stil leven
 

Daar sta je dan. Alle ogen op je gericht. Je gaat zitten. Op een afstandje ziet het er mooier uit. Twee ogen op jou gericht. De ander lacht hem uit. Je knippert met je ogen. Hetzelfde tafereel.
Je slaat je armen over elkaar; slaat je ogen naar linksboven. Volgt lichtstralen, die vanuit het dakraam speelt met de wolken. Geen verandering.

De bel gaat. Het is 17:56. Hij wordt wakker. Is al beneden voordat ie aangekleed is en loopt rustig de voordeur uit. Tussen de torens door loopt hij het pad af en slaat de eerste weg rechtsaf, langs een sloot. Het gras eromheen is bezaaid met auto's. Op zijn dooie gemak neemt hij de weg naar het parkje, zigzaggend langs goed onderhouden tuintjes voor netjes opgeruimde huizen, met gepoetste auto's voor de deur. Nu en dan passeert er iemand van de andere richting. Van veraf nieuwsgierig kijkend. Dichterbij de blik afwendend. De weg helt naar boven. Grotere passen.

Denkt terug aan gisteren. Benauwend. Rolt een drum, steekt hem aan. Inhaleert diep. Verlangzaamd zijn passen. Betreedt een grindpad. Om hem heen neemt de begroeing toe. Hij nadert een bankje, gaat zitten, inhaleert nog eenmaal en schiet de rest van zich af. Wat nu? Het water kabbelt tegen een kolone zwemmend eendjes. Bomen strepen het water. De wind vleit het water. Zichtbaar zwak verwrongen. Hij kijkt.

Op zich niet gek, maar wel een beetje teveel omschrijving over de handelingen van een persoon, of de omgeving. Wordt na verloop van tijd een beetje storend, net als vrij korte zinnen..

En getallen (het is 17.56) staan niet heel mooi in een
verhaal imho, maar dat is persoonlijk...

Tis me nog niet echt duidelijk waar het verhaal heen gaat,
ben wel nieuwsgierig waar het heen gaat... Ook wel omdat de schrijfstijl me op zich wel redelijk aanspreekt, op de dingen die ik hierboven schreef na dan. :)