Kleine, roze konijntjes.
 

Kleine, roze konijntjes.

De schoolbel gaat, ze stormen naar buiten. Allemaal willen ze zo snel mogelijk veilig thuiszijn, waar de kleinere broertjes en zusjes een nest van warmte zullen vormen, zodat de kou van buiten snel vergeten wordt. Meteen zal Pa Nijn een versgezet kopje koffie met bruine bonen brengen, en verhalen van het kind zullen met grote oren worden aangehoord. Ja, in grote groepen stormen ze de school uit.
Twee konijnen blijven echter, stilzwijgend in de regen, wachten bij de uitgang. Tot aan de tanden toe zijn ze bewapend met eierschieters, werpmessen, wortels, pistolen, een een kanon of twee en zelfs een kist met 'geheim wapen' erop geschreven. Vijf minuten lang staan ze daar en als hun vacht al helemaal doorweekt is, komt Marikken, het kleine roze konijntje, voorzichtig de deuren uithupsen. Hij ziet zijn belagers en schiet vooruit, naar het midden van het schoolplein.
"Kom hier, konijnflamingo! Outcast daj d'r bent, smiecht," roepen de twee naar het kleintje, die bij het horen van het hazen-dialect verstijft.
"Zou er niet misschien een kleine optie zijn dat we een contract afsluiten betreffende vriendschap gedurende onze schoolperiode," leest het jochie op van het papiertje dat zijn pappa hem mee had gegeven. De twee kijken hem met vragende blik aan en barsten daarna in een lachen uit.
"Marikken, jungske, kom op zeg! Je vader mag dan wel Moszkowicz heten, maar... haha! Dit meen je niet!"
Toen de twee over de grond rolden van het lachen, zetten Marikken het op een rennen. Hij was vastberaden om de tirades van wapenaanvallen en scheldwoorden te ontlopen, hoe dan ook. Nu geeft vastberadenheid doorgaans een goede kans op het bereiken van je doel, maar hier hebben we het over een klein, donzig, roze konijntje. Algemene logica verbiedt gewoonweg een afloop zonder op z'n minst een pak slaag gekregen te hebben.
De grootste pestkop opent het vuur en kort daarop volgt de ander. Een regen van erwten, worteltjes, kogels, messen en dergelijke ongein daalt pijnlijk neer op Marikken, die het uitfiept van de pijn. "Nee, hou op, au, au! Jongens, laat me met rust, dit doet zeer! Genade!"
Wanhopig krijst het kleintje om genade, die hem uiteindelijk wordt gegeven, wanneer de munitie op is. Hij schudt de kogels, wortelen en erwten van zich af en denkt.
'Regen deert me niet, ik moet hier snel weg, ookal is het een glad wegdek. Rennen is de enige optie', besluit hij.

Marikken sprint de straat uit en Anikka, de jongste belager, grist haar arsenaal bij elkaar en zet de achtervolging in. Terwijl de regen alsmaar meer en harder wordt, sjeest het jonge konijntje door de straten. De stress is van zijn gezicht af te lezen en wat traanvocht drupt uit zijn ogen.
'Niks maakt meer uit, het leven is een gemene, stomme trut! Een beetje jeugdtrauma is goed, maar dit? Ongehoord eng,' zo dacht Marikken op zijn hardst.

Marius rozenboom rijdt een bocht om, met zijn net opgehaalde lading. Trucker zijn is wellicht niet het meest gezinsvriendelijke beroep, maar zo kan zijn vrouw wel de rekening betalen. Nog maar duizend kilometers en hij was bij BE Enterprises, het einddoel. Wortelen lossen, terugrijden en kerst vieren. Hm... Marius staat zichzelf een kleine droom toe en sluit zijn ogen eventjes. Hij, zijn kinderen en zijn vrouw, gezellig rondom de kerstboom, met een heerlijke maaltijd. Prachtig...
"Ah, rotbeesten!"
Zijn droom wordt ineens verstoord door iets dat onder het wiel van de vrachtwagen schiet. Snel zet hij de bak aan de kant, stapt uit en begint te vloeken en te tieren. Het hele wiel, spatbord en zelfs een stuk van de wagen zelf zat onder konijn.
"Rotbeesten," beaamt hij nog een keer.

Ik begon me al zorgen te maken toen ik al een poos geen teken van leven meer vernomen had uit jouw richting, maar zo te lezen gaat het nog goed met je. :)

LUH-3417 - Je hebt gelijk; er mag best wel eens afgerekend worden met die zogenaamde schattigheid van konijntjes. Hufters of slappelingen, dat zijn het. Niets ertussenin.

:) Ik heb al eventjes niks geschreven, daar niet van, maar het was gewoon... tsja. Ik had helemaal niks om over te schrijven, omdat ik de dingen die ik kon schrijven, niet wilde weten. Nu heb ik weer wat geschreven. Het is minder geworden, nietwaar?

Ikw eet niet echt wat ik van het verhaal vind.
Het is allemaal een beetje vaag, afstandelijk denk ik.
Zijn die twee grote konijnen, nou grote konijnen of hazen?
uitfiept, waarschijnlijk uitpiept?
Na die aanval zou je toch ook denken dat het konijntje op zijn minst tien keer is vermoord?
Je wisselt verder nogal veel met de tijden. Dan weer tt en dan weer vt.
Ach, ik denk dat ik het niet moet gaan proberen te begrijpen, het is denk ik gewoon mijn stijl niet.

Ach, de inhoud vind ik niet echt geweldig. Overdadig veel geweld kennen we nu zo langzamerhand wel en of dat nu met roze konijnen gebeurt of niet, maakt weinig uit. Ik denk dat dit ook wel overslaat op de stijl. Ik kan me verhalen over (vreemde) mensen van je herinneren waarin ik echt prachtige zinnen gelezen heb. Sommige van je karakters vond ik wel ok.

Met dit verhaal heb je daar niet zoveel mee. Gewoon een korte anekdote die qua stijl niet eens heel erg slecht is, maar meer om het toetsenbord weer op te warmen, heb ik het idee.

Maar ik mag niets zeggen. Ik schrijf ook al een poos niets meer (levenslang writer's block, nog altijd) en wat ik heb geschreven plaatste ik hier niet.

LUH-3417

Inderdaad. Ik verdenk mezelf er echter van alles verbeeld te hebben, mijn 'schrijverskwaliteiten'. Kon ik wel goed en mooi schrijven? Ja, mijn vrehalen waren heerlijk vreemd, ze pakten de werkelijkheid beet en gingen ermee de salse dansen, maar was er een punt van zin en mooiheid in? Ik weet het niet en twijfel. Wat ik wel weet, is wat ikmoet doen. Schrijven. Schrijven zoals ik nog nooit heb gedaan en wel snel. Nu meteen ga ik aan de gang. Het is een opwarmertje, dat moet wel. :)
Ik ga schrijven. :)

aaaaaaaaaahhhhhhhhh wat zielig voor de konijntjes!!!!!!! :(

Ja. :) Het is heel, heel zielig voor het kleine, roze konijntje. :)

Ik vind het een prachtig stukje. :)
De konijnen vind ik een heel mooi en leuk idee. Ik heb ook altijd "iets" met konijnen.
Het is zielig en tragisch. Prachtig.
Maar het blijft apart, wat het natuurlijk is en hoort te zijn. Beter dan de meeste "dingen" die hier te vinden zijn die over clichè dingen gaan of algeheel zinloos zijn.
Ik vind het echt goed. (y)

Meer roze konijntjes! :) Dan zou de wereld er een stuk beter uitzien. Maar dan moeten ze niet dood... :(