Noodgedwongen samenwonen
 

Ik heb al 1,5 jaar een vriendin en ik woon ongeveer 2 uur met de trein van haa rvandaan. Nu is ze in de stad waar ik studeer gaan studeren en ze heeft nog steeds geen kamer. Ze zit daarom al een tijdje bij me en ik word er gek van. Ze was eerst ook helemaal niet aan het zoeken, totdat ik er echt kwaad om werd, want ik wil graag alleen wonen, heb meer tijd voor mezelf nodig. De laatste tijd zoekt ze wel een beetje, maar ze is nog steeds erg passief. Ik ben dus bang dat ze het prima vindt en dat ze eigenlijk gewoon stiekem bij me in wil trekken ofzo.
Bovendien wil ze ook altijd in de weekenden bij me blijven, terwijl ik het best logisch vind dat je dan naar huis gaat. Bovendien vind ik het al heel wat dat ze de hele week doordeweeks bij me logeert. Als ik dat zeg raakt ze meestal gekwetst omdat ze het lullig vind dat ik haar 'weg' wil hebben en ze zegt dan ook dat als we niet eens een week bij elkaar kunnen zitten het echt niet goed zit, etc. Kortom, ik kom er niet vanaf. Langzaamaan begin ik erg te twijfelen aan de relatie en ik word er echt gek van, maar steeds als ik het weer aansnij of er wat van zegt raakt ze weer gekwetst en lijkt het of ik de boosdoener ben zeg maar. Ik weet nu zelf niet meer of ik dat nou ben. Het gaat nu al 2 maanden zo.
Is het onvriendelijk van me om te zeggen dat ze in het weekend naar huis moet? Zou het zo kunnen zijn dat ze het inderdaad wel best vindt zo bij me en hoe kan ik het haar allemaal duidelijk maken? Ik begin langzaamaan te denken dat het heel slecht/vreemd van me is dat ik gewoon alleen wil zijn en haar niet steeds om me heen wil hebben. Is dat zo? Als ik zeg dat ik denk dat ze het zo wel best vindt om bij me te ziutten zegt ze trouwens dat dat absoluut niet zo is en dat ze echt wel alleen wil wonen.
Nouja, alsjeblieft, zeg eens wat jullie ervan vinden. Ik word helemaal gek en ik weet ook niet meer of ik nou gelijk heb of niet. Oja, ik ben 21 en zij 19.

zij is mij daar een portie afhankelijk

niet normaal meer

ze moet tog ook soms naar haar thuis haar ouders zien ofzo??

Aan de ene kant snap ik dat je graag alleen wilt zijn want je hebt gewoon tijd voor jezelf nodig. Als ze zelf niet echt zoekt, zoek dan is voor haar.

Maar hoe wil je dat dan gaan doen over een paar jaar want je bent al 21 of wil je niet gaan samenwonen :confused:

Ik snap het van beide kanten, jullie moeten gewoon met elkaar praten. En desnoods laat je haar dit verhaal lezen wat je hier neer hebt gezet.

Succes!

Ik zou het er een keertje goed met haar over hebben en leg haar duidelijk uit dat ze er niet om gekwetst moet zijn. Geef aan dat je liever een tijd alleen wil wonen om gewoon nog even die vrijheid te hebben. Samen wonen kan altijd nog.

Leg haar uit dat het niet is om haar te kwetsen, maar omdat je nu gewoon nog niet klaar bent om samen te wonen.

Draag punten aan als: jij betaald geen huur, jij maakt het jezelf erg makkelijk (jij hebt immers moeite moeten doen om je kamer te krijgen) enz enz.

en heb het er desnoods met haar ouders over.

succes en sterkte!

Ja, ze is me zeker een portie afhankelijk. En Get Pierced, ik wil zeker voorlopig niet gaan samenwonen. Wil zeker nog wel even genieten van mn studentijd. Ik heb al voor haar gezocht, nummers gekregen van mensen voor een kamer en die dan aan haar gegeven, maar die nummers belt ze gewoon meestal niet. Vergeten zegt ze dan. Ze is gewoon altijd op mn kamer. Ik ben nooit eens alleen, want zij doet een a-studie (en hoeft dus maar 2 dagen in de week op school te zijn) en ik een b-studie.

Net weer ruzie gehad. Haar moeder belde en ze zei tegen haar moeder dat ze donderdag even naar huis kwam, maar wel dezelfde dag weer terug wilde. Kortom, dan gaat ze weer een weekend hier zitten. Heb dus gezegd dat ik dat niet wil, omdat ze dan weer een heel weekend hier zou zijn en ik dus ook even alleen wil zijn. Dit was ook niet de afspraak. Ze is kwaad weggelopen, heeft met de deur geslagen, etc. Ik vroeg waar ze heen ging en toen zei ze "waarom vraag je dat? Dat kan je toch geen ruk interesseren".

