waarheid zeggen??
 

Als iemand ziek is, moet je die persoon dan ook altijd de diagnose zeggen?? Of is het dan beter dat je het verzwijgt?
Is de klap dan harder, wanneer men achteraf zijn ziekte te weten komt?

Welke ziektes worden dan beter verzwegen?

Zou jij het willen weten? Waarom?

(Dit is een interessevraag, het geeft geen verband met mijn onmiddelijke omgeving.)

Ziek in welke zin?
En die andere persoon, wat voor iemand is dat vriend/kennis?

hangt van situatie af
diagose kan je nooit geven, alleen dat het waarschijnlijk is, of wat jij denkt.

ik denk dat je t beter meteen kunt vertellen, want als ze er later achter komen worden ze boos op die ene arts...

Als arts, bedoel je?

Ik vind dat een arts altijd een diagnose moet geven, als hij die weet. Ik zou geen enkele ziekte weten die beter verzwegen kan worden, tuurlijk zullen andere mensen er misschien anders over denken (sommige mensen willen bv. niet weten dat ze dood gaan), maar ik zou het altijd willen weten, denk ik.

Als arts? Natuurlijk.

Het is niet altijd even makkelijk voor de patient, misschien,
maar vroeg of laat wordt hij/zij er tóch mee geconfronteerd.
Plus dat ik vind denk dat een arts helemaal geen
informatie mág achterhouden, vind niet dat je dat kan maken
tov je patient.. (die toch wel vertrouwt op de arts lijkt me)

Veranderen, accepteren enz gaan niet door dingen te verzwijgen,
juist niet.

Teveel mentaal zwakken in deze maatschappij, laat je deze vraag uberhaupt stellen.

Ik vind het wel zo eerlijk als men de patient gewoon de diagnose geeft, danwel de ouders. Ik kan me geen enkele situatie voorstellen waarin verzwijgen beter zou zijn.

Als ik zelf een ziekte zou hebben zou ik graag willen weten dat ik het heb, en wat ik heb. Gewoon zodat ik er beter mee om kan gaan. En het is altijd fijn als het beestje een naam heeft. Dan kan je informatie ernaar opzoeken. Meer te weten er over komen en zo beter leren ermee om te gaan. En je kan in contact komen met mensen die hetzelfde hebben als jij. En het is zowieso makkelijker om aan buitenstaaders uit te leggen. En het neemt een deel van de onzekerheid weg. Je weet wat het is, en wat het niet is. Niet meer de twijfel.

Als je zegt: "Ik lees erg traag, ik weet ook niet hoe het komt, en soms is de text een beetje onduidelijk". Dan denkt men eerder van "Misschien als je eerder naar bed gaat dat je de text sneller kan lezen" terwijl als je zegt:"Ik ben dyslectisch" dan weet iedereen waar je het over hebt.

Ik weet niet precies wat dyslectie inhoud, dus als ik nu wat fout heb geschreven, sorry. Maar het ging om het voorbeeld. Dat mensen als ze een naam hebben ze soms gewoon makkelijker begrijpen wat je hebt en hoe ze ermee moeten omgaan.

Ik geloof dat het zelfs in de wet staat.:o

Ja, zo denk ik er ook over :)

ja. natuurlijk.
hoe moeilijk / confronterend het ook is om zulk nieuws te brengen, iemand heeft gewoon het recht om dat te weten.
(ik nam aan dat het hier om artsen ging?)

Toch lijkt het mij niet makkelijk en ook niet altijd even zinnig. Stel dat er een erfelijke fout in je genen zit, die ervoor zal zorgen dat jij binnen 20 jaar langzaam zal aftakelen en sterven. (Deze ziekte bestaat, ik ben alleen even de naam vergeten.) Wil je dat dan nu al weten?

Er is een ziekte die zich pas op zn 40e openbaart en die dodelijk is binnen 10 jaar geloof ik ja. Ziekte van Humilington ofzoiets

Maar ik zou dat zeker willen weten ja. Ik zou mijn toekomstplannen er op aanpassen en ik zou mijn leven toch anders leven als ik nu al zou weten dat mijn toekomst zo zal zijn.

Er bestaan meerdere van die ziektes. ;)
Maar ja, ik zou dat dan zeker willen weten.

