Ik wis mijn recht op: ik voel me rot
 

21 oktober 2003, 19. 41 uur

“Look at this stuff, isn’t it neat, wouldn’t you think my collection’s complete” Ik voel me Ariel, de kleine zeemeermin, maar dan lelijk en alleen. Een dak boven mijn hoofd, iedere dag voldoende eten en drinken, twee lieve ouders, een broer, vrienden, een heerlijke hond, tien vingers en tien tenen en een goede opleiding. Inderdaad, de collectie lijkt compleet… Waarom blijf ik dan toch het gevoel hebben dat er van alles mist? Hoe kan een mens, dat zoveel heeft, zich zo rot voelen?
Ongelukkig ben ik niet. Ik ben te verwend om dat ooit te kunnen zijn. Toch kan een mens zich heel rot voelen zonder daadwerkelijk ongelukkig te zijn. Soms overvalt me gewoon een gevoel van onmacht en van diep verdriet. Ik denk dat ze het de punerteit noemen. Ik hoop het. De puberteit is als het goed is niet lang meer een deel van mij. Toch durf ik er niet helemaal op te vertrouwen dat deze buien met de puberteit samen mij zullen verlaten. Eerlijk gezegd denk ik dat ze een deel van mij zijn. Mijn onzekerheden. De twijfels, de angst. Ik tast in het duister over mijn toekomst. Wat zou het makkelijk zijn om redelikj verzekerd te zijn van een mooie carrière. Ik vervloek het afentoe… en toch zou ik het niet anders willen. Het hoort bij mij, het is mij.
Ik kan mezelf wel wat aandoen als ik mezelf zo hoor denken. Ik heb alles en als ik er dan niet zonder wil, heb ik dan wel het recht om er ontevreden over te zijn?
En toch blijf ik erbij, ik kan er weinig aan doen. Dit gevoel overvalt me. Het is geen kwestie van er recht op hebben, het gebeurt. Misschien moet ik het maar voor lief nemen als onderdeel van het leven. Van mijn leven. Ergens koester ik het zelfs wel misschien maar nu, op dit moment, voel ik me gewoon verdomd alleen en beef ik van angst voor wat komen gaat. En als het dan toch een onderdeel van het leven is, vind ik dat ik er recht op heb als levend wezen.
Zo, ik ga mijn recht opeisen en nog even heel hard janken.

Ja, dan lijkt me wel dat er iets mist in jouw leven. Een leuk zelfbeeld. Jij hebt dat ook nodig, want als je jezelf niets vindt kan je leven ook tegenvallen.
Wat is er dan mis met jou? Ik bedoel: veel mensen vinden zich lelijk en onderhand geloof ik amper meer dat ook maar een tiende van die mensen ook echt maar gemiddeld is qua uiterlijk; bijna iedereen die zich tegenover mij lelijk genoemd heeft ziet er hardstikke leuk uit.
En alleen? Bedoel je dan dat je je alleen voelt of dat je ook echt vaak alleen bent?

Hm, ik weet even niets meer te tikken, sorry.

Only when you lose everything, you are free to do anything.



(en je accepteert te weinig volgens mij)

Over het algemeen valt het wel mee hoor... mijn zelfbeeld. Maar soms word ik plots overvallen door zo'n gevoel dat alles even verkeerd is en dan voel ik me automatisch lelijk. Eigenlijk is het gewoon even een ontzettend rotgevoel, geen idee waar het vandaan komt, soms heb ik dat. Zoals ik al zei, ik ben niet ongelukkig. Ik kan me alleen heel erg druk maken over of alles later wel zo wordt als ik wil enzo... daar kan ik dan enorm onzeker over worden. Danheb ik gewoon even bevestiging nodig van mijn vrienden ofzo en als ik dat dan niet krijg voel ik me gewoon alleen. Gaat wel weer over maar ik moest het gewoon even van me af schrijven.

Heel veel sterkte dan.

Maar het is niet niks om zo te denken. "soms"

Misschien dat je zelfbeeld dan wel meevalt, maar de rest wat je hier beschrijft is toch best serieus te noemen.

Weet je misschien ook wat de aanleiding is voor zon "bui" waarin je je even het gevoel hebt dat alles verkeerd is en je je automatisch lelijk voelt?

Je zegt ook, dat je niet ongelukkig bent, maar zoals je jezelf hier beschrijft, kom je ook niet gèlukkig over... je begint met jezelf in de knoop te raken.. en als je daar niets aan doet, kom je er op een gegeven moment totaal niet meer uit.

Ik wil dit alles niet dramatiseren ofzo, maar ik hoop niet dat je jezelf te snel gaat aanpraten dat je gelukkig bent terwijl je met dit soort gevoelens rondloopt.
Mijn advies: Praat er eens met iemand over, op school, een van je vrienden. Misschien dat zij je erbij kunnen helpen.

Liefs,

Laura

Ik weet er niet veel over te zeggen, behalve dat ik PERCIES hetzelfde heb, ene moment denk ik ja ik heb alles en het andere moment voel je me zoo :( omdat ik iets mis :(

naja je kan me desnoods wel pm-en ofzow :)

kusje!
en sterkte!

Toch ben ik over het algemeen wel écht gelukkig (op z'n minst zeer tevreden). Op zich weet ik de aanleiding van die buien wel, namelijk die angst en onekerheden over mijn toekomst. Na een nachtje slapen is zo'n bui meestal ook wel over. Het maakt het er ook niet echt beter op dat ik nog een stresskip ben enzo.
Maar goed, nu voel ik me weer prima maar afentoe krijg ik ineens dat gevoel.

en dan denk je? was ik dat? ik ben tog harstikke blij?

Heey!
Ik vind het heel rot dat je je zo voelt, probeer alleen wel aan je zelfbeeld te werken. Want dat zal je beter doen voelen denk ik...


Offtopic: ik vind het stukje een beetje poëtisch geschreven :)

Ga eens naar de kerk, msschien vind je daar wat je zoekt...