Anyways, zo gaat het dus steeds. Zij wordt kwaad, ik voel me schuldig en ik geef dan maar toe. Bedankt voor de snelle reacties btw :)

Ik vind dat je het wel gewoon moet kunnen zeggen, eigenlijk. Als je het toelaat dat ze de hele week bij je logeert terwijl je er eigenlijk gek van wordt, zal dat op een gegeven moment toch wel escaleren. Bovendien heb je het al eerder aangegeven, op een subtiele manier.

Het slaat natuurlijk helemaal nergens op dat het feit dat jij nog niet dag en nacht met haar samen wil zijn en gewoon nog een plek voor jezelf nodig hebt, zegt dat jullie relatie dan niets voorstelt. Jij bent daar gewoon nog niet aan toe en zij heeft dat maar te respecteren. Ze is nu gewoon bezig met een soort van emotionele chantage en daar moet je niet aan toegeven.

Het is jouw huis en jij bepaalt of zij daar zonder meer mag intrekken of de hele week mag bivakkeren.

Het lijkt erop dat zij meer voor jou voelt dan jij voor haar. Zij vindt het fijn om bij je te zijn, jij begint er zo langzamerhand genoeg van te krijgen. Hoe zit dat precies, waarom vind je het zo vervelend? Wil je ooit wel met iemand gaan samenwonen, maar ben je daar nu gewoon nog niet aan toe?
Of ligt het aan haar, doet zij iets wat jou irriteert?
Trekt ze teveel aandacht, heb je daardoor geen tijd meer om je eigen dingen te doen?

Ik heb in het hele berichtje nergens gezien dat je echtwel van haar houdt, of zoiets dergelijks. Wat verwacht jij precies van de relatie? Hoe vaak heb jij dan de behoefte om haar te zien?
Blijkbaar lopen jullie behoeftes en verwachtingen nogal uiteen.

Eerlijk gezegd zou ik jou ook als een soort boosdoener zien als ik haar was. Jullie hebben al 1,5 jaar wat, blijkbaar voel je vanalles voor haar en zij voor jou, maar toch wil je haar weg hebben.. :|

Mis je haar dan niet als ze niet bij je is? Vind je het dan niet fijn om haar om je heen te hebben? Hoe gaat dat dan precies als ze zo'n week bij je is..
Jullie hebben allebei je eigen studie en zijn daar mee bezig, het lijkt me dat je dan beiden een bestwel druk leven hebt en genoeg te doen. Dus dat jullie echt niet de hele tijd bij elkaar hangen, maar jullie eigen leven hebben en dan 's avonds samen eten en daarna samen gaan slapen.

Of heb ik het mis?
Nou ja, voordat ik nog meer vragen ga stellen (:p), vertel me maar gewoon hoe jij een relatie ziet, wat je ervan verwacht, wat nou precies de reden is dat je het niet fijn vindt om zo lang bij haar te zijn. :)

xx

En ja, dit soort gesprekken hebben we al zo vaak gehad, maar ze luistert gewoon niet. Ze doet dan een week haar best om te zoeken naar een kamer, maar daarna niet meer bijv. Ze weet ook dat ik het niet wil, maar ze doet het gewoon.

Ik vind dat je best een keertje heel erg kwaad op haar mag worden. Zij wil gewoon haar zin doordrammen en bij jou blijven hangen, anders had ze allang een keer moeite gedaan voor een kamer. Wat ik al zei, het is gewoon puur emotionele chantage waar ze mee bezig is. Als jij haar niet 24/7 om je heen wil hebben en haar dus niet haar zin wil geven dan is jullie relatie niet goed, geef je niet om haar, ben je niet geïnteresseerd in waar ze uithangt, enzovoort.

Je irriteert je er nu al dood aan, als het zo doorgaat loopt het uit op slaande ruzie.

Jamaar..

Hun ideeen over de relatie lopen uiteen en hun gevoelens verschillen ook. Zij vindt het juist fijn om zo vaak bij hem te zijn, ik denk dat ze hem zelfs mist als ze ff naar huis gaat en dat ze daarom dezelfde dag weer teruggaat. Ze voelt zich enorm afgewezen als hij haar wegstuurt.

Nu kun je wel zeggen dat zij het moet respecteren, maar dan past zij zich aan, terwijl ze eigenlijk hele andere wensen heeft en daar wordt ze ongelukkig van.

Maarjah, zoals het nu is wordt hij in feite ongelukkig, want hij voelt zich opgesloten in de relatie.

Ik vind het een hele moeilijke situatie, want het is denk ik toch wel belangrijk dat je ongeveer hetzelfde verwacht van een relatie.

