ik weet het even niet meer
 

Ik heb een beetje een lang verhaal denk ik maar als iemand het zou willen lezen zou ik het heel erg op prijs stellen.....

Ik heb nou zo'n anderhalf jaar verkering met mijn vriend. Tot ongeveer een maand of drie/ vier geleden ging alles eigenlijk prima. We hadden weleens ruzie of meninigsverschillen en er waren wel eens kleine periodes dat het iets minder ging maar over het algemeen ging het gewoon prima tussen ons. In die tijd ben ik ook steeds meer om hem gaan geven en van hem gaan houden en tot het besef gekomen dat hij de jongen van m'n leven is. Iemand in wie ik toekomst zie.

Maar de laatste tijd, eigenlijk de laatste paar maanden is er iets mis. We kregen steeds meer ruzie, om de kleinste dingen maar ook om 'belangrijkere' dingen. In het begin viel het niet eens zo op...het is er gewoon ingeslopen. Een paar weken geleden hadden we weer ruzie en toen realiseerde ik me ineens dat ik me het laatste weekend dat we zonder ruzie hebben doorgebracht niet eens meer kon herinneren(we zien elkaar vooral in het weekend). Daar schrok ik heel erg van en toen ben ik heel hard gaan huilen en vertelde ik dat tegen mn vriend. Hij schrok ook en besefte ook dat het niet klopte. We spraken op dat moment af dat we er iets aan zouden gaan doen. We zijn nou drie weken verder en op dit moment ben ik echt ten einde raad.....

Op zich ging het weer even goed. maar afgelopen zaterdag was ik uit met mn vriend en nog wat andere vrienden van ons. Op een gegeven moment begon mn vriend opmerkingen te maken over dat ik naar andere jongens zat te kijken, dit is iets waar we dus al veel ruzie over hebben gemaakt. Hij denkt steeds dat ik dat doe terwijl ik dat gewoon echt niet doe...ik heb er niet eens behoefte aan. Hij begon daar dus weer over en ik ben toen heel erg boos weggelopen. Het zat me echt tot hier en ik was heel erg kwaad. Een vriendin kwam achter me aan en toen heb ik het hele verhaal tegen haar verteld. Toen ben ik weer naar mijn vriend gegaan om met hem te praten...hij was eigenlijk vooral kwaad omdat ik het tegen die vriendin had gezegd...hij wil liever niet dat ik prive dingen met mn vriendinnen bespreek. We kregen echt gigantische ruzie en alles kwam er gewoon uit. Bij zowel mij als bij mn vriend.

Ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan...ik dacht echt dat het de laatste keer was dat ik hem zag. de volgende ochtend moest hij vroeg weg omdat ie met zn ouders had afgesproken om iets met z'n auto te doen...dat kon niet een andere keer. Toen ging die weg en liet mij helemaal overstuur, huilend en bijna hyperventilerend achter...ik wist wel dat het niet anders kon maar ik voelde me zo in de steek gelaten op dat moment. Later op de dag was ik wel weer een beetje rustig en toen belde hij me op...huilend...hij had ook nog gigantische ruzie met zn ouders gekregen en had zich in de wc opgesloten omdat ie bang was...ik heb een uur op hem ingepraat en gezorgd dat ie van de wc afkwam en met z'n ouders ging praten...toen belde hij of ik wou komen...ik ben gelijk naar hem toe gegaan met de trein.

's avonds ging hij met mij mee naar huis en was van plan de rest van de week te blijven omdat ie even niet naar huis wou. Ik vond het goed...we hadden uiteindelijk nog best wel een gezellige avond. De volgende dag belde ie me om te zeggen dat ie toch nioet kwam en weer naar huis ging anders zou zn moeder boos worden.. ik was toen heel verdrietig omdat ik graag nog goed met hem wou praten...hij werd boos...zei dat we het toch al uitgepraat hadden...dat ik hem niet voor keuzes moest stellen want als ie naar mij zou komen had ie thuis echt een probleem (wat ook wel zo is inderdaad) ik raakte helemaal in paniek...kon alleen nog maar huilen...later belde ie terug dat ie toch wel kwam...hele opluchting voor mij.

