De dertiende zang
 

...Diep genesteld bleek 't zijn, op nauwelijks na vergeten
Van haar oude dans, zijn driftig zwaardspel of de negen nachten, lang als eeuwen.
Maar niets lijkt te keren, vanwaar 't kwam; een ziedende herrinering
Dat enkel nog in dromen leeft, als helden aan 'n sterbeschijnde heuvel.

Diep genesteld blijft 't zijn, in 't jonge hart van d'oude mens
Een stil triomf van archaisch wil, aan hen die daad verschuldigt zijn
Aan Asen en Alfen, aan vaders en voorvaders, bloed en grond.
Aan de tijd dat Eer en Moed, als zekerheid van leven en dood nadruklijk nog bestond

Je hebt herinnering verkeerd geschreven. Je laatste regel en je eerste twee vind ik het mooist, de rest spreekt me niet zo aan.

Pseudo-grappig; dat het je niet aan zou spreken is precies waar dit over gaat

Oh, dat had ik niet begrepen, zou je hem misschien wat meer willen uitleggen?

Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd naar je uitleg. Mij spreekt je hele gedicht me eigenlijk aan; ik vind het erg goed geschreven. Ik struikel wel vaak over het metrum, maar dat komt volgens mij omdat het meer verhalend is geschreven. Vooral je woordgebruik valt mij erg op; je gebruikt prachtige en orginele woorden. Vooral deze vind ik mooi: zwaardspel - sterbeschijnde enz...
Nog één spelfoutje (maar dat kan ook aan de instellingen van je computer liggen, in dat geval: sorry voor het bijdehandte): archaisch --> archaïsch.

Het gaat over dat 'de moderne mens' zijn oorsprong (cultureel erfgoed) op dromen na vergeten is. In mijn geval de Pan-Europese, Heidense cultuur die bij de meesten nog bekend staat als 'vikingen'. Ik referreer in mijn gedicht aan een aantal gebeurtenissen die in de Edda beschreven staan, als de negen nachten; daarin hing Odin aan de Yggdrasil, om voor elke rune een lied te leren. De dertiende was er een waarin hij de namen van de Goden (Asen) bezong, en in ons geval zijn de meesten daarvan vergeten. Vandaar de dertiende zang; als een soort herrinering aan dat was eens als een sterke, aanhangen, religie leefde en nu schaamteloos is vervangen met het Judeo-Christendom en haar (anti-)moralen/cultuur.

Ah, ik begrijp het en je hebt gelijk, ik ben inderdaad niet bekend met die cultuur.

Een sterk staaltje poezie, wat ik van jou eigenlijk al niet anders meer had verwacht...je legt het duidelijk uit in het verhaal zelf vind ik, doch krijg je het voor elkaar om het zo neer te zetten dat het je bijblijft en je erbij nadenkt....