Maar het is zeker niet op te lossen door haar vanalles te laten respecteren enzo, want het gaat hier ook om haar gevoelens en ideeen over de relatie. Zij hoeft er niet vanalles voor in te leveren, maar hij ook niet. Ze moeten een soort middenweg vinden waar ze zich allebei gelukkig bij voelen, als ze tenminste nog bij elkaar willen blijven.

Ik vind het echt klinken alsof hij als ze belt van "ik kom weer bij je logeren" denkt van "nee he, zij weer, ik vond het net zo lekker rustig zonder haar."
Dat lijkt me toch niet zo goed.. :|
Het lijkt alsof de verliefdheid er bij hem een beetje af is en bij haar nog volop aanwezig..

We hebben het over de hele week. Wat zij dus wil is gewoon samenwonen terwijl hij daar nog niet aan toe is. Hij vindt het gewoon benauwend om de hele week, dag in dag uit bij elkaar te zijn. Dan kan zij wel haar zin willen doordrammen omdat ze anders ongelukkig wordt, maar in dat geval zal het gewoon uiteindelijk stuklopen.

Ik vind het ook onzin dat de relatie of de verliefdheid niet goed zit als je nog niet de hele week bij elkaar wil zitten. Samenwonen is iets waar je aan toe moet zijn, als je dat nog niet bent moet je er gewoon nog niet aan beginnen. Simpel. Er zijn wel meer mensen die zoiets benauwend vinden, de reden dat zij hem irriteert is simpelweg omdat ze er te vaak is terwijl hij nog tijd voor zichzelf wil hebben. Jezelf opdringen zal dan echt niet helpen.

Zij zal gewoon water bij de wijn moeten doen en ze zal dus zelf een kamer moeten zoeken. Bij dat soort dingen (samenwonen, trouwen, kinderen krijgen) is het nou eenmaal altijd degene die het (nog) niet wil die aan het langste eind trekt, je kunt niet een beetje gaan samenwonen of half gaan trouwen. Dat is nou eenmaal de pech als je in dat soort dingen wat sneller van stapel wil lopen dan je partner.

Ja, uiteindelijk zal ze idd wel zelf een kamer moeten zoeken, omdat je je nou eenmaal niet aan iemand kunt opdringen op zo'n manier.

Maar voor haar is dat dus vervelend, ze heeft heel andere verwachtingen dan hij. Ik vind het allemaal zo raar klinken wat hij zegt. Ik heb nl nergens zien staan van "natuurlijk ben ik hartstikke gek op haar en wil ik haar graag vaak zien, maar dit is gewoon wat teveel, ik wil nog niet samenwonen."

Dat zie je echt nergens staan en misschien zegt hij dat ook helemaal niet tegen haar. Ik zou daar ook bang van worden als ik haar was. Zij voelt vanalles en mist hem als ze niet bij hem in de buurt is en hij mist haar bijv. niet als ze een weekendje weg is of als ze elkaar maar 2x per week zouden zien.
Dat vind ik een enorm verschil in gevoelens..

Ik begrijp haar reactie echt heel erg goed. Zij begrijpt er niets van.. zij wil hartstikke graag bij hem zijn, ze zijn al 1,5 jaar samen, ze vindt het waarschijnlijk erg vertrouwd bij hem en misschien eng om ineens zelf ergens te gaan wonen.
Ze denkt: waarom stuurt hij me weg? wil hij dan niet bij me zijn? Mist hij me dan niet als ik weg ben? We zijn al zo lang samen, het is toch serieus tussen ons? Wat is dit dan?

Ik denk dat ze hier eens rustig over moeten praten. Hij moet eens bedenken of hij echt met haar verder wil en hoe serieus het allemaal is en als hij daar voor zichzelf uit is en hij geeft echt om haar, dan kan hij eens aan haar vragen waar ze nou precies bang voor is, wat ze allemaal denkt en wil.. en dan kan hij haar misschien ook geruststellen.

Want hij dwingt haar zo.. zij weet nu dat hij er geen behoefte aan heeft om met haar samen te wonen en dat is moeilijk voor haar om te verwerken. Ze verschuilt zich een beetje achter dat ze nog geen tijd heeft gehad om een kamer te zoeken, enz. Als Hij zegt dat ze het expres doet omdat ze het wel best vindt, ontkent ze het. Ze durft al helemaal niet meer toe te geven hoe fijn ze het vindt om zo lang bij hem te zijn, want dan stelt ze zich heel zwak op.
Dus wordt er om de eigenlijke gevoelens heengedraaid met smoesjes, etc.
Als hij dan kwaad op haar wordt helpt dat niet, want dan zoekt ze alsog naar bevestiging. En die krijgt ze wanneer hij dan toch maar weer toegeeft dat ze mag blijven. Dan hoopt ze dat hij het toch eigenlijk wel fijn vindt om bij haar te zijn.