Ik ga douchen en bel hem nog even terug om te vragen hoelaat ie nou kwam...hij kwam toch niet want het mocht niet meer van zn vader...toen kwam een heel verhaal over zn problemen thuis...ik begreep het wel maar was teleurgesteld. Wat hij weer verkeerd opvatte. hij zei dat ik eens een keer naar zijn situatie moest kijken. En hij vroeg of ik hem asjeblieft niet kon bellen als ik overstuur was omdat hij dat er niet meer bij kon hebben. Die opmerking deed echt zo'n ontzettende pijn...ik wist niet meer wat ik moest zeggen. Hij nam het wel terug maar toch...hjij zei het...volgens hem moest ik het niet zo letterlijk opnemen.

Toen zei die dat ie donderdag kon langskomen...donderdag heb ik een afspraak...dus ik vroeg of het niet een andere dag kon....toen werd ie boos omdat het toch uitgepraat moest worden...toen werd ik kwaad omdat ie 2x had gezegd dat ie vanavond zou komen om te praten...
hij heeft toen een paar dingen gezegd die heel erg hard aankwamen...hij meende het niet zei die erna , hij was helemaal in de war omdat ie met iedereen ruzie had..
net hebben we nog even rustig gepraat maar ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen...

Ten eerste ik wil hem absoluut niet kwijt...ik heb er alles voor over om deze relatie weer te laten werken...maar andere kant...hij doet me de laatste tijd alleen maar pijn, de laatste paar maanden heb ik meer gehuild dan in mn hele leven bij elkaar. Ik voel me zo machteloos...ik wil gewoon dat het weer goedkomt...hij wil dat ook maar het lukt steeds maar niet. Af en toe hebben we wel een goed gesprek maar toch gaat het steeds mis. Het is ook altijd zo dat als ik zeg dat hij niet het recht heeft om mij steeds pijn te doen dat hij maar boos wordt en op dingen gaat hameren die ik ooit gezegd heb.
Ik weet gewoon niet meer hoe ik tot hem kan doordringen en hoe ik ervoor kan zorgen dat ie weer dezelfde leuke jongen wordt waar ik destijds op gevallen ben...hij is namelijk zo veranderd...ik snap het gewoon niet meer.

ik vind het heel lullig van je vriend dat hij vervelende dingen blijft zeggen. ja ok hij neemt het wel terug maar dan is het kwaad al geschied niet waar?

als je in een relatie zit die alleen maar pijn doet, dan is het tijd om ermee te stoppen. misschien niet definitief maar het lijkt mij beter als jullie even rust nemen om over bepaalde dingen te denken. ik weet niet hoe je vriend hierover denkt want ik lees nu alleen maar jouw kant van het verhaal. ik ga dus niet zeggen dat het uit moet maken ofzo :)

geloof: tijd zonder elkaar maakt veel duidelijk

Dat is waar, maar hier heb je ook nog te maken met de angel van de jaloezie. En hoe waar het spreekwoord ook mag zijn dat de tijd alle wonden heelt, de angel van de jaloezie is echt niet gemakkelijk te verwijderen.
Uit het lange relaas maak ik op dat de schrijfster heel wat redelijker omgaat met haar partner dan haar - toch wel erg grillige - partner met haar. Vooral het recidieve karakter van zijn kwalijke gedrag baart me zorgen.
Dat belooft bijzonder weinig goeds voor de toekomst.

Dus: ik zou geen rustperiode adviseren. Hij heeft zijn kansen verknoeid en is duidelijk niet intrinsiek bereid om zichzelf te verbeteren. Ze kan beter iemand zoeken die wel aardig voor haar is. Uit haar relaas concludeer ik dat ze iemand is die dat verdient.

oh god hebben we hem weer :rolleyes:
ze is gek op der vriend en het is heel lang goed gegaan dus haar vriend was wel aardig voor haar want anders was ze echt niet zo lang bij hem gebleven hoor en anders zou ze hier niks posten.

Ga toch weg. Met dit soort dommige reacties help je niemand vooruit, en zeker de persoon in kwestie niet.
Volgens mij heb je haar relaas niet eens gelezen. In ieder geval niet begrepen. Dat is nu wel duidelijk.

En denk in het vervolg eerst na voordat je reageert.

*kuch* moet je horen wie het zegt *kuch*

oh ennuh
heb je honger ofzo? :p

Ik had bijna iets gehad met zo'n soort gozer.

(red. gozers die wel willen, niet willen, wel weten, niet weten, wel willen praten, niet wilen praten, dat soort gezeik, eigenlijk een knoop in zn harses).

Hij gaat naar n psychiater en mag zn eigen medicatie uitkiezen. Wel n stuk of tig heeft ie er (hoop ik).

Lozen die boel.

