidelijk in gezet.

Misschien is praten met hem, of hem zien nu heel zwaar. Kan je niet op een andere manier contact met hem hebben? Bijvoorbeeld dat jullie elkaar schrijven. Misschien kan je dat proberen.

Maar zoals al eerder gezegd is, jij bent niet verantwoordelijk voor hem. Je heb je eigen leven waar jij voor moet zorgen, niet voor dat van hem er ook nog bij.

Sorry voor deze niet erg nuttige bijdrage. Heel veel sterkte ermee alvast:)

heel erg bedankt voor jullie reacties!! Ik denk dat ik 'm idd maar een brief schrijf met daarin heel nadrukkelijk dat ik hem alleen via de post wil spreken. Mijn vader kenende zal hij zich er wel niet aan houden, maar ik heb dan in ieder geval gezegd wat ik wil zeggen. Echt super bedankt.