Wat een trien, sorry dat ik het moet zeggen. Blijkbaar begrijpt ze niet dat als jij alleen wilt zijn, zij dat maar heeft te respecteren. Kennelijk kan ze gewoon thuis terecht (haar moeder nodigt haar uit), maar wil ze alleen bij jou zijn, terwijl jij dat soms niet wil en dat ook duidelijk maakt.
Het is logisch dat jij je vriendin wel graag mag, maar af en toe ook alleen wil zijn. Samenwonen kan later altijd nog.
Het belangrijkste is dat zij niet naar jou luistert, terwijl in deze situatie degene die niet wil in zijn recht staat. Als zij jouw keuzes niet kan respecteren, moet je inzien dat het wel eens over kan zijn.

Uh trouwens, ik ken dat meisje natuurlijk helemaal niet, dus op zich kan ik natuurlijk helemaal niet zeggen wat er wel en niet in haar omgaat, ik kan er ook totaal naast zitten. :bloos:
Maar ik schreef het op zoals ik me zou voelen als ik haar was zeg maar, dat komt nl overeen met haar gedrag.

Ja, natuurlijk moet hij het wel uitleggen en hij zal heus wel om haar geven, daar gaat het ook helemaal niet om, maar zo te zien is het voor haar niet echt iets bespreekbaars.

Ik vind ook niet dat hij haar dwingt, hij heeft het volste recht om aan te dringen dat ze actiever naar een kamer zoekt. Ik denk dat zijn toon misschien ook niet erg liefdevol klinkt omdat deze situatie al een hele tijd aan de gang is en de irritaties voor hem al flink zijn opgelopen. Dit is ongetwijfeld al heel vaak besproken en als dan elk gesprek op niets uitloopt wordt de sfeer daar niet beter op.

Er staat ook al dat ze al heel vaak dat soort gesprekken hebben gehad, maar dat zij gewoon niet luistert. Dan is het toch niet zo raar dat hij op een gegeven moment zijn geduld verliest?

Ik vind het gewoon zielig voor haar.. zij is degene die gekwetst wordt, hij niet.. hij wordt in z'n vrijheid beperkt.
Ik zou me ook niet zo aan iemand opdringen.. ik vraag juist altijd "wil je dit wel?" "wil je dat wel?" "vind je het niet te vaak?" "als je niet wilt bellen hoeft dat niet" etc. En dan hoop ik altijd maar dat dat ook overkomt en hij alleen iets doet als ie het ook zelf wil.

Maar het is best moeilijk om te accepteren dat de ander op een "iets minder klef niveau" in de relatie zit. Daar word je onzeker en verdrietig van. En als hij haar steeds pusht om weg te gaan dan blijft ze zich maar afgewezen voelen. Misschien is ze nu wel bang dat ze hem helemaal kwijtraakt als ze eenmaal die kamer verlaat. Ik denk dat hij het beste gewoon een gesprek over gevoelens, de relatie, etc aan kan gaan en haar gerust kan stellen enzo. Zodra ze op die manier redelijk met elkaar kunnen praten zal ze op een gegeven moment wel open staan om die kamer te verlaten.. want je kunt je toch moeilijk blijven opdringen. Ze heeft het waarschijnlijk niet zo door, ze ziet het heel anders. Ze snapt maar niet waarom hij haar weg wil hebben als hij van haar houdt..

Het is ook pijnlijk, maar er is gewoon niet veel aan te doen. Ik denk niet dat hij moet toegeven uit medelijden, want dat werkt gewoon niet, dan loopt het alsnog stuk omdat hij zich irriteert, en dan...

Je beknot voelen in je vrijheid en het gevoel hebben dat je partner veel sneller wil gaan dan jij is ook heus niet iets voor de luxe of zo, dat kan ook ontzettend vervelend zijn, en nogmaals, de gevolgen daarvan zijn voor haar denk ik nog veel vervelender dan nu een stapje terug doen.

Bovendien is het ook gewoon iets wat in haar hoofd zit. Hij kan haar wel haar hele leven bevestiging blijven geven omdat zij alles persoonlijk opvat, maar daar is ze ook niet mee geholpen en dat houdt hij ook niet vol, zij moet net zo goed leren om niet alles wat hij wil en nog niet wil te zien als een persoonlijke afwijzing.

ghehe ik hou er wel over op, anders komt hier een eeuwige discussie. :)

Ik wacht wel op een reactie van de topicstarter ofzo..

Nou, van mij mag je...

Ik ben het er alleen niet mee eens. Samenwonen is een belangrijke beslissing, ik denk dat de stap apart wonen naar samenwonen groter is dan van samenwonen naar trouwen, dat is niet iets wat je zomaar even doet omdat het anders zo zielig is. Dat is iets waar je voor jezelf ook achter moet staan.

Maar goed, ik wacht ook wel op een reactie van de topicstarter.

Wat ik me ook afvraag is hoe hij woont, in een appartement of op een studentenkamer.