Ik weet niet of ik het wel zou willen weten. Het zou kunnen dat ik dan gewoon roekeloos door het leven zou beginnen gaan, wat nu ook weer de bedoeling niet is.

Aan de andere kant, als je dan grote toekomstplannen hebt voor later (bv. na die 20 jaar) en je er veel aan voorbereid en zo...en dan te weten komen dat je ze beter eerder had uitgevoerd, hmm.

Ah ja, ter verduidelijking.

Ik vind het nogal logisch dat een arts je de diagnose geeft.
Het gaat er eerder om dat je het als vriend/familie zou zeggen aan de zieke.

Maar 't is dan ook te zien welke ziekte natuurlijk.
AIDS, MS, kanker...allemaal vreselijke ziekten, maar toch met een heel ander toekomstbeeld.

Zouden jullie het willen weten als je totaal geen overlevingskansen meer hebt? In geval van AIDS bv?

ik zou dat niet willen weten (wanneer er dus toch niks meer aan te doen is). Het vergroot mijn zorgen, terwijl de tijd die ik heb juist zorgeloos moet zijn.
Toch snap ik ook de meningen van anderen wel, want als je eenmaal weet dat je een (dodelijke) ziekte hebt, kun je doen wat je altijd nog eens zou willen doen en zorgen voor een mooi afscheid.

Zou jij het dan iemand kunnen vertellen, dat hij ongeneeslijk ziek is?

Waarom zou je dat als vriend of familielid moeten doen? Je kunt als vriend/familielid toch ook geen diagnose stellen, tenzij je dokter bent?

Ik denk dat ik het wel zou kunnen, ik denk alleen niet dat ik het ooit zal hoeven doen.

Zoals al eerder gezegd: ja. (AIDS kan tegenwoordig ook aardig bestreden worden btw(niet genezen, maar wel verlenging van iemands leven), volgens mij.)

Ik vind dat een arts verplicht is een patient te vertellen waar hij/zij aan toe is. Er kunnen dan behandelingswijzen besproken worden. Wat ******** zegt; je kunt in contact komen met mensen die hetzelfde hebben. Je kunt er beter mee om gaan, denk ik. Een arts mag dat volgens mij helemaal niet verzwijgen ook al wil een patient het niet weten. Wanneer ik ongeneeslijk ziek zou zijn, zou ik dat zeker wel willen weten. Dan kan je er toch beter mee omgaan lijkt me. Daar komt bij dat je vanzelf wel merkt dat het slechter met je gaat. Wat me ook heel erg lijkt, is dat je zelf niet weet dat je ongeneeslijk ziek bent, maar je omgeving wel. Dat die zouden weten hoe lang ik nog te leven zou hebben bijvoorbeeld. Ze gaan je dan heel anders behandelen.

Zouden jullie het willen weten als je totaal geen overlevingskansen meer hebt? In geval van AIDS bv?
Absoluut

Ik ga hier ook even op reageren:

Zou jij het dan iemand kunnen vertellen, dat hij ongeneeslijk ziek is?
Misschien zou ik dat wel kunnen, ligt eraan wat voor een relatie ik met die persoon zou hebben. Ik zou het, denk ik en dat klinkt misschien wel heel raar, makkelijker kunnen vertellen aan iemand die ik goed ken, een vriend, familielid bijvoorbeeld. Omdat je die persoon al kent, weet je ongeveer wel hoe hij/zij zou reageren wanneer je dat zal vertellen. En je kan ook de wijze waarop je het vertelt aanpassen aan die persoon. Als je iemand niet of nauwelijks kent en je moet dat vertellen weet je niet hoe die persoon het kan opvatten zegmaar.

Bedoel je misschien chorea van Huntington? Dit is een erfelijke ziekte van het zenuwstelsel die tussen het 30e en 50e jaar optreedt en begint met onwillekeurige trekkingen in armen en benen. Deze trekkingen worden geleidelijk erger en breiden zich over het hele lichaam uit. De meeste patiënten worden vroegtijdig dement. Er is geen behandeling bekend, maar het is wel mogelijk om de trekkingen door middel van medicijnen enigszins te verminderen. De kans dat een kind van iemand met deze aandoening het ook krijgt is gemiddeld 50 %, maar het is niet mogelijk om vroegtijdig vast te stellen wie de ziekte wel krijgt en wie niet.