(ik spreek uit ervaring, ik heb ook n relatie gehad van 1,5 jaar, en maakte het uit omdat liefde gewoon soms net iets teveel pijn doet.)

Honger?? :confused:

*hap hap*

en waarom zeik je hem nou weer af ? kvin et een hele normale reactie hoor :s

Het heeft hier niks met jaloezie te maken; dat die jongen boos word omdat die denkt dat ze naar andere jongens kijkt is niet *echt* de reden dat het fout gaat in deze relatie. Dat moet zelfs jij begrijpen.

Niet *alle* jongens zijn zoals de 'gozer' met wie jij bijna zoiets had. We zijn niet *allemaal* hetzelfde. We zijn niet *allemaal* gebouwd om je emotionele wereld af te breken.

De Abt van Sion is ingehuurd door het forum om heel gericht flamewars te starten zodat de forumbazen tenminste nog wat te doen hebben en scherp blijven. :o

Probeer een beetje afstand te nemen en dan na te denken wat je wilt van een partner en wat je zelf wilt doen in de toekomst. Kijk dan of je vriend daar nog wel geschikt voor is. Als jullie zoveel ruzie hebben; is dat niet gewoon een teken dat jullie te verschillend zijn; of misschien zitten jullie te veel op elkaars lip; nemen jullie te veel vrijheid bij elkaar weg? Misschien is er geen romantiek meer in de relatie? Liefde alleen is niet het enige wat je nodig hebt voor een goede relatie, helaas.

Leg mij dan maar eens exact uit waarin jij een eventueel flamewar-karakter in mijn reactie herkent.

Inderdaad, dat is er niet. Het is een welgemeend advies aan het adres van iemand die volgens mij beter verdient.

Dus... zou het veel terechter zijn om jou van flamen te beschuldigen. Maar ik doe niet aan dit soort slecht- of ongefundeerde, goedkope, laag-bij-de-grondse beschuldigingen.

Je pakt de delen uit het verhalen waar je denkt dat een zwak punt is bij die mensen om er vervolgens zout in te strooien.

Dat is precies wat je bij iedereen doet; je zoekt de wonden op en strooit er zout in.

Ik vind dat je deze keer gelijk heb wat betreft de jaloezie, hij is gewoon jaloers..als je een relatie hebt, moet het toch ook kunnen dat je naar andere jongens kijkt en met onbekenden praat, anders blijft er helemaal geen lol meer voor je over.
Maar als je echt graag wil doorgaan, zou ik proberen het uit te praten en dan even afstand nemen voor paar weekjes.

1) Dat is niet waar. Of beter: leg mij dan ook maar eens uit wat het zwakke punt is van de topicstartster, waar ik dan vervolgens zout in strooi.

Integendeel. Ik ondersteun haar met mijn advies in haar zwakheid. Dat dat jou nou toevallig niet welgevallig is... Laat haar zelf eens reageren.

2) Die redenering kun je voor hetzelfde geld omdraaien. Ik strooi geen zout in wonden, ik geef op grond van zorgvuldige lezing van een verhaal een redelijk advies. In ieder geval een advies waar de topicstartster uiteindelijk meer aan heeft dan aan jouw advies.
Noem je dat zout strooien? Herzie je opruiende definitei van flamen dan maar eens. Jij flamet zelf.

En keer nu maar eens gauw terug naar het onderwerp.

Het is heel moeilijk om het uit te maken als je al zo lang met iemand hebt, en als je zoveel van iemand houdt. Dat weet ik, maar ik denk toch dat het hier de beste oplossing is. Ik heb dit ook met mijn ex gehad. Op een gegeven moment hadden we ieder weekend ruzie (ik zag hem ook alleen in het weekend). Ik huilde mezelf heel vaak in slaap. Het is twee keer uitgeweest en we hebben het dus steeds weer opnieuw geprobeerd. Maar als het zo vaak fout is gegaan en als je zoveel pijn hebt gehad, dan zal de relatie nooit meer zo worden als het was.. Teveel dingen zullen blijven hangen. Voor teveel dingen zul je angst houden. Daar kom je als koppel gewoon niet meer bovenop.

Natuurlijk ken ik jullie niet en misschien lukt het jullie wel. Ik hoop het voor je. Maar verwacht er niet teveel van. En weer in dit soort omstandigheden wel rationeel. Ook al wil je zo graag, soms moet je echt zien dat het niet meer gaat en er dan ook aan toegeven. Want geloof me, je maakt jezelf kapot als je wanhopig door blijft gaan, tegen beter weten in.

Succes en sterkte ermee!