Ik bedoelde ook niet dat hij het maar moest toestaan omdat het anders zo zielig was..

Dat erover gepraat moet worden snap ik ook wel. Hij zal haar ook heus niet zomaar met haar boeltje op de stoep zetten. Zo te zien heeft hij ook allang geprobeerd om met haar te praten op een redelijke manier, maar zonder effect. Daar gaat het om. Dan kan ik me voorstellen dat het op een gegeven moment gewoon moeilijk wordt.

Ja, maar volgens mij is iemand in z'n vrijheid beperken ook heel erg vervelend. Maar goed ik volg de discussie ook maar met een half oog.
En soms ben ik wel es bang dat ik ook mensen hun vrijheid 'afneem', maar hoe ik dat voorkomen kan weet ik ook niet goed. Want ik wil sommige dingen gewoon heel erg graag.

Hmm, het is leuk om Angeles en Alicia zo te zien praten. Angeles zegt wat ik denk en Alicia zegt wat mn vriendin denkt.
Natuurlijk hou ik van haar, maar zoals Angeles zegt, dit duurt al zo lang dat ik steeds gevoellozer, botter, e.d. wordt. Ikzelf zie het ook als emotionele chantage.
Probleem is dus dat zij wel veel tijd voor zichzelf heeft (ik zit van 9:00-16:00 op school meestal), maar dat zij er altijd is als ik er ben. Ze heeft hier nog niet echt vrienden en wil bijv. ook steeds mee als ik uitga, terwijl ik het ook leuk vind om dingen met mn vrienden te doen. Ik voel me dan ontzettend schuldig, omdat ze het niet leuk vindt en ik dan weer moet zeggen dat ze niet mee "mag".
Het is zeker moeilijk te accepteren als iemand in een iets minder klef niveau zit in de relatie, maar ik vind dat ze dat moet accepteren, want anders kan ik het niet. Ik ben bang dat het nu al erg beschadigd is zelfs. Als ze weg is dan ben ik meestal blij, eindelijk weer lekker relaxen, gitaar spelen, muziek zitten luisteren. Zeker gitaar spelen en oefenen met zang, daar voel ik me niet bepaald lekker bij als ze ernaast zit. Ze werkt nu zelfs bij hetzelfde bedrijf als ik werk. Ik zei nog dat ik het niet wilde, maar ze werd er via het uitzendbureau naartoe verwezen en toen heb ik het haar toch maar 'toegestaan'.
Het was niet persoonlijk, maar langzaam wordt het dat wel denk ik. Ik was hier al zo bang voor toen ze hierheen kwam.
Ik kan me voorstellen dat je zegt dat het voor haar heel rottig is, maar ik heb het al zo vaak uitgelegd. Dat ik wel veel van haar hou, dat ik het wel leuk vind om dingen met haar te doen, maar niet de hele dag. Meestal eindigt het dan in een nogal emotionele situatie, waar zij dan weer in zegt dat als we niet een week bij elkaar kunnen zijn het echt niet goed zit en dan zeg ik om haar te troosten weer van "blijf maar".
Het zit wel goed als je elkaar niet zo vaak wil zien. Dat zou ik bij niemand willen op dit moment. Ik wil gewoon nog alleen zijn, de dingen zelf doen.

Goed, om op je vragen te antwoorden Alicia:
Ja, ik vind haar soms wel irritant, haar kinderachtigheid irriteert me vaak. Bovendien ben ik dus een heel zelfstandig persoon en ik vind het niet prettig mijn gewoonten aan te passen. Ik vind dat ook niet nodig aangezien ze bij mij "logeert", maar het moet nu toch wel. Hïerom wil ik dus ook niet samenwonen.
En ja, ik hou wel van haar, al begin ik langzaam te twijfelen aan de alles, vooral door al dit gekloot.
Ik mis haar niet echt als ik bij haar ben, omdat ik dan al de dingen kan doen die ik de hele tijd niet kon doen omdat zij er was, dan kan ik gewoon even lekker alleen zijn, vrienden op mijn kamer uitnodigen zonder dat zij erbij zit, etc. Voordat ze hier kwam miste ik haar wel als ik haar lang niet zag, maar nu dus echt niet. Wat ik verwacht van de relatie? Niet al te serieus, ik wil haar best vaak zien hoor, maar ik wil geowon niet elke dag bij haar zitten, elke avond met haar gaan slapen, elke middag met haar op de bank zitten als ik thuis kom, etc.

Ik hoop u hier voldoende mee geïnformeerd te hebben ;)

Ik woon in een studentenkamer van 14m2 en ik vind inderdaad de stap van alleen naar samenwonen veel groter en moeilijker is dan trouwen, al komt dit ook doordat ik trouwen in principe onzin vind.

Samenwonen op een studentenkamer is ook nog eens extra moeilijk, toen wij nog geen woonruimte hadden was mijn vriend ook altijd bij mij, vijf maanden lang, ik had een kamer van ongeveer 12m2 en zelfs voor ons was dat soms moeilijk - terwijl wij er gewoon samen voor kozen om dat zo te doen.

Als een van de twee echt niet blij is met zo'n situatie dan is dat echt heel moeilijk vol te houden.

Het is wel heel jammer dat ze al die dingen gewoon niet kan accepteren, net als dat ze achter jouw rug om een baantje neemt bij het bedrijf waar jij ook werkt. Wat denkt ze daar nou mee te bereiken, behalve een hoop heibel? Op een gegeven moment is het toch wel duidelijk dat het gewoon niet gewenst is wat je doet?

Ze vindt dat de relatie niet goed is, als je niet gewoon een week bij elkaar kunt blijven. Maar.. ze weet dat je het eigenlijk niet wil.. ze weet dat ze op bepaalde momenten eigenlijk niet gewenst is.. of eigenlijk de hele week niet. Vindt ze het dan niet erg om bij je te zijn en te weten dat jij haar weg wil hebben.. ik snap dat niet.

Doet ze dan voor zichzelf net alsof jij het wel fijn vindt ofzo..

Maarjah.. ik weet het dan verder ook niet meer.. Probeer haar iig in de weekenden naar huis te laten gaan. Vertel haar dat het op deze manier bergafwaarts gaat met jullie relatie. Het is echt slecht als je ertegenop ziet haar te zien en dat je het fijn vindt als ze weg is. Het kan zo niet langer.. vertel haar dat je het helemaal niet meer fijn vindt als ze er is.. en dat dat toch ook niet haar bedoeling kan zijn. Vraag haar waarom ze wil blijven, waarom ze niet in het weekend naar huis wil.. en kijk wat ze zegt.

Hmm.. pijnlijke situatie.. :s
Ik vind het iig geen emotionele chantage en zo ziet en bedoelt zij het ook niet. Ze wil gewoon graag bij je zijn. Ik denk toch dat je moet proberen om niet meer gevoelloos en bot tegen haar te doen. Als ze nou binnenkort een weekend naar huis gaat kun je ook gewoon contact met haar houden, een lief smsje sturen ofzo.
Ze mist het contact waarschijnlijk ook als ze van je weg is, dus help je haar vastwel als je iets van je laat horen.

Dat beledigde gedoe van haar vind ik wel emotionele chantage... dat als hij vraagt wat ze gaat doen meteen dat: 'dat interesseert je toch niet', dat slaat gewoon nergens op.

Als hij echt helemaal niet in haar geïnteresseerd zou zijn maakte hij het wel uit.

oeh... ik ben ook bijna zo'n vriendin.

M'n vriend heeft nu bijna een maand een eigen huisje, op 5 minuten lopen van het huis waar ik met m'n vader woon. M'n vader wil gaan samenwonen met zijn vriendin en wil dit huis kwijt, dus moet ik eruit.
Samenwonen met m'n vriend zou dan best wel heel erg ideaal zijn, het is nog steeds in dezelfde buurt, lekker dichtbij alles wat ik nu ook dichtbij heb. Ik heb er ook totaal geen problemen mee om daar bijna elke dag te zitten, maar daar kan hij niet tegen.
Hij wil eerst gewoon een tijdje alleen wonen (dat heeft hij nog nooit gedaan, altijd in studentenhuizen) en hij vindt ook dat ik eerst zelfstandig ergens moet wonen, voor mezelf moet leren zorgen, en eigenlijk ben ik het daar ook wel mee eens.
Ik kom ook niet te vaak langs, want hij wil gewoon tijd voor zichzelf. Dat is heel erg logisch, dat heb ik ook nodig maar gelukkig heb ik daar meer dan genoeg van. Ik werk dan ook niet elke dag van half 9 tot half 6.

Zij heeft dus blijkbaar ook al heel veel tijd voor zichzelf en wil de rest van de tijd bij jou zijn, maar als jij elke dag zo lang les hebt heb jij helemaal niet zoveel tijd. Snapt ze dat niet? Tuurlijk is het voer voor meer onzekerheid, meisjes denken vaak bij de stomste kleine dingetjes 'uhoh, hij wil me niet meer'. Maar ze heeft het toch zelf ook vast wel eens druk (gehad), ze moet zich toch wel een beetje kunnen inleven in het feit dat iedereen gewoon soms even... tot zichzelf moet komen, ofzo.
En als ze dat niet kan, tsja. Zo irriteert ze je alleen maar, en als je echt niet duidelijk kan maken dat je gewoon ook wel eens even lekker tijd met jezelf wil doorbrengen, mja, misschien is het dan toch niet zo'n goed idee.
Misschien helpt het als je nog een keer uitlegt dat het niets persoonlijks is, dat iedereen onder je huid gaat zitten als ze in al je (vrije) tijd om je heen hangen. Dat lijkt me toch ook gewoon heel normaal...

Dat doet zij niet expres, zij ziet dat niet op die manier. Ze denkt dan echt dat het hem niet interesseert.

Ze doet het misschien niet bewust, maar ze probeert heus wel iets bij hem uit te lokken met dat soort opmerkingen, in de hoop dat het hem raakt.

Je hebt een relatie van anderhalf jaar maar je ziet het niet zo serieus? Weet ze dat eigenlijk wel?

:confused:

Hij ziet het niet zo serieus dat hij nog geen zin heeft om samen te gaan wonen. Daarnaast, studentenkamers zijn erg klein en het lijkt mij ook echt vervelend als je elke dag met z'n tweeen in een kamertje van 12 vierkantemeter ofzo zit opgesloten. Ik ken 2 mensen die dat meer dan een jaar hebben gedaan en die hadden toen ook zo'n beetje constant ruzie.
Sommige mensen zijn gewoon nog niet toe aan samenwonen, want dat is ook best wel een definitieve stap. Het kan zijn dat je daar gewoon nog niet aan toe bent, je gaat toch ook niet gelijk trouwen als je iemand leuk vindt.

Volgens mij heeft dat niets met serieus zijn te maken. Hij wil gewoon van zijn eigen ruimte genieten en zij wil fulltime bij hem in gaan wonen zonder het te vragen of overleggen. (!)

@ ts
Maak je vriendin zeer duidelijk dat jij er nog niet aan toe bent om samen te gaan wonen en zeker niet op zo'n manier. Begrijp ik goed dat jij maar 1 kamer tot je beschikking hebt?
Als dat het geval is, kan ik zeker begrijpen dat je haar niet constant om je heen wilt hebben. De gemiddelde studentenkamer is niet bizar groot en als je die met z'n tweeen moet delen. :|

Ik vind ook dat je dat gewoon moet kunnen zeggen. Je moet echt niet gaan samenwonen als je dat niet wilt. Het is zeker in het begin soms best even wennen en wennen als je iets eigenlijk al helemaal niet wilt kan best lastig worden. De kans dat het dan fout loopt, is denk ik wel behoorlijk groot.

Door toe te geven denkt ze dat het wel goed zit en speelt ze handig in op jouw schuldgevoelens. Misschien is het wat radicaal maar ik denk dat het wel goed is om haar uit je huis te zetten.
Het is voor haar wel erg makkelijk om op haar krent te blijven zitten, niks te hoeven doen voor een kamer en dan ook nog dicht bij iemand te zijn die ze erg leuk vind.
Zo werkt het dus niet. Geef haar een week, voor mijn part twee of drie om een kamertje te zoeken. Ze heeft lang genoeg de tijd gehad. Het is niet goed om zo bij elkaar op de lip te zitten zoals jullie, zeker als jij duidelijk aangeeft dat je hier (nog) niet aantoe bent.

Samenwonen beslis je samen en dat forceer je niet, jullie verstandhouding klopt niet (meer) en jij zit met de rotzooi. Als je niet een duidelijk standpunt aanneemt in plaats van eerst ruzie te maken en dan toch te zwichten, heeft zij overhand en dat is, ook al klinkt het cru, het laatste wat jij wil.
Je vriendin heeft gelijk; in deze mate kunnen jullie ook geen week bij elkaar zijn (ook al zegt ze dat alleen maar om de boel te manipuleren). Als ze weer zoiets zegt, zeg dan ook dat ze gelijk heeft, want ik weet zeker dat jij dat zo voelt.
Het is misschien hard maar je vriendin moet denk ik nog leren dat ze ook rekening moet houden met anderen en dat ze niet alles naar haar hand kan zetten.
Stel duidelijke grenzen, termijnen desnoods. En bedenk bij jezelf: als ze hier nu niet tegenaan zou lopen, zou dat later wel het geval zijn. Het zal ongetwijfeld moeilijk zijn, maar uiteindelijk hebben jullie er allebei heel veel aan.

ik zou het al ik jou was gewoon uitmaken.. Ik snap je vriendin wel. maar als jij het zo niet leuk vindt gaan, en je wordt na een paar dagen samen met haar in 1 huis al gek.. dan hebben jullie een leuke relatie!

Net alsof de topicstarter de eerste en de enige op de wereld is die een relatie heeft, maar nog niet toe is aan samenwonen (want daar komt het op neer... niks paar dagen samen).

