Dagen lang...
 

Dagen lang regen...

Dagen lang kou...

In mijn hart onweert het...

Onzekerheid heeft de overhand in mijn leven
Bang ben ik voor dit gevoel
Kan ik mezelf ooit vergeven
Niemand ziet wat ik zie, voelt wat ik voel

Probeer het maar eens uit te leggen
Een pijn die je van binnen verscheurt
Ik wil nog zoveel vertellen, zoveel zeggen
Maar ik sta voor een gesloten deur

Spijt heb ik al gekregen
Tranen huil ik niet meer
Ik hou het niet meer tegen
De liefde voor jou overheerst

Dagen lang bliksem...

Dagen lang bewolkt...

Ik heb mijn laatste stap gezet...

Je metaforen zijn clichématig, een beetje erg. Ook is het me niet geheel duidelijk of ik dit als een metrisch gedicht moet zien of niet. De korte regels zijn zeer dwingend metrisch, maar de lange zijn, metrische gezien, een bloedig zootje. De eerste drie en voorlaatste twee regels dragen het hele gedicht nu, maar zover was je zelf ook wel. Hmm, nuttige reactie weer van moi :/ Maar, hoop dat je er wat mee kunt.

Ik sluit me er bij aan dat de metaforen vrij cliché zijn. Toch vind ik het wel een aparte dichtvorm; je veranderd van schrijfstijl na de eerste drie zinnen en voor de laatste drie. De slotzin is meer een afsluiter, maar de rest van deze zinnen zijn eigenlijk de omschrijving van het gevoel, en het middenstuk is meer een toevoeging; een illustratie van deze zinnen, althans, zo komt het op mij over.

Verder vind ik de verwoording niet zo sterk, maar de inhoud en de sfeer die je schept op zich wel mooi. Wat ik minder vind is het metrum; het loopt zo af en toe nogal stroef, en het ritme is nogal wankelend. Bijvoorbeeld in de volgende zinnen:

- Spijt heb ik al gekregen
Tranen huil ik niet meer
Ik hou het niet meer tegen
De liefde voor jou overheerst

Deze strofe is heel onregelmatig t.o.v. de vorige; de regellente klopt ineens niet meer; er moeten bij de eerste/tweede/vierde regel nog enkelen lettergrepen bij voor mijn gevoel.

Ik vind het een leuk gedicht om te lezen, maar de technische kant is wat minder.