Ik zou graag met mijn vriend willen samenwonen, maar absoluut niet op één kamer, daar zou ik echt gek van worden, tenzij het een extreem grote kamer was (zeg 40 vierkante meter ofzo). Ik begrijp je dus best... en ze kan zichzelf wel zielig vinden dat jij geen rekening met haar houdt, en dat is ook best zielig, maar zij houdt nog veel minder rekening met jou.

nee oke, das waar.. ik was lui en heb niet alle stukjes gelezen.

pf..wat herken ik hier veel in! Mijn ex en ik dachten ook heel anders over een relatie. Hij wou me 24 uur per dag zien en als dat 23 uur per dag was dan werd hij al chagrijnig/boos..en MOEST hij zijn zin wel krijgen! Wij hebben nooit een middenweg kunnen vinden. Best lastig als je beide vind dat jij zelf veel meer aanpast dan de ander. Gelukkig heb ik nu een vriend die hetzelfde denkt over een relatie als mij!
Maar even minder negatief: er waren ook nog vele andere dingen die meespeelden met mijn ex. Geen vertrouwen en nog wel meer dingen, dus het verschil over onze gedachten in een relatie was een ding wat alleen meespeelde zeg maar!
Ik hoop dat jullie dr uit komen, maar dan zou zij zich ZEKER moeten aanpassen! Succes!

tis wel duidelijk dat ze gek op je is.... :D

Een vraag aan de topicstarter:

Had je, toen jullie nog niet "samenwoonden" en jullie waren bijv. in het weekend bij elkaar, dat je dan aan het einde vh weekend ook weleens dacht van "nou is het wel weer genoeg geweest.." ?

Vraag ns waarom ze het zo erg vind dat jij aandacht aan jezelf wilt besteden en niet alleen aan haar...

Ik snap haar werkelijk waar niet, ieder mens heeft tijd voor zichzelf nodig en zij heeft dat duidelijk als jij er niet bent, dan moet ze toch ook begrijpen dat jij ook zulke tijd nodig hebt, alleen die niet kan hebben omdat zij dag en nacht aanwezig is.

Dan kan je nog zo'n serieuze relatie met iemand hebben, volges mij is er geen verband tussen elkaar altijd willen zien en de serieusheid. Eerder een verband van afhankelijkheid en elkaar altijd willen zien.

Des te minder tijd je met elkaar te besteden hebt, des te serieuzer en leuker je die gaat gebruiken, dus voor haar zitten er ook voordelen aan. Nl. dat jij als je dan tijd voor haar maakt, ook echt de aandacht aan haar besteedt en niet van binnen denkt was ik maar even alleen.

T draait niet om kwantiteit, maar om kwaliteit in een relatie als je t mij vraagt...beter weinig tijd met gezelligheid, dan veel tijd met irritatie...

Lang verhaal, ik heb eerlijk gezegd ook niet alle reacties gelezen. Maar ik kan me voorstellen dat je hier moeite mee hebt. Ik zou er ook nog niet voor kiezen om samen te gaan wonen, hoeveel ik ook om mn vriend geef.
Ligt niet aan hem of wat ook, maar ik wil gewoon eerst een tijdje gewoon op mezelf wonen voor ik dat met hem samen wil doen. Je vriendin zou er ook gewoon begrip voor moeten hebben dat jij nog niet aan samenwonen toe bent.

Misschien is het verstandig om haar gewoon een ultimatum te stellen? Geef haar, zeg nog een maand of 2, om zelf woonruimte te vinden. Dat moet toch te doen zijn als ze al een tijdje in die stad woont.
Kan ze mooi haar eigen vrienden zoeken (ze zal intussen toch wel WAT mensen hebben leren kennen?!!)

En tenslotte had ze t ook op een andere manier moeten regelen als ze jou NIET had, dus onmogelijk kan het niet zijn. Ze zou zich eens niet zo verdomde afhankelijk op moeten stellen (mijn excuses als ik dit een beetje te bot zeg, maar ze zal de enige niet zijn die het zelf moet regelen!!)

Ik ben het vooral met Angeles eens. Het is wel degelijk emotionele chantage (ook al klinkt dat zo misdadig :P). Ik ken het, ik doe het ook wel eens (onbewust). Het punt is denk ik, dat je haar duidelijk moet maken dat je wel degelijk haar graag wilt zien, maar niet ZO vaak. Ik denk ook dat ze zo veel bij je is omdat ze bevestiging wilt dat je haar WEL wilt zien en dat je om haar geeft. Dat is iets heel raars, maar vaak voelen dit soort dingen als een soort afwijzing, en dan zoek je juist bevestiging. Ik kan me het goed voorstellen dat je het zat wordt, en het heeft denk ik niet veel te maken met de kwaliteit van je relatie.
Als je haar een tijdje niet ziet heb je waarschijnlijk wel zin om haar vaker te zien, omdat het dan niet meer zo verplicht is.
Nja, succes ermee! (y)

Je moet proberen niet meer toe te geven. Het zal heel moeilijk voor haar zijn, maar nu doe je dingen tegen je zin in. En dat is al helemaal niet goed voor